Modaal gezin; waar blijft mijn geld
Ik moet ff mijn gal spuwen over het feit dat ik als kei hard werkende moeder en dito vader steeds minder te besteden heb, het loopt gewoon de spuigaten uit.
Ik heb sinds 1 jan. al 1.800 euro aan mijn ziektekostenverz. betaald (maandelijkse premie + een fors deel van het eigen risico), om maar wat te noemen..
Of ik ff 450 euro (!) kan ophoesten voor de schooluitwisseling van mijn oudste dochter (4 VWO), nou ok, dat mag dan in delen (godzijdank anders hadden we het haar nog moeten ontzeggen wat ik heel jammer zou vinden), 100 euro voor het kamp van jongste dochter (groep 8) en ga zo maar door.
Ik rook niet en drink niet maar heb een oogaandoening waar niemand iets van merkt verder maar waarvoor ik medicatie heb. Mijn man heeft een manco aan zijn bloedvet-verbranding waarvoor hij medicatie nodig heeft.
Die moeten we nu al grotendeels zelf betalen (2x 220 euro), en volgend jaar gaat dit naar 2x 400 euro.
Ik word er gek van, blijft er voor ons (pa en moe) dan nooit niks meer over tot de kids de deur uit zijn?
Ze krijgen nooit dure kleding of schoenen, niet veel zakgeld, allemaal maar heel gewoon (H&M, Primark) en we gaan tegenwoordig één keer per jaar 2 weken op vakantie naar een camping in een mobile home oid. Ik heb géén duur koophuis, we huren een gewoon huis en we zijn zogezegd Jan Modaal. Hoe doen al die andere mensen dat?
Als ik in de bijstand zou zitten zou ik op allerlei manieren worden gecompenseerd of tegemoet gekomen. Maar omdat wij gewoon beiden keihard werken om onze kop boven water te houden betalen we overal het volle pond.
Mensen die niet kunnen werken daar zit ik echt niet mee, en ja ik vind dat zieken en zwakken daar niet om gevraagd hebben en niet alleen hoeven op te draaien voor alle kosten, maar toch begin ik steeds meer te balen van lamlendigen die te beroerd zijn om te werken (hoe krijgen ze het toch voor elkaar om een uitkering te behouden), mensen die roken en drinken en daardoor gezondheidsproblemen krijgen (die worden nl. wèl vergoed, bijv. hartkwalen en diabetes, gaat NIET van je eigen risico af), jongeren die een studie doen waarbij je van te voren weet dat je werkeloos wordt en dus een uitkering gaan halen, mensen die zwart bijbeunen etc.
Ik werk al 26 jaar onafgebroken, meld me nooit ziek, betaal al mijn belastingen en premies en als beloning houd ik steeds minder over. Van minder zou je depri worden?
Soms denk ik echt: waar doe ik het allemaal voor.
Een woning kopen dat heb ik jaren geleden al uit mijn hoofd gezet, ik heb "niks" en het zal ook nooit veel gaan worden op deze manier.
Natuurlijk zijn wij als Jan Modaal niet ARM en ja ik tel mijn zegeningen en neen, geluk zit hem niet in bezit. Dat weet ik allemaal al lang.
En toch voel ik ze steeds vaker gefrustreerd.
Marie
Dat merk ken ik niet, waar vind ik dat?
Dat denk ik ook
Wat Tinus zegt.
Tjonge truus wat wil je nou!
Wat er ook maar gezegd wordt, je vindt het niks en het slaat niet op jou. Je wilt meeleven met je situatie, natuurlijk, dat doen we en velen herkennen de toestand, maar kennelijk wil je geen tips, want die heb je al geprobeerd of je vindt ze niet werkbaar. Dus je wilt alleen morele steun. Prima, dat kan, maar van alléén morele steun veranderen de feiten niet.
