Relaties Relaties

Relaties

Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!


De oudste

De oudste is een jongen. Ik weet niet of je het herkent, maar hier merkt ik dat jongens beschermende karaktertrekjes vrtonen als het hun moeder betreft. Dat betekend niet dat moeder heilig is want 16-jarigen kunnen ook heel goed botsen met moeders omdat ze op de drempel staan tussen kinds-zijn en de eerste stappen willen maken als jongemannen vol zelfvertrouwen. Maar toch komen ze in opstand als hun moeder verdriet doormaakt.
Doordat hij als eerste van de kindren zijn boosheid toonde, en later nog een keer op de dag dat hij door zijn vader werd weggestuurd, bespeur ik een uiting van de krachtige wens voor zijn moeder op te komen. Het kan zijn dat jij. Door de omtandigheden dit nog niet is opgevallen want jongens zullen dit nooit openlijk bekennen. Dat is niet stoer...

Eens liep ik tijdens een vakantie in het buitenland in een wereldstad. Mijn man en zoon liepen iets achter en er liepen op een gegeven moment twee mannen tussen ons in. Mijn man vertelde mij later dat zoon hem had gezegd dat als die twee mannen iets verkeerds van plan waren, denk aan beroving, die ene voor hem was. Mijn lange zoon was toen 14 en net zo lang als die mannen.
Of als ik op straat iemand help, waarschuwt hij mij dat ik niet zulke risico's moet nemen want je kan niemand vertrouwen. Zelf helpt hij ook.
Als mijn man in het buitenland is, bemerk ik dat zoonlief zich ongemerkt als de man in het huis gaat opstellen.
Als een automatisch iets

Ik ken je zoon niet. Miisschien herken je niets in wat ik hierboven aangeef. Als je het wel hetkent,of maar een deel, ik geloof dat een oudste automatisch de jongeren beschermd. Dat zie ik ook bij mijn dochter, die hier de oudste is. Wie aan haar broertje komt, komt aan haar.
De combinatie oudste en zoon, leidt gauw tot die behoefte aan bescherming en dat geeft conflicten die hij snel alleen wilt handelen omdat hij jou niet tot last wilt zijn.

moederziel

moederziel

07-01-2017 om 20:06 Topicstarter

Herken ik zeker

Het is mooi wat je beschrijft, Flanagan, en ik herken het zeker. Ik word me ook steeds bewuster van de beschermende houding die de kinderen tov mij hebben. Allemaal, met uitzondering van de jongste. Die let wel goed op mij, maar is ook nog makkelijk te 'misleiden'.

Ik realiseer me heel goed dat de oplossing hiervoor ligt tussen moederzielman en mij. Ik heb vandaag man wat uitgebreider gesproken. Zelfs de grote vragen (het waarom, wat zijn winst is, wat zijn plan is?) kwamen even aan bod. We hebben afgesproken er binnenkort samen een avond voor te gaan zitten. Man vindt het prima gaan met de kinderen; ik merk dat ze hun twijfels en verdriet wel bij mij maar niet bij hem tonen. Ik wil hem deelgenoot maken van wat er speelt. Dat moeten we toch samen oplossen. We moeten er samen voor ze zijn.

Man benoemde meermalen de afstand die er nu is. Die voelt niet goed. Ik heb gezegd dat nabijheid te veel pijn doet, maar afstand eigenlijk ook. Dat de hele situatie alleen maar achteruitgang is. Voor iedereen.
Hij heeft geen groter plan. Hij vertelde voor het eerst ook verscheurd te zijn. Er mee te worstelen. Op het oog gaat hij gewoon verder, maar reizen naar landen en steden waar hij met mij was, doet pijn. Maar waarom dan? Grote vragen, die alleen wij kunnen bespreken. Moeten bespreken om verder te kunnen.

Op deze momenten ben ik opgelucht en gebroken tegelijk. Opgelucht omdat onze relatie voor hem net zo groots was als voor mij. Gebroken omdat ik nog steeds niet begrijp waarom hij van mij is weggegaan. Ik moet dat helder krijgen om verder te kunnen. Ik moet.

