Wat mag je van je man verwachten?
Gisteren zat ik met mijn man en zoon naar “Dit was het nieuws” te kijken. Daarin vertelde Peter Heerschop dat zijn vrouw eens midden op straat bij haar borst gepakt werd en hij, Peter, niet wist hoe te reageren. Pas toen de dader al een heel eind verderop was, riep hij hem -naar eigen zeggen- halfslachtig na: “doe eens niet joh!”
Hij vertelde vertelde het grappend, maar de strekking was dat zijn vrouw hem zijn niet-handelen nog lang had nagedragen.
Toen zei mijn man: “nou, ik snap het wel. Ik zou ook niks doen, straks krijg ik zelf nog klappen.” Mijn zoon (18 jaar en met vriendin) was het daar helemaal mee eens. Het voert te ver om hier de hele discussie die daarop volgde te herhalen, maar lang verhaal kort: Ik schrok enorm van de houding van de mannen in mijn gezin en we hebben er een knallende ruzie over gehad 😕
Mijn man voert aan (en ja, ik ga nu omwille van de lap tekst wat korter door de bocht):
-mannen die zoiets doen, zijn niet goed bij hun hoofd; wie weet waar ze nog meer toe in staat zijn en straks heb ik een mes tussen mijn ribben.
- ik ben geen gorilla; ik heb er het fysiek niet voor en ook niet het testosteron (klopt hoor, mijn man is type academische docent)
- dit mag je niet van me vragen, ik ben niet zo en dat wist je al toen we trouwden.
- ik doe wat ik kan op het gebied van vrouwenemancipatie: eerlijke verdeling huishouden, eerlijke verdeling carrièremogelijkheden, eerlijke verdeling tijd en geld. Maar ergens houdt het op.
En dat is allemaal waar. Maar toch voelde ik me door zijn knetterharde uitspraak dat hij er bij weg zou rennen en van een afstand de politie zou bellen, ontzettend onveilig. Dus: je neemt een man mee op straat voor de veiligheid (om je op te halen ergens laat in de stad/ ergens anders), maar als de punt bij de paal komt, heb je daar dus niks aan.
Wat in zijn verweer niet meehelpt: ik heb het helaas ook een keer meegemaakt met hem in een onveilige situatie. We zagen een groepje dronken/ ongure mannen. Hij liep al voor me, en in plaats van dat hij zijn tempo vertraagde om naast me te komen lopen, ging hij alleen maar harder lopen; waardoor de afstand tussen ons steeds groter werd en ik dus echt alleen was. Er gebeurde niets, maar ik heb hem dat lang nagedragen 🙃
Hoe kijken jullie hier naar, wat mag je van je niet-fysieke man verwachten in zo’n situatie? Ik hoor het heel graag, want we waren allebei zo boos en voelden ons allebei zo door de ander miskend/ verwaarloosd, dat meningen van een ander wellicht een opening bieden voor een nieuw gesprek.
In dit soort situaties krijg je een vecht, vlucht of bevries-reactie. Dat is voor mannen niet anders als voor vrouwen. En dan kan je wel roepen dat hij je moet beschermen en dat je een vecht/bescherm-reactie wil, maar als hij verbluft is of bevriest dan is dat wat het is. Dus dat "mag ik verwachten" geef mij wat jeuk; als of hij een wanprestatie en onderdeel is van het probleem dat vrouwen aangeschoten wild zijn buitenshuis.
Het beeld van de vrouw als "aangeschoten wild" buitenshuis betreft een schromelijke overdrijving, waar politieke munt uit wordt geslagen. Huichelachtig wel om bij menigeen angst aan te wakkeren ten koste van de sociale veiligheid, zogenaamd ter bescherming van de vrouw maar eigenlijk ten behoeve van haar onderwerping.
AnnaNiem schreef op 07-09-2025 om 15:16:
In dit soort situaties krijg je een vecht, vlucht of bevries-reactie. Dat is voor mannen niet anders als voor vrouwen. En dan kan je wel roepen dat hij je moet beschermen en dat je een vecht/bescherm-reactie wil, maar als hij verbluft is of bevriest dan is dat wat het is. Dus dat "mag ik verwachten" geef mij wat jeuk; als of hij een wanprestatie en onderdeel is van het probleem dat vrouwen aangeschoten wild zijn buitenshuis.
Ontzettend met je eens en ook wat ik bedoelde met mijn vorige reactie!