Ik ben in mijn jeugd (0 - 18) met ons ouderlijk gezin welgeteld viermaal betaald op vakantie gewees. Viermaal een week. Verder gingen we logeren bij familie of een dagje uit en fietsen in de buurt. In een theater ben ik mijn hele jeugd nooit geweest, uit eten ook niet, muziekles bij de muziekschool was te duur (omdat wij net over de gemeentegrens woonden en daardoor geen recht op subsidie hadden) en we hadden geen auto. Het was een andere tijd, daarom was dat allemaal minder uitzonderlijk. Ik heb een sobere jeugd gehad maar beslist niet ongelukkig; mijn ouders zanikten nooit over wat er allemaal niet kon maar maakten het thuis gezellig en brachten veel tijd met ons door. Voorlezen, knutselen, in de tuin rommelen, hutten en tenten bouwen met oude gordijnen, badje opzetten, en veel zelfgemaakt leuk (buiten)speelgoed. Toen we als tieners zelf konden gaan werken naast de studie hadden we wat geld voor extraatjes.
Geluk zit niet in geld, al lijkt dat makkelijk praten. Geluk wordt stevig verjaagd door gezanik over geld en wat er allemaal niet (meer) kan. Stop ermee Truus, je maakt er jouw leven en dat van je gezin onnodig zuur door en daar schiet niemand wat mee op.
Kijk verder eens op www.genoeg.nl.
Bromvlieg
waar heb je het over? Ik vind het niks en het slaat niet op jou? Wat vind ik niks en wat slaat niet op mij? Ik heb nergens gevraagd om tips, men, de moraalridders hier, zijn vanzelf begonnen met tips geven, waarop ik heb aangegeven dat allemaal al gedaan te hebben, mijn bestedingspatroon al te hebben aangepast enzenzenz. Het enige, maar daar valt iedereen steeds over, is de vakantie. Tja, dat is voor nu het enige waar ik nog geen verdere concessies aan doe. Zoals ook al meer malen gezegd, dat HEBBEN we de afgelopen jaren al gedaan, van dure vliegreizen, naar goedkopere bungalows in eigen land, naar kamperen. Daar hoor je mij overigens niet over klagen, ik vind het kamperen heerlijk! De kinderen ook. En daarom wil ik daar voorlopig nog geen wijzigingen in aanbrengen.
Je hebt gelijk truus modaal
je postte afgelopen woensdag om Madelon te laten merken dat je haar situatie herkent. Je zat niet te wachten op tips maar die kwamen vanzelf. Zo gaat dat.Al doende werd de discussie fel, want het onderwerp leeft!
Ik blijf erbij dat klagen en tips afwijzen nergens toe leidt, je komt dan alleen maar in een verzuurde gedachtengolf terecht. Elkaar helpen oplossingen samen met morele steun, dat werkt het beste denk ik.
Tja bromvlieg
nogmaals, tips afwijzen heb ik niet gedaan, op die ene na (zucht). En dat heb nu al zo vaak uitgelegd, dat doe ik niet meer.
Waar betalen ze het van?
Wij hebben als gezin nogal wat wisselende inkomsten gehad. Met 2008 als topjaar. Maar echt, de 'arme tijden' heb ik in even warme herinnering als de rijke tijden. Het scheelt denk ik dat ik me altijd meer op de blijvende dingen heb georiënteerd, dus tijd samen, de opgroeiende kinderen, de relatie met mijn man en met de familie. Verder hobbies die niet je kop kosten en gewoon het simpele buitenleven.
Wij hadden geen auto, geen dure vakantie, geen videocamera, geen videorecorder, geen breedbeeldTV, geen Borettifornuis, geen nieuwe kleding, geen gekochte boeken (alleen maar bieb), geen nieuwe CD, geen wijn, geen duur eten, geen geld voor uitjes of vrijgezellenfeestjes of kappers.
Ik ga bijna twijfelen of ik ooit wel gelukkig had mogen zijn zonder al die dingen. Als ik deze draad lees kan dat helemaal niet.
De vraag "waar betalen ze het van?" wordt in dit draadje omgekeerd "waarom hebben wij het niet allemaal?".