Quality-time

Fijn dat je man open staat voor een bespreking van deze gevoelens. Hopelijk zal hij er iets meer op gaan letten en er rekening mee houden als de kinderen geprikkeld zijn.

Toen mijn vriendin en haar man wegens ontrouw gingen scheiden, wilden de pubers eerst niet bij hem langs gaan.
Zijn huis was niet hun huis. Doordat vader en zoon of vader en dochter activiteiten ondernamen waarbij ze niet te snel of te vaak in zijn huis verbleven, waren ze meer op neutraal terrein. Dit hielp bij het verbeteren van de band.
Er is nu een betere band en meer vertrouwen.
Als ik naar jullie situatie kijk, vind ik de invoering van het verdeeld ouderschap achteraf wat snel gegaan. Ik vergelijk het met het proces van herstel bij vriendin.

Hier hebben we ook wel eens quality-time dagen en dan zijn we niet eens gescheiden. Ik zie dan hoe dit een kind goed doet, op zulke dagen is er tijd voor vragen.

moederziel

moederziel

07-01-2017 om 23:56 Topicstarter

Nog te diffuus

Flanagan, ik denk ook dat er meer investering nodig is van de zijde van man, maar er komt weinig initiatief. Ik hoop meer uitleg te kunnen geven over wat bij mij op de keukentafel wordt gelegd en wat bij hem niet wordt gezegd. Ik hoef niet namens de kinderen te spreken, maar kan wel aangeven dat het allemaal niet vanzelf gaat.
Het energielevel van man ligt laag, maar er lijkt ietsje meer betrokkenheid bij de kinderen te komen. Gelukkig. En hopelijk blijft dat zo.

Intussen moet er tussen ons ook nog heel veel geklaard worden. Binnenkort gaan we toch maart om de tafel. Ik ben er nu klaar voor. Ik heb letterlijk een lijstje genaakt met de vragen die ik heb: waarom ben je weggegaan, wat wil je vinden, wat had anders gekund, wat kun jij nu doen, wat kan ik nu doen, hoe ervaar je dit enz. Ik heb heel erg veel behoefte aan inzicht en helderheid om verder te kunnen. Man staat er voor open. Schoorvoetend, maar dat maakt me niet uit.

moederziel

moederziel

08-01-2017 om 11:34 Topicstarter

Advies gevraagd

Heb gisteravond (en vannacht zitten nadenken over het gesprek van gisteren. Het lukt me niet om me goed uit te drukke richting man. We denken te veel in vaste plaatjes, in stramienen, in verwachtingen. Ik wil weer open kijken, ik wil onbezwaard kunnen ervaren wat er aan de gang is, ik heb het afleggen van alle pijn nodig om verder te kunnen, om te aanvaarden. En om te begrijpen wat mij heeft gedreven. Al was het maar om te voorkomen.
Ik voel zo ontzettend sterk dat het op deze manier niet klaar is. Moederzielman heeft al een paar keer gesuggereerd om er professionele hulp bij te zoeken. Om elkaar de de uitleg te kunnen geven die (blijkbaar) nog nodig is. Ik ben al in individuele therapie (behandeling ptss en depressie), en dat zit in een opgaande lijn. Ben gestopt met antidepressiva. Ik zou wel een gezamenlijk traject relatietherapie in willen, maar weet niet goed in welke richting. Ik denk aan gestalt-therapie. Iemand daar ervaring mee? 'Gewone' relatietherapie focust erg op de communicatie tussen partners. Ik voel heel sterk dat we naar de laag eronder moeten. Bij beiden ligt er een flinke erfenis uit de thuissituatie die ook in dit verband bekeken en benoemd moet worden.

Voor de duidelijkheid: doel is wederzijds begrip en ontrafelen van hoe dit alles heeft kunnen gebeuren. Om de omgang te verbeteren en hopelijk pijn te verminderen. Op dit moment nadrukkelijk niets meer en niets minder.