Ook ik voel diezelfde “jeuk” bij sommige reacties, alsof een man maar áltijd de zgn ‘redder’ zou moeten zijn, want anders wordt er op hem afgeknapt/is hij waardeloos/een zwakkeling/whatever…..
Ook een man is machteloos als hij de ‘verkeerde’ voor zich heeft staan met een mes/wapen.
Als ik op straat plots bij mijn borst/billen wordt gepakt, is mijn eerste reactie uithalen naar desbetreffend persoon (die ervaring heb ik al gehad ooit) en roer ik mijn mond wel. Daar houdt het dan ook wel op, want het ongedaan maken kan al niet meer. Ik zou, mocht ik een partner hebben en hij zou erop in willen gaan, hem zelfs tegenhouden.
En ja, ik zou het ook begrijpen als hij versteend zou toekijken, zeker in de wereld van nu.
RodeKrullenbol schreef op 07-09-2025 om 16:00:
Het beeld van de vrouw als "aangeschoten wild" buitenshuis betreft een schromelijke overdrijving, waar politieke munt uit wordt geslagen. Huichelachtig wel om bij menigeen angst aan te wakkeren ten koste van de sociale veiligheid, zogenaamd ter bescherming van de vrouw maar eigenlijk ten behoeve van haar onderwerping.
Bijzondere visie, maar interessant. Wie wakkert angst aan te behoeve van zichzelf en om vrouwen te onderwerpen? Graag man en paard noemen.
MRI schreef op 07-09-2025 om 16:49:
[..]
Bijzondere visie, maar interessant. Wie wakkert angst aan te behoeve van zichzelf en om vrouwen te onderwerpen? Graag man en paard noemen.
Simpel: iedereen die zich hieraan schuldig maakt.
RodeKrullenbol schreef op 07-09-2025 om 22:21:
[..]
Simpel: iedereen die zich hieraan schuldig maakt.
Ja okay, maar wie doen dat dan? Ik bedoel ik kan me voorstellen dat je Wilders bedoelt die angst voor buitenlanders/ etnische minderheden aan wil praten ten behoeve van politieke winst. Ik vind dat ook zeer laakbaar. Maar hoe wil diezelfde persoon dan vrouwen onderdrukken cq onderwerpen? Ik snap jouw koppeling van die twee factoren niet.
MRI schreef op 07-09-2025 om 22:39:
[..]
Ja okay, maar wie doen dat dan? Ik bedoel ik kan me voorstellen dat je Wilders bedoelt die angst voor buitenlanders/ etnische minderheden aan wil praten ten behoeve van politieke winst. Ik vind dat ook zeer laakbaar. Maar hoe wil diezelfde persoon dan vrouwen onderdrukken cq onderwerpen? Ik snap jouw koppeling van die twee factoren niet.
Twee factoren? Dan toch eerder twee actoren?
MRI schreef op 07-09-2025 om 22:39:
[..]
Ja okay, maar wie doen dat dan? Ik bedoel ik kan me voorstellen dat je Wilders bedoelt die angst voor buitenlanders/ etnische minderheden aan wil praten ten behoeve van politieke winst. Ik vind dat ook zeer laakbaar. Maar hoe wil diezelfde persoon dan vrouwen onderdrukken cq onderwerpen? Ik snap jouw koppeling van die twee factoren niet.
Het is wel zo dat ik me aardig onderdrukt voel, als ik de straat niet goed op durf.
Nu ben ik zelf de straat wel altijd op gegaan. Maar wél met de angst. Die dringt toch wel tot je door, in mindere of meerdere mate. Hoe ontzettend vaak ik wel niet gehoord heb ‘durf je dat dan, alleen op dat tijdstip’ etc. Als puber wandelde ik veel alleen met de hond en ik mocht van mijn ouders absoluut niet de natuur in rond schemering. Ook hierbij: ik deed het toch. Maar de boodschap komt toch wel binnen.
Ik ken zoveel vrouwen die echt de straat (‘ avonds) niet opgaan. Dat is toch wel een vrij effectieve onderwerping.
AnnaNiem schreef op 07-09-2025 om 15:16:
In dit soort situaties krijg je een vecht, vlucht of bevries-reactie. Dat is voor mannen niet anders als voor vrouwen. En dan kan je wel roepen dat hij je moet beschermen en dat je een vecht/bescherm-reactie wil, maar als hij verbluft is of bevriest dan is dat wat het is. Dus dat "mag ik verwachten" geef mij wat jeuk; als of hij een wanprestatie en onderdeel is van het probleem dat vrouwen aangeschoten wild zijn buitenshuis.