Nou blauwtje
dan lees jij toch hele andere dingen dan ik. Lees vooral de post van Tsjor, rekenen, nog eens. Dan wordt het je misschien duidelijker.
Tsjor (o.t.)
Volgens mij mag wettelijk het vakantiegeld niet in het loon zitten (al zul jij dat beter weten dan ik 
Dan zou je dus nog recht hebben op vakantiegeld.
Overigens, ik zou vakantiegeld en pensioen niet als luxe bestempelen. Dat eerste is wettelijk verplicht en 'eigen geld', en het tweede is ook gewoon salaris. Tenslotte, het zelf je reiskosten betalen is volgend jaar een soort van voordeel (haha noem het luxe). Je hoeft er dan geen belasting over te betalen.
Meen je dat nou serieus vic
je lijkt Rutte wel, alles weglachen! Het raakt veel mensen echt diep in de portemonnee die reiskostenvergoeding! Bah.
Waar ik woon, truus?
Je vraagt waar ik woon, Truus. Nou in het europese land waar ik woon is het gemiddelde loon één van de laagsten van Europa en tegelijkertijd de belasting daarop één van de hoogste van Europa. Hier gaat 36% van de mensen dit jaar niet op vakantie vanwege financiele redenen (in Nederland is dat 18%). Zelf hebben wij 7 jaar lang thuis moeten blijven in de zomervakantie en toen het eindelijk weer kon twee jaar geleden bestond onze vakantie in 8 dagen met z'n zessen in een mini-appartement zonder keuken van familie. Wel met een mooi strand in de buurt. Het jaar erop konden er 10 dagen op die manier af. Dit jaar weten we het nog niet, want er viel kortgeleden een brief van de belasting op de mat dat we in 1999(!) niet alles betaald zouden hebben en ik weet nog niet of we na alle verhuizingen die papieren nog terug kunnen vinden om uit te zoeken of dat inderdaad zo is.
Waar ik woon bestaat er geen werklozen uitkering, noch kinderbijslag. Waar ik woon is het vrij normaal dat kinderen schoolreisjes overslaan wegens geen geld. Het is ook niet infrequent dat soms een jaar zelfs het eigen verjaardagspartijtje moet worden overgeslagen en als het wel kan dan moet het kind vaak kiezen tussen een eigen feestje of een cadeau. Sinterklaas of Kerst bestaat de meeste jaren uit 1 kleiner cadeau met soms een frutseltje erbij.
Veel mensen hebben net zoals wij gaten in hun gebit zitten, want tandartsverzekeringen zijn te duur. Alles wat niet meer gevuld kan worden, moet dan maar getrokken worden. Met een tand of kies minder functioneert de boel ook wel. Kronen e.d. zijn buiten budget.
Kleding kopen is luxe, mijn kinderen dragen eigenlijk uitsluitend doorgeschoven derdehands krijgertjes. Kleding voor onszelf als ouders kopen we alleen als we echt niks meer hebben om aan te trekken en dan gaat het om kledingstukken van hoogsten €10,- in de uitverkoop of op de markt. Ik heb nu zeer degelijke schoenen aan mijn voeten voor €9.90 met een zooltje wat er uit kan. Niet erg mooi, maar al 10 maanden zeer functioneel.
Betaald uitgaan bestaat hier uit jaarlijks 1 keer naar de bioscoop, maar dan moeten er geen plotselinge kosten zijn als bijv. een verloren schoolboek opnieuw moeten kopen, want dan gaat het feest niet door. Uiteten, dat kan sinds dit jaar weer: een shoarmabroodje, €21,- voor 6 personen, als drinken natuurlijk water. Ijsjes of terrasjes buitenshuis daar doen we niet aan. Biologisch kan hier niet uit, tenzij het om al of niet biologische groenten gaat die uit de moestuin komen van buren of kenissen die toevallig een overschot hebben. Vlees alleen het goedkoopste en dan meestal alleen in hele kleine porties als smaakmaker.