Iemand tips voor relatietherapie bij relatiebreuk?

mijk

mijk

08-01-2017 om 11:55

wij hebben goede ervaringen met eft

Maar dat is zonder breuk. Maar dit focust op emoties en inons geval op emotionele verbondenheid. Pakt dus wel echt de onderlaag maar of het ook werkt als er een besloten breuk is?

moederziel

moederziel

08-01-2017 om 12:04 Topicstarter

Is er een besloten breuk?

Hmmm... da's een gewetenskwestie in deze. Breuk, ja. Besloten? Da's een hele grote (misschien wel cruciale) vraag. Ik denk dat we dat voor nu niet direct beantwoord krijgen.
Behoefte van beiden is om wederzijds begrip te krijgen voor wat er emotioneel speelde en speelt. Ik zoek naar antwoorden, man wil die graag verschaffen maar we komen er zelf niet makkelijk uit. Ik ken het boek 'Houd me vast' van EFT-goeroe Sue Johnson en daar zit inderdaad veel 'onderstroom' in. Het tegenstrijdige in ons geval is misschien het zoeken naar emotionele verbondenheid. Dat kan losmaken in de weg staan. Maar tegelijk zoeken we die verbondenheid ook nog altijd op. Ik haal daaruit dat het (nog) niet klaar is, en daar kan EFT misschien wel wat doen.

Hoe werkte dat voor jullie, Mijk?

Verhuiswagen

Verhuiswagen

08-01-2017 om 12:14

Vragen en antwoorden

In #395 heb je het over een gesprek met je man waarbij je vragen beantwoord worden. Waarom hij dit doet, waar t mis ging, wat jij hebt gedaan etc etc. Al deze vragen leiden hoe dan ook naar antwoorden waar je niks mee kunt denk ik. Wat als je hoort ' je was te weinig zus en zo' wat ga je dan doen? Veranderen? Denk je dat hij dat opeens wel met je verder wil? Wil jij de veranderende moederzieltweepuntzeven worden? Die op t juiste moment dit zegt of dat doet? En stel hij zegt dat jij alles goed doet, maar t ligt in hem of buiten jullie? Wat ga je dan doen? T komt bij mij over alsof je nog totaal geen acceptatie hebt van het feit dat je man wil scheiden en dat hij al bij je weg is. Hij is al weg! Besef je dat wel? Ga niet zoeken naar redenen. Ik snap dat je misschien zo in elkaar zit maar over n half jaar komt de klap alsnog. Er is geen reden waarom hij wel of niet mag scheiden. Er is niet iets wat jij wel of niet had moeten doen.
Toen ik destijds mijn man de scheidingsmelding deed, was dat onder begeleiding van een psycholoog ivm het huiselijke geweld van hem. Ook mijn ex vond dat ik verklaringen moest geven en alleen de juiste reden gaf mij t recht te mogen scheiden, vond hij. De psycholoog maakte direct korte metten met deze houding. Je bent geen verantwoording verschuldigd of verklaringen. Je bent doodongelukkig en je wil dit niet meer. Dat alleen geeft je t recht om eruit te stappen. Je man mag willen scheiden. Daar hoeft ie geen waslijst aan redenen voor te geven. Want jij moederziel zal anders altijd wel n punt kunnen vinden wat niet klopt. En wat wil je dan? Hem t recht ontnemen om te mogen scheiden?
Alsjeblieft, ga in het reine komen met deze situatie en concentreer je op hoe je je leven wat voor je ligt in te richten. Stop met denken dat er een bepaalde verklaring moet komen waardoor je opeens pijnvrij de scheiding kunt afhandelen. Dat punt komt nl. niet.

moederziel

moederziel

08-01-2017 om 12:35 Topicstarter

Ongenuanceerd

Ik vind je bijdrage ontzettend ongenuanceerd, Verhuiswagen. Jammer dat je zo op mijn vraag ingaat.