En je weet het nooit, want je kunt in elke situatie weer anders reageren.
Bij mezelf heb ik ook wel allerlei varianten van de drie gezien. Als het om een ander gaat ‘kies’ ik eerder voor vechten (ook als het soms onverantwoord is) en als het om mezelf gaat om vluchten of bevriezen.
RodeKrullenbol schreef op 07-09-2025 om 23:21:
[..]
Twee factoren? Dan toch eerder twee actoren?
Doorgaans ga ik niet voor dom door maar ik kan jou zo vaak niet volgen.
Je schrijft dit: "Het beeld van de vrouw als "aangeschoten wild" buitenshuis betreft een schromelijke overdrijving, waar politieke munt uit wordt geslagen. Huichelachtig wel om bij menigeen angst aan te wakkeren ten koste van de sociale veiligheid, zogenaamd ter bescherming van de vrouw maar eigenlijk ten behoeve van haar onderwerping."
Dan heb je het toch over één en dezelfde partij die zowel angst aan wil wakkeren, (zogenaamd ter bescherming van de vrouw) als de vrouw eigenlijk wil onderwerpen? En wie is dat dan? Waarom draai je er zo omheen?
Of begrijp ik het verkeerd en bedoel je twee partijen (actoren)? En wie zijn dat dan?
Misschien zijn er anderen die het wel snappen en het me uit kunnen leggen? Zo ja, graag
Interessante discussie! En ik heb die uitzending van Dit was het nieuws ook gezien, en ik ergerde me dood aan die Peter Heerschop. Niet zozeer omdat ik hem een niet zo dappere sukkel vond, want eigenlijk vond ik díe bekentenis op tv wel goed. Maar nog maar eens een keer benadrukken hoe erg het allemaal is voor de vrouwen en hoezeer hij nog niet wist als man dat vrouwen zich altijd onveilig voelen (onder welke steen heb je dan gelegen, nooit geleerd dat je meisjes altijd even thuis moest brengen 's avonds laat? Om maar iets te noemen). Het kwam bijna om mij over als een 'wir haben es nicht gewust'.
Wat erg ook als je zo'n man hebt. Maar ik heb ook wel eens iets meegemaakt wat een beetje raakvlak heeft met dit en waarna ik best even ruzie had met man en mijn hoge dunk van hem blijvend verminderd. Dat had iets te maken met een jonge vent die vreselijk tekeer ging tegen ons kind (toen een jaar of 8); hij was op de racefiets en kind bijna aangereden maar zat zelf juist fout door ergens op hoge snelheid te fietsen waar dat niet kon of mocht zelfs. Die vent was echt súperintimiderend, schold kind uit, schreeuwde gewoon. En mijn eerste reactie was terugschelden, ik was woest. hoe haalde die hufter het in zijn hoofd om mijn kind zo aan te vallen en dat ik hem ontzettend op zijn bek wilde slaan (dat deed ik niet, dat zei ik alleen). Mijn man deed helemaal niks, sterker nog: hij had alle begrip voor de fietser. Die was toch lekker aan het sporten, had een hoop adrenaline in zijn lijf, hij was waarschijnlijk zelf geschrokken en dat moest er nu even uit. Ik vind het nog altijd onbegrijpelijk hoe mijn man niet is opgekomen voor zijn kind - ook een zachtaardige, rustige man, type wetenschapper trouwens.
Ik had in mijn tienerjaren ook een vriendje die altijd mij wilde beschermen. Op zich hartstikke veilig en hij fietste steeds mee en als een andere jongen naar mij keek begon hij helemaal stoer te doen. Maar toen zag ik ook dat hij zijn moeder uitschold of zijn zusje een stoot gaf als zij in zijn ogen ''irritant'' deed. Ik merk dat mannen die hun vrouw willen verdedigen en niet bang zijn om klappen uit te delen meestal niet de alleraardigste zijn. Als hij een ander zo kan slaan, kan die jou ook slaan. Het idee van een ridder op witte paard die alleen naar jou luisterd en jou beschermt bestaat niet. Mannen die mannen snel slaan, slaan vaak vrouwen netzo.
Kersje schreef op 07-09-2025 om 16:10:
alsof een man maar áltijd de zgn ‘redder’ zou moeten zijn, want anders wordt er op hem afgeknapt/is hij waardeloos/een zwakkeling/whatever…..
De redder is het ene uiterste, de man die onmiddellijk met een knots elk potentieel gevaar te lijf gaat.