Tv hebben we niet meer, voor het geld voor een nieuwe en het jaarlijks verplichte tv-belasting die je daarvoor moet betalen konden we ons wel leukere dingen voorstellen. En nadat we die beslissing hebben genomen bleek dat we daarin echt de enigen niet zijn.
Het huurhuis waar we met z'n zessen wonen, heeft 2 slaapkamers. Vier kinderen op 1 kamer gaat best en gelukkig is er wel een grote speelkelder bij en hebben we nu twee badkamers ipv één die we in ons vorige huurhuis hadden. Het is natuurlijk wel huur in de vrije sector, waarvoor we ons blauw betalen, want huursubsidie bestaat hier alleen in enkele door de gemeente beschikbaar gestelde huizen met wachttijd van zo'n 10-20 jaar voor de aller-armsten, waar we gelukkig niet meer bij horen.
Sinds twee jaar gaat het beter, beginnen de offers van 10 jaar lang afzien (iets als schuldsanering bestaat hier ook al niet) hun vruchten af te werpen. Wat levensstandaard betreft gaan we er nauwelijks wat op vooruit, want aangezien veel diensten van staat, gemeente, school, gezondheid, enz. hier met een van je inkomen afhankelijke prijs betaald moeten worden, betekent dat van iedere meer verdiende euro er heel wat af gaat voor kosten die eerst gedeeltelijk vergoed werden.
Wij voelden dat echter niet als 'recht', maar als 'hulp' en eigenlijk voelt het wel lekker om steeds minder van die hulp nodig te hebben. En als ik eerlijk ben hebben we ook ongemerkt wat meer luxe in onze levensstijl. We hebben weer honden genomen, nadat we na de dood van de oude hadden besloten om dat maar 'een tijdje' niet meer te doen. De kinderen hebben op hun sport kunnen blijven, die aanvankelijk als spotgoedkoop begon, maar sinds ze er goed in zijn steeds duurder en duurder wordt. We hebben twee auto's van de zaak, ik heb een studie kunnen oppakken, we kunnen zomers weer op vakantie en de grootste luxe is dat we wat betere huishoudelijke apparaten bij elkaar hebben kunnen sparen. Het eerste jaar konden we de oude slecht functioneerdende energievretende ijskast vervangen en het tweede jaar onze oude tig keer opgelapte slechtwassende wasmachine voor een mooie wasdroog-combinatie inruilen, waar we nog elke dag blij mee zijn. Met één druk op de knop, zomaar schone en droge was ongeacht het weer. Heerlijk, wat een luxe.
Kortom we krijgen heel langzaam aan steeds meer keuzes. Dat voelt heel erg rijk na een lange periode in welke we deze niet hadden en zorgt voor verbazing als ik dan iemand met veel meer zie klagen, dat ze echt niet meer weet hoe ze nou nog een stapje terug zou moeten kunnen doen. Bovendien wil ik zo iemand graag waarschuwen dat vervelende stapje dan toch maar op tijd te doen, voordat je in de spiraal van schulden, die steeds meer schulden maken, terecht komt.
Groeten Primavera
Truus
Niet zo overgevoelig reageren. Ik zat in jouw kamp. Daarbij, ik krijg dus ook geen fatsoenlijke reiskostenvergoeding (31 euro per maand, terwijl ik ca. 200 km per week rijd woon-werk). Dus die schade blijft beperkt (omdat ik dus al sowieso bijna alles zelf betaal, snap je).
Truus
Toevallig verdien ik ongeveer hetzelfde als Tsjor. Verschil zit echt in tientjes. En mijn reiskosten zijn nu 100 euro,vergoed, dat wordt dus 40 euro minder te besteden volgend jaar.
En raad eens?
Dat vind ik niet erg.
Ik ben dolgelukkig dat passend onderwijs gered is. Om maar wat te noemen. Ik heb zelf geen kinderen op het speciaal onderwijs, maar ik vind dat heel erg belangrijk. Dat de koopkracht van de minima enigszins overeind blijft. Enzovoort. Je kan geld maar 1x uitgeven.