Ik ga niet alles weerleggen wat je stelt, maar wil er dit op zeggen:
1. Ik wil verder met mijn leven, maar om te kunnen accepteren en verder te gaan moet ik hobbels uit de weg helpen;
2. Bij zowel moederzielman als mijzelf is er geen absoluutheid in de emoties. Dat zorgt voor het moeras, dat zorgt voor het grijze gebied, dat zorgt ervoor dat het een goed idee kan zijn om elkaars vragen te beantwoorden om verder te kunnen en verder te komen - in welke vorm dan ook;
3. Ik 'ontneem' niemands recht om te doen wat hij wil met zijn leven. Maar als we beiden doodongelukkig verdergaan (en daar begint het verrekte veel op te lijken), kan het zomaar de moeite lonen om te onderzoeken waar de drijfveren liggen en waar ieder voor zich naar zoekt;
4. Ik vind het ontzettend belangrijk om een bepaalde mate van gezamenlijkheid te bereiken om de zorg voor onze kinderen én onszelf in een goede en liefdevolle vorm te gieten.

Daarbij vind ik de vergelijking met jouw eigen situatie echt totaal niet opgaan. Er is in ons geval gelukkig geen sprake van huiselijk geweld. In dat geval zou ik ook geen verdere uitleg nodig hebben.

Tops

Tops

08-01-2017 om 12:35

eens

Je maakt jezelf wijs dat je met antwoorden, diepliggende emoties, analyses, verklaringen wel verder kunt.
Maar je gaat er niets mee kunnen.
Je hebt al redenen gehad, ik heb je al gezegd dat je er niets mee kunt, en nu wil je ze eigenlijk weer, omdat ze niet bevredigend waren.
Je opmerking dat het nog niet klaar is, en hoe nadrukkelijk je erop focust (alsof je "ons" verantwoording af moet leggen) op wat je ermee wilt: niets meer en niets minder, geeft aan hoe anders je erin staat als wat je zegt.
Al zou hij willen, jij laat hem niet los.
Ook niet met antwoorden en verklaringen, want het is niet wat jij wilt of accepteert.
Je hart voelt niet wat je mond zegt. Je mond spreekt gewenst, naar wat "hoort", maar je hart roept precies het tegenovergestelde.
Dat mag, maar je houdt jezelf een beetje voor de gek. Je verlengt wat gaat komen.
Wat gaat komen doet pijn, daar moet je doorheen en het komt ook omdat uitstel in deze naar wat ik denk geen afstel is.
En mocht dat het wel zijn, dan zo gehavend dat het nooit meer compleet en volwaardig is.
Dat klinkt heel negatief, maar ik heb het zo vaak gezien, ook hier. Hoe broos en pijnlijk dit na jaren is en blijft, zelfs als je samen verder gaat.

Tops

Tops

08-01-2017 om 12:41

nee, stop

"Daarbij vind ik de vergelijking met jouw eigen situatie echt totaal niet opgaan. Er is in ons geval gelukkig geen sprake van huiselijk geweld."

Je doet het weer, net als de andere schrijfster vaak doet: je zegt hoe erg het een andere situatie is.
Jouw man heeft een bom onder zijn gezin gelegd. De trouw en eenheid verraden. Of het nu verwaarlozing, verraad is, vele vrouwen of rake klappen: het maakt niet uit. Het is stuk.
Je kunt dan beter zelf in het zorgtraject blijven dan dat samen te doen. Want als je niet samen verder gaat, waarom zou je het dan samen moeten doen?

Ik vind je reactie op de moeite die Verhuiswagen in haar moeilijke tijd neemt ook niet netjes als ik eerlijk ben.

moederziel

moederziel

08-01-2017 om 12:49 Topicstarter

Niets is zwart-wit

Voordat nog meer mensen hier zich geroepen voelen om te stellen dat ik mijn situatie niet accepteer: hoeft niet.
Ik aanvaard wat er gebeurt, maar heb behoefte aan inzicht. Man is bereid daar samen mee aan de slag te gaan. Dat is op dit moment goed. Voor mij, en misschien ook wel voor hem - wie weet. Maar primair voor mij.

Ik word echt pissig als mensen hier na mijn bumpy reis van de afgelopen maanden stellen dat ik niet zie wat er gebeurt.
'Hij is al weg! Besef je dat wel? Ga niet zoeken naar redenen.'