Maar de wegloper is het andere uiterste. De man die alvast doorloopt en een eindje verderop gaat staan wachten want vrouw kan haar eigen boontjes toch doppen.
Dat je bevriest vind ik tot daar aan toe, maar dat je vlucht als je partner bedreigd wordt, hmm, tja, met mijn ratio kan ik dat misschien verklaren maar het zou emotioneel wél iets met mij doen. Ik zou hem daarna niet meer met dezelfde ogen bekijken.
Ik heb als kind iets ernstigs meegemaakt waarbij mijn ouders niet die beschermingsreactie hebben vertoond. Met mijn verstand kan ik volgen welke keuzes ze hebben gemaakt, maar toch zijn ze in mijn ogen tekort geschoten daarmee. En dat heeft invloed gehad op mijn leven en ontwikkeling.
Laten we wel wezen: als er gevaar dreigt, dan verwacht je een bepaalde solidariteit en bescherming van je allernaasten. Je partner, siblings of ouders (dan ga ik er even van uit dat de banden verder goed zijn, niet de broer met wie je altijd al ruzie had of zo). Dat zit in het primitievere deel van ons brein.
Als je partner wegloopt als jij in gevaar bent dan kun je dat misschien met je verstand beredeneren en begrijpen, maar in dat primitievere deel van ons brein ben je dan toch een tikje teleurgesteld. Hij valt toch een beetje van zijn voetstuk. Niet omdat hij elke kerel die naar jou kijkt een beuk moet verkopen, maar omdat je erop rekent dat hij aan jouw kant staat als het erop aankomt.
Ginevra schreef op 08-09-2025 om 10:43:
[..]
Als je partner wegloopt als jij in gevaar bent dan kun je dat misschien met je verstand beredeneren en begrijpen, maar in dat primitievere deel van ons brein ben je dan toch een tikje teleurgesteld. Hij valt toch een beetje van zijn voetstuk. Niet omdat hij elke kerel die naar jou kijkt een beuk moet verkopen, maar omdat je erop rekent dat hij aan jouw kant staat als het erop aankomt.
Ik begrijp dat de meningen hierover verdeeld zijn en dat mag ook, toch?
Weglopen kan dezelfde automatische reactie zijn als bevriezen namelijk. Ik plaats sowieso een partner (of wie dan ook) nooit op een voetstuk, dus al zou ik teleurgesteld zijn in zijn reactie, dan nog zou ik het hem niet kwalijk nemen, want hij zou het dan echt niet expres hebben gedaan.
Kersje schreef op 08-09-2025 om 12:03:
[..]
Ik begrijp dat de meningen hierover verdeeld zijn en dat mag ook, toch?
Weglopen kan dezelfde automatische reactie zijn als bevriezen namelijk. Ik plaats sowieso een partner (of wie dan ook) nooit op een voetstuk, dus al zou ik teleurgesteld zijn in zijn reactie, dan nog zou ik het hem niet kwalijk nemen, want hij zou het dan echt niet expres hebben gedaan.
Dat mag natuurlijk zeker 
. Maar een vraagje waarvan ik weet dat het lullig over kan komen en ik bedoel het niet onaardig, maar heb je dit in het echt ook wel eens meegemaakt? Want dat bedoel ik, dat je in het echt toch andere gevoelens kunt hebben dan dat je rationeel beredeneert.
En over dat voetstuk: ik zet mijn partner niet echt op een voetstuk. Maar in een mensenleven doen mensen dingen waarmee je respect een beetje toeneemt, en je respect een heel klein beetje minder wordt. Als hij iets verstandigs of aardigs of toegewijds of menslievends doet, neemt mijn respect een beetje toe. Als hij iets stoms of onaardigs doet, neemt mijn respect een klein beetje af. Niet dat ik hem meteen afserveer, maar ik zou wel een beetje teleurgesteld in hem raken. Dat is andersom ook.
Natuurlijk doen mensen dingen niet expres. Jeetje, als ik zou denken dat mijn man mij expres kwetst of teleurstelt dan was ons huwelijk al over geweest. Maar hij heeft me op enig moment wel gekwetst en teleurgesteld. Niet expres, en ik snap na veel gesprekken wel hoe het zo gekomen is, maar toch is er iets beschadigd wat weer hersteld moet worden.
En dat is wat ik bedoel. Als iemand jou laat staan als je aangevallen wordt, en zelf verder loopt, dan is dat een deukje in de relatie. Hij zal het vast niet expres doen en het kan allemaal best te begrijpen zijn, maar er is wel even iets gebeurd dat om enig herstel vraagt.