We wisten dat we erop achteruit zouden gaan, dat kan gewoon niet anders als de overheid zo enorm veel minder inkomsten heeft. En bij de middengroepen valt doordat het er zo veel zijn het snelst wat te halen. Ik ben blij dat ik bij de middengroepen hoor, daar ben ik dankbaar voor.
Ik zie nog mijn vader voor de buis zitten in de tachtiger jaren "alweer de middengroepen, mopper mopper, een tot anderhalf keer modaal, altijd dezelfden, worden we weer gepakt".
Voor mij een afschrikwekkend voorbeeld. Zo wilde ik nooit worden.
Jammer primavera
dat je de naam van het land niet noemt.
Vic
nou, ik vond het gewoon even niet een fijne opmerking. En de smile van Rutte word ik sowieso al misselijk van. Ja, de vergoeding die ik krijg dekt ook lang niet alle kosten, maar alle beetjes helpen, nietwaar? En door het schrappen verliezen wij dus ruim 100 euro pm aan inkomsten, terwijl de uitgaven hetzelfde blijven niet waar?
Ja blauwtje
van het passend onderwijs werd ik ook blij, omdat het niet eens zozeer om de kinderen in het speciaal onderwijs gaat, maar om alle kinderen. Dat neemt niet weg dat er ook keuzes gemaakt zijn die niet nodig waren. Hoe kun je nou je werkende bevolking zo hard raken, terwijl je je economie weer wilt opkrikken. Welke geld kan je nog uitgeven?
En je vader had gelijk.
Rondkomen
Ik heb niet de hele draad gelezen maar ik wil toch een paar dingen kwijt. Ten eerste: iedereen gaat er op achter uit dus iedereen zal de tering naar de nering moeten zetten. Wat je niet hebt, kun je ook niet uitgeven. Besparen kan op een heleboel manieren; op kleine maar ook op grote dingen. Dat mensen die gewend waren om wat ruimer te zitten het vervelender en moeilijker vinden om meer op hun geld te moeten letten dan mensen die al jarenlang iedere cent om moeten draaien lijkt mij ook logisch. Net zoals het voor mensen die gewend zijn om groot te wonen heel erg moeten wennen als ze opeens moeten verhuizen naar een klein flatje. Ik vind ons flatje riant maar dat komt omdat ik van een nog kleiner flatje kom
Ik heb al 11 jaar lang een inkomen (WAO + Toeslag) op het sociaal minimum voor een alleenstaande ouder. Ik maak relatief veel medische kosten voor zowel mijn zoon als mijzelf dus die eigen bijdrage is aan het begin van ieder jaar schoon op. Ik kan wel eea aan onkosten indienen bij de Bijzondere Bijstand maar lang niet alles krijg ik terug. Melatonine voor zoon en mijzelf moet ik bijvoorbeeld gewoon zelf betalen. Zijn Concerta krijg ik gelukkig wel terug van de Bijzondere Bijstand. Ik heb geen recht op de Tegemoetkoming Chronisch Zieken en Gehandicapten. Ik krijg ook geen alimentatie.
Schoolkosten voor zoon (11) die vorig jaar naar de middelbare school ging, waren voor dit eerste jaar 700 Euro. De tegemoetkoming van de Bijzondere Bijstand was slechts 150 Euro en gelukkig kon ik een betalingsregeling met school treffen; van mijn vakantiegeld heb ik de rest afbetaald. Wat er overbleef van het vakantiegeld ging naar een afbetaling van de Belastingdienst (UWV hield over twee verschillende uitkeringen loonheffing in en dat moest ik terugbetalen. Helaas kon/kan het UWV dit niet veranderen ook al mag het officieel niet).