JA, ik BESEF dat mijn man weg is. Dat besef sta ik iedere dag mee op en ga ik mee slapen. Dat besef is levensgroot aanwezig. Met dat besef troost ik mijn kinderen, mezelf en hou ik me staande, ondanks alle trauma's die ermee getriggerd worden.
Maar om dat besef in goede banen te leiden en om dicht bij mezelf te kunnen blijven, heb ik behoeft aan INZICHT. Het is niet alsof ik onderhandel met de duivel oid. Het is godbetert 22 jaar mijn partner geweest. We hebben ook nog iets naar elkaar de verantwoorden hierin.

Maakt me boos, dit.

moederziel

moederziel

08-01-2017 om 12:58 Topicstarter

Tops

'Ik vind je reactie op de moeite die Verhuiswagen in haar moeilijke tijd neemt ook niet netjes als ik eerlijk ben.'

Dit drukt me in het defensief. Dat lijkt me echt niet nodig. Ik wil hier niet elkaars mate van leed en moeite gaan afmeten. Er schrijven hier heel erg veel mensen die door een moeilijke tijd gaan. Ik ben eerlijk in mijn reactie en vind dat Verhuiswagen me afschildert als een naïef meisje dat wegduikt voor de werkelijkeid. En dat is niet het geval. Zij maakt zelf de vergelijking met haar eigen situatie. Dat vind ik niet passend, hier.

Ik merk dat het voor veel mensen zwart-wit is: als het niet zwart is, is het wit. En wie daar niet in mee gaat, accepteert niet wat er gebeurt. Dat kan ik niet op die manier ervaren.
Zoals ik hierboven heb gezegd is er bij beiden in moederziel-huis de behoefte om naar elkaar verantwoording af te leggen voor wat er gebeurt en gebeurd is. Ik vraag hier om een manier (therapievorm) die daarbij past. Ik vraag niet om een oordeel over of het terecht is dat wij die verantwoording aan elkaar willen afleggen.

moederziel

moederziel

08-01-2017 om 13:02 Topicstarter

En ook, Tops

'Je doet het weer, net als de andere schrijfster vaak doet: je zegt hoe erg het een andere situatie is.'

Ik kom uit een thuissituatie van veel en vergaand huiselijk geweld. Ik vind dat inderdaad van een totaal andere orde dan de koersloosheid die in het geval van mijn eigen huwelijk heeft plaatsgevonden. Andere dynamiek, andere mate van schadelijkheid, andere problemen.
Huiselijk geweld zou voor mij een duidelijke reden zijn om weg te gaan bij mijn partner. Dát is wat ik bedoel. En in ons geval heeft man inderdaad een bom onder het gezin gelegd, maar hij begrijpt zelf niet goed waarom. Het loont voor mij de moeite om daar achter te komen. Omdat dat mij verder kan helpen op mijn (eigen!) weg.

Pennestreek

Pennestreek

08-01-2017 om 13:37

Moederziel, ik begrijp wat je bedoelt

Ik heb zelf ook nog steeds heel erg de behoefte om te begrijpen wat er is gebeurd en wat er nu gebeurt. Want het kwam voor mij uit de lucht vallen. Maar ik ga nooit begrijpen waarom hij denkt dat hij gelukkiger gaat zijn buiten ons gezin. Ik betwijfel dat ook heel erg. Dat maakt het nog een beetje moeilijker om te accepteren. Maar ik moet. En ik doe mijn best. Maar ik hou me amper staande, nu het besef echt, echt aan het indalen is.

Het gaat op dit moment nog steeds niet goed met me. Heb een aantal nare ontdekkingen over mezelf gedaan de laatste tijd. Ik heb al die jaren zo vreselijk mijn best gedaan. Om het hem naar de zin te maken, om te zijn wie ik dacht dat hij nodig had, dat hij wilde. Ik realiseer me nu dat ik al die jaren een rol heb gespeeld. Ik weet niet wie ik ben, zonder hem, zonder ons gezin. Ik vraag me af of ik het kan, leven zonder hem, en vooral als de kinderen er ook niet zijn. Wat doet alles er dan nog toe? Ik vraag me af of ik in mijn eentje wel goed voor de kinderen kan zorgen. Ik ben geen gezellige moeder, ben inmiddels mijn gevoel voor humor echt wel kwijtgeraakt. Ik ben zo onbeschrijflijk moe. En ik moet zoveel tegelijk doen en aanpakken nu. De scheiding zelf natuurlijk. Ik moet loskomen van man en mijn eigen zelf ontdekken. De kinderen steunen en helpen. Ik moet me op mijn werk zien te bewijzen, want dat ging niet goed de laatste maanden, heb dus een slechte beoordeling gekregen. Zoon gaat het echt niet goed mee, maar traject nog niet gestart. Woensdag weer mediator, donderdag gesprek op school over zoon. Echt, ik heb geen idee hoe ik het allemaal moet doen, hoe ik elke nieuwe dag door moet komen. Ik zie geen licht aan het eind van de tunnel op dit moment. Man is weg, dus huis, hond, kinderen komen nu op mij neer. En ik vond het retezwaar. Blijf wel bezig, maar dat kost me zoveel moeite en energie. Morgen weer aan het werk, ik weet echt niet hoe ik dat moet doen. En ik ben zo boos op mezelf dat ik me zo voel. Ik was zo goed op weg, maar ben weer helemaal teruggevallen. En ja, ik weet wat jullie gaan zeggen, dat ik liever moet zijn voor mezelf, dat ik zo streng ben voor mezelf, zo hard. Dat weet ik allemaal, maar weten en kunnen zijn twee verschillende dingen. Ik merk ook dat mensen niet meer uit zichzelf bellen of appen. Het duurt natuurlijk ook al zo lang, en ik kom maar niet vooruit. Dus ik doe dat zelf zovele mogelijk, maar ook dat kost energie, die ik eigenlijk niet heb.

Sjonge wat een klaagzang. Sorry. Het lucht wel een beetje op. Maar helpen doet het natuurlijk niet echt. Tijd voor de was... Dat gaat allemaal gewoon door.

Moederziel

Ik begrijp je vraag naar "het willen begrijpen". Zoveel vragen die nog om uitleg of verklaringen vragen. Alleen denk ik dat je die niet gaat krijgen. Bij de ontrouw van mijn man komen ook nog zo vaak die vragen naar boven. Alsof ik continu op zoek ben naar antwoorden om alles te kunnen begrijpen. Maar mijn therapeute zegt dat ik daarmee moet stoppen. Er zijn nu eenmaal niet altijd verklaringen. Vaak snappen die mannen zelf niet waarom ze in die situatie zus of zo gehandeld hebben. Het is gewoon gebeurd. Waarschijnlijk door bepaalde processen maar die zijn ook voor hen niet altijd duidelijk.
Het doet me denken aan het gevoel dat ik vaak heb als ik verdrietig ben:het niet kunnen aanvaarden van wat er gebeurd is en eigenlijk het verleden proberen ongedaan te maken. Maar dat lukt niet. Dat is vechten tegen de kosmos.
Ik begrijp heel goed dat je bepaalde gesprekken wil aangaan met het oog op de kinderen. Maar wat er gebeurd is in het verleden, daar ga je nooit bevredigende antwoorden op krijgen.
Stel dat man na therapie tot bepaalde inzichten komt, dat jullie beiden vele zaken in een ander perspectief kunnen zien. Zou je dan alles met de mantel der liefde toedekken en verder kunnen? Wat haal je er nog uit?
Toch snap ik je drang naar uitleg. Het is ook zo'n verdomde rollercoaster van emoties waar we inzitten.
Veel moed, Moederziel. Ik vind je alleszins bijzonder sterk en af en toe wat zwakkere momenten moeten zeker kunnen

Stip

Stip

08-01-2017 om 14:25

Moederziel Even snel

Contextuele therapie.
Reageer later.

floor

floor

08-01-2017 om 14:29

lieve Moederziel

Ik vind jou juist zwart-wit.
Je relatie, of 'gezin' is je heilig en dat zul je ten koste van alles vasthouden, hoe dan ook.
Zoals het nu op mij overkomt is het het restje van je relatie dat je vasthoudt. Je hebt misschien de kern gezien: dat de basis weggevallen is maar het lege omhulsel wil je vasthouden.
Ik vind dat zwart -wit. Het leven is meer dan je relatie, je kunt nog honderdduizend kanten op.