Ook ik heb heel moeilijke voeten en steunzolen. De enige schoenen die mij goed passen, waar de steunzolen in kunnen en die stevig genoeg zijn, zijn Wolky. Gelukkig gaan die schoenen jaren mee (de meeste van mijn schoenen heb ik al 10 jaar of langer want ik verzorg ze goed en wissel af). Mocht ik een keer nieuwe schoenen nodig hebben dan gaat dat van het vakantiegeld of een tegemoetkoming/voorziening van de Bijzondere Bijstand. Maar daarvan moeten ook duurzame gebruiksgoederen van betaald worden, bijvoorbeeld een kapotte wasmachine, het vakantiekamp van zoon en andere zaken. Het is het ene gat met het andere opvullen.
Sparen zit er niet in. Ik red het net met grote zuinigheid van de ene maand tot de andere. Of in sommige maanden net niet. Dan moet ik twee weken met 60 euro doen oid. En ja, ik ben de koningin van het bezuinigen. Door schade en schande geleerd en zeker na bijna vijf jaar schuldhulpverlening (anderhalf jaar minnelijk, 3 jaar WSNP).
Vakantie?? Zoon en ik zijn vorig jaar voor het eerst samen op vakantie geweest en voor het eerst naar het buitenland omdat ik een vakantiebeurs had gewonnen. We hebben een week gekampeerd in Spanje. En het was geweldig ook al heb ik daar ontdekt dat in een tent zitten niet mijn ding is. Maar die vakantie was een enorme luxe en we hebben daar het hele jaar op geteerd. Ook dit jaar zit vakantie er helaas niet in. Zoon gaat wel van de zomer weer een weekje op kamp (speciaal kamp voor kinderen met ADHD etc.) in Nederland. Ik betaal 100 Euro, de diaconie de rest. Oma rijdt (uiteraard heb ik geen auto). Ik blijf gedurende die vijf dagen lekker alleen thuis en dat is voor mij al vakantie.
Op vakantie gaan is overigens geen recht, het is een luxe. En ook daar kan je enorm op besparen.
Vakantie is voor ons vooral geen verplichtingen hebben; geen school, geen huiswerk, geen "moeten". Gewoon relaxen en van de zon genieten. Naar het zwembad (eigen eten & drinken mee), naar het bos, een keertje naar het strand. Twee keer per jaar gaan we naar de film omdat ik dan kaartjes krijg van de gemeente. Uit eten gaan doen we nooit en heb ik sowieso al 11 jaar niet gedaan.
Tja, sommige dingen kunnen gewoon niet. Zo gaat de rest van zijn voetbalteam binnenkort met alle ouders een dagje naar Duinrell als afsluiting van het seizoen. Helaas kan ik dat niet betalen omdat ik ook al heb meebetaald aan een cadeautje voor de trainer, omdat hij nieuwe kicksen een tijdje terug nodig had etc. Die 40 Euro is voor mij een week leefgeld.
Ik word er weleens heel moe van, van dat iedere cent om moeten draaien en steeds "nee" zeggen. Gelukkig doet zoon verder niet heel moeilijk en kent hij ook de waarde van geld. Hij vindt het jammer dat hij te jong is om een bijbaantje te nemen en zal nooit drammen om merkspullen; al zijn kleding is tweedehands of Zeemanspul en hij ziet er kennelijk toch hip genoeg uit voor een middelbare scholier
Maar tel je zegeningen: we hebben een dak boven ons hoofd, we hebben iedere dag te eten, we hebben elkaar, een paar goede vrienden, hij heeft nog een oma, we zijn relatief gezond, we hebben een lieve kat (op dieetvoer en aangezien dat al duur genoeg is hebben we zijn broertje weg moeten doen want die had dezelfde aandoening) en we staan sterk ondanks alles wat we hebben meegemaakt. We leven. De rest is mooi meegenomen. Alle extra's aanvaarden we in dankbaarheid en met grote nederigheid want niets is vanzelfsprekend. Natuurlijk zou ik dolgraag willen dat ik de centen eens wat meer kon laten rollen zonder al die eeuwige zorgen over geld en uitgaven. Want het levert echt een hoop stress op.