Kijk anders naar Pennestreek: lees haar relaas, écht lezen ajb.
Waar heeft het haar gebracht, het niet-los-willen-laten??

moederziel

moederziel

08-01-2017 om 14:32 Topicstarter

Zo stellig

Ik ben toch nogal verbaasd dat iedereen hier zo stellig is over 'het toch niet krijgen van antwoorden'. Waarom zou ik die niet krijgen? Er is bereidwilligheid bij man om te onderzoeken hoe het zo is gegaan. Dat wil nog niet zeggen dat ik kan invoelen hoe het voor hem is/was, maar we kunnen in elk geval het proces in kaart brengen. Wat gebeurde er met jou, wat gebeurde er met mij. Ik voel bij man steeds eerst ongeduld en irritatie als ik naar de redenen van zijn vertrek vraag. 'Dat heb ik toch al uitgelegd?' Maar ik kom niet verder dan 'Er miste iets', zonder dat ik zie wat dat 'iets' is. Natuurlijk heeft hij goede redenen om zijn weg te zijn gegaan. En ook al voel ik misschien helemaal niks bij zijn afwegingen, ik wil ze minimaal kénnen. Dat vraagt van mij onbevangen en onbevooroordeeld luisteren. Dat vraagt van hem om onder woorden te brengen wat hij zo moeilijk kan duiden - anders had hij dat natuurlijk allang gedaan. Maar dat betekent niet dat die redenen er niet zijn.

We hebben beiden heel erg veel pijn van wat er gaande is. De verbondenheid was/is blijkbaar erg groot. Dat is een ontdekking die nu wordt gedaan. Het is een proces, een voortschrijdend inzicht, weetikveel. Ja, man heeft ons huwelijk en gezin opgeblazen. Het loont aan alle kanten de moeite om te onderzoeken wie, wat, waar en vooral: waarom. De voordelen daarvan? Leren van het verleden, samen goede partners kunnen zijn voor onze kinderen, eerlijk en open naar elkaar kunnen zijn, pijn verwerken en een plaats geven. Leest iemand hier tussen de regels: weer bij elkaar komen? Uitstel van het onvermijdelijke? Kop in het zand? Masochisme?
Nee, zeker niet. Maar wel: respect voor wat we delen en deelden, toenadering van mens tot mens, recht doen aan letterlijk een half leven samen.

En ik wil zo graag weten welke manier ons daarbij gaat helpen. De eerste afspraak voor een gesprek aan de (zijn) keukentafel staat al. Maar we vragen ons alletwee ook af of begeleiding van een therapeut zinvol is. Dát is dus hier mijn vraag.

Pennestreek

Pennestreek

08-01-2017 om 14:34

Floor

Het gaat niet om niet-willen. Ik wou dat ik los kon laten. Maar ik weet niet hoe dat moet.
Ik snap nog steeds niet dat dit zomaar kan, dat de man waar ik al zonlang zoveel van hou, eenzijdig besluit dat het over is. Dat hij dit de kinderen aandoet. Mij dit aandoet. Hij heeft beloftes gedaan, verantwoordelijkheden op zich genomen en hij draait zich nu onder alles uit. Blijft l op mij leunen en gaat ervan uit dat ik alles wel regle en draaiende hou. Zadelt mij nu op met verantwoordelijkheden die ik niet wil, en op dit moment ook niet aankan.
Ik wou dat ik los kon laten wat ik had, maar dat was zo allesbepalend in mijn leven, dat ik dat niet kan.

moederziel

moederziel

08-01-2017 om 14:37 Topicstarter

vasthouden of loslaten

Ook hier (@Floor): om los te laten, heb ik perspectief nodig. Dat persopectief bereik ik door begrip van waar ik in zit. Dat helpt mij.