Natuurlijk ben ik weleens verbaasd en misschien zelfs jaloers op anderen die maar van alles kopen en doen. Maar wie weet wat voor zorgen en problemen die hebben? Wie weet steken ze zichzelf wel enorm in de schulden? Wie weet stellen ze nu eenmaal andere prioriteiten? Leef en laat leven. Ieder zijn meug. Af en toe klagen mag best, maar probeer te veranderen wat je kan veranderen en accepteer wat je niet kan veranderen. Kijk naar wat je wel hebt en wel kan en niet naar wat je niet hebt en niet kan. Want het gras is altijd groener bij de buren. Hoe dan ook mogen we blij zijn dat we in Nederland leven. Zoals ik weleens tegen zoon zeg als hij baalt van school: "wees blij dat je naar school mag en kan. In sommige delen van de wereld moeten kinderen van jouw leeftijd keihard werken in onmenselijke omstandigheden op een kom rijst en een slok vuil water per dag". Wij zijn eigenlijk rijk en verwend en te gewend aan luxe-zaken die wij als vanzelfsprekend beschouwen. Door een stapje terug te (moeten) doen en je gezonde verstand te gebruiken word je alleen maar sterker, wijzer en rijker. De extra's die je dan wel krijgt, waardeer je des te meer. Dat is rijkdom.
Elisa
Niemand zal zeggen dat je het makkelijk hebt. Waar het om gaat dat er heel veel bedragen wegvloeien waar je zelf geen invloed op hebt. Zie post van Tsjor, rekenen. Zie ook diverse bijdrages van Tinus-p. Daar zit hem het probleem. Niet in de dingen waar je zelf invloed op hebt, want, en ik zeg het nogmaals, daar heb ik al zoveel mogelijk op bezuinigd. En die vakantie, ja, je kan het luxe noemen. Ik noem het noodzakelijk kwaad in dit soort tijden. Even de sores vergeten. Als ik thuisblijf is er voor mij weinig vakantie. Ook dat had ik al uitgelegd.
Truus
Ik woon in Italië, dat is vrij algemeen bekend hier op het forum. Ik snap niet wat mijn precieze woonplaats er voor de discussie toe doet.
Niemand zegt jou dat je niet meer op vakantie moet gaan. Wel dat het een keuze is en je dan niet moet jammeren dat je niks meer over houdt. Als je iets over wil houden, moet je andere keuzes maken. Jouw antwoord daarop is: dat wil ik niet. Tja, dan krijg je terug: zeur dan ook niet.
Precies
dat zeg ik. Je mag dus niet zeuren. Je mag niet op vakantie. Je mag vooral niet zeuren. Je hebt volkomen gelijk.
En nee, ik wist niet dat je in italie woonde, maar kreeg het idee dat je niet in Nederland woonde in elk geval. Ik vind dat persoonlijk toch wel een verschil. Want hoe weet jij nu hoe de situatie hier is, net als ik niet weet hoe de situatie in Italie is.
Een luxe die iedereen die hier meedoet heeft:
internet 
Dat voegt veel toe aan het alledaagse bestaan. Voor een vast maandbedrag de hele wereld rond. Allerlei leuks en leerzaams, rondneuzen, spelletjes, sociale contacten, nieuws, muziek, filmpjes. Prachtig.
Rekenen
De post van Tsjor klopt. Maar dit geldt voor welk inkomen dan ook. Netto hou je veel minder over om te besteden. Dan nog de vaste lasten, noodzakelijke uitgaven en wat er dan nog overblijft is voor levensonderhoud. Hou je dan nog een beetje over, kun je sparen, op vakantie, uitgaan etc.
Ik begrijp heel goed dat vakantie voor jou pas vakantie is als je echt helemaal weg bent. Vorig jaar merkte ik dat verschil ook. Helaas, als dat niet kan, kan het niet. En dan geniet ik echt van die paar dagen dat zoon op kamp is of als ik bij het zwembad zit met een boek.
Daarom
ben ik ook zo blij met het vakantiegeld, een spaarpotje voor mij gespaard, gelukkig zit dat niet maandelijks erbij, dan zou het wel op zijn denk ik. Nu niet en daardoor kunnen we dus op vakantie. en houden zelfs nog over, voor de onverwachte dingen in het komend jaar.
Vakantiegeld
Ik ben ook blij met het vakantiegeld zodat ik wat zaken kan afbetalen Hopelijk hou ik ergens de komende jaren zoveel over van het vakantiegeld dat ik het ook daadwerkelijk kan gebruiken voor weer een "echte" vakantie maar ik ga er maar niet van uit... En dan nog blijft de keuze: op vakantie of sparen voor onvoorziene uitgaven. Die 800 Euro is voor mij een verschrikkelijk riant bedrag dat ik met beleid en gezond verstand moet en wil uitgeven.
Natuurlijk weet ik wel hoe de situatie in nederland is
Waarom zou ik niet moeten weten hoe de situatie in Nederland is, Truus? Ik heb in Nederland veel familie en vrienden wonen. Nederlandse kranten zijn online te lezen en bovendien zijn er allerlei statistische gegevens bekend over verschillen tussen europese landen. Bijv: http://epp.eurostat.ec.europa.eu/statistics_explained/index.php/Wages_and_labour_costs/nl
In Nederland blijkt men het zo slecht nog niet te hebben.
Vakantiegeld
Ja,top, ik kon mooi het groep 8 kamp voor mijn dochter betalen en rekeningen. Wegzetten,nee, helaas, het is al op. Overigens snap ik de opmerking van Vic wel, mijn man krijgt geen reiskosten vergoed, dus gaan wij er in dat opzicht niet op achteruit.
Toch wel een verschil
ik lees ook vanalles in kranten over landen als Griekenland, spanje, Portugal en ja, ook Italie. Maar het lijkt mij dat veel ook opgeklopt is en niet altijd de werkelijkheid weergeeft.
Aaargh
Truus, wat jou zou helpen, is als je wél wist wat de situatie is in Italië. En wat de situatie was in NL in de 80-er jaren. En in NL in de 30-er jaren.
Relativeren is namelijk erg bijzonder gezond.
En wat mijn vader betreft: hij had volkomen ongelijk.
Inmiddels is hij de negentig gepasseerd en hij heeft een gezond en lang leven achter de rug, nooit iets hoeven te laten dat van wezenlijk belang was, het overgrote deel van zijn leven in vrijheid geleefd, niet in een kwetsbare periode van zijn bestaan (kleutertijd, schooltijd, begin van werken) in een crisis of oorlog gezeten.
Hij is met de VUT gestuurd op zijn zestigste.
Hij heeft altijd goede gezondheidszorg gehad.
Zijn vrouw bekookt hem al meer dan 50 jaar.
De studie van zijn kinderen is grotendeels door de staat betaald.
En altijd maar mopperen, mopperen, mopperen. 95% van waar hij bang voor was is nooit gebeurd. Kanker, hartinfarct, diabetes, allemaal zijn deur voorbij gegaan. Hij leest al zo lang als ik leef (50 jaar ruim) de overlijdensadvertenties en dan maakt hij zich druk over generatiegenoten die dood omvallen.
Al sinds zijn veertigste is hij bang voor een hartinfarct, waar zijn vader aan overleed. Dat is dus al meer dan de helft van zijn leven!
Het gaat er om
dat Primavera niet echt weet wat de situatie hier is, maar wel allerlei oordelen heeft.
Onze truc
Was om altijd te reserveren voor vaste lasten. Met één modaal inkomen hadden we dan 400 euro over voor alle variabele lasten per maand. Gezin met 2 kleine kinderen. Ging prima. Sorry. En dan had je inderdaad soms nog 60 euro voor de laatste twee weken van de maand. Het fijne daarvan is dat je de geldstress in kleine hoeveelheden beleeft in plaats van dat je opeens voor grote schulden komt te staan.
Verder hebben we altijd gespaard, al was het maar 5 euro per maand. En altijd aan goede doelen (en de kerk) blijven schenken. Dat maakt je rijk!