Je schrijft: 'Je relatie, of 'gezin' is je heilig en dat zul je ten koste van alles vasthouden, hoe dan ook.'
In het eerste deel van de zin heb je gelijk, in het tweede deel niet. Ja, mijn relatie met man en het gezin dat wij samen hebben opgewbouwd is me heilig. Om heel veel redenen. Dat heeft mij letterlijk een zinvolle invulling van mijn leven gegeven. En nog steeds.
Maar ten koste van alles vasthouden? Nee, dat niet. Maar willen weten waarom dingen zijn zoals ze zijn, betekent nog niet dat je het zijn van de dingen in twijfel trekt. Anders gezegd: willen weten waarom man het vertrouwen in ons is verloren, betekent niet dat ik niet kan accepteren dát hij dat vertrouwen is verloren. Maar hierbij geldt wel dat omdat het huwelijk en gezin voor mij heilig zijn, ik er ook in wil inversteren om dat helder te krijgen. En dat geldt ook voor moederzielman. Gelukkig.

floor

floor

08-01-2017 om 14:38

ik heb zelf

een scheiding doorgemaakt met een grote liefde. Oke, geen kinderen, dat scheelt, maar afwikkeling van een aantal zaken was toch ingewikkeld en tijdrovend.
Wat bén ik blij, achteraf, met hoe het is gegaan.
Knop bij mij was gelijk om. Ik ben een jaar door een inktzwart gat gegaan. Zo zwart, dat ik mezelf echt beloofde dat ik na een poos er een eind aan zou mogen maken, aan mn leven. En toen was het klaar. Gewoon klaar. Een toen kwamen de inzichten pas. Dat is iets dat je met jezelf moet doen.

Vesper Lynd

Vesper Lynd

08-01-2017 om 14:43

Pennestreek

Je gaat hem hopelijk niet verzorgen nu hij ziek is? Dat mag hij dan zelf oplossen. Jij hebt meer dan genoeg omhanden. Het lijkt me ook helemaal niet gek, logisch juist, als je je ziek meldt van werk. Kinderen naar school en jij uitrusten.

moederziel

moederziel

08-01-2017 om 14:50 Topicstarter

Lieve Pennestreel

Ik zal je vertellen hoe het bij mij gaat. Als ik het heb over 'je', bedoel ik dat in het algemeen (jij, ik, wie dan ook

Je weet wel hoe dat moet, dat loslaten, maar dat kan alleen in kleine stapjes. Als je zo gehecht bent geraakt aan iemand in de loop der tijd, uit liefde, afhankelijkheid, zul je moeten onthechten. Dat kan niet zó. Je zult jezelf moeten toestaan om iedere keer een kleine stap te zetten, net genoeg om te kunnen. En pas na een aantal stappen zie je dat je vooruit bent gegaan. Veel schrijvers hier zien die grote lijn, uit ervaring vooral, jij moet hem nog gaan zien. Dat zul je gaandeweg gaan ontdekken.
Je verzetten mag. Je wilt het niet en je begrijpt niet wat je man wil opgeven. Sta jezelf toe dat jij er anders in staat. Maar je kunt hem niet veranderen. Juist die strijd heeft je zoveel energie gekost.
Weet ook dat hij een keuze maakt waarvan hij denkt dat het voor hem beter is. Jij gelooft in het 'samen'. Dat laat zien dat je in staat bent om je te binden aan de persoon van wie je houdt. Sta jezelf dat toe, maar aanvaard ook de pijn die daar nu bij hoort.
Je kunt het proberen te zien als twee wegen die naast elkaar lopen. Je bent er steeds als vanzelf vanuitgegaan dat jullie wegen parallel liepen, misschien wel op precies dezelfde plek. En nu moet je terug naar je eigen route, een route die je niet wilt. Maar willen telt nu niet. Wat jij wil, is niet wat de ander wil. En jouw grote liefde is geen ruilmiddel om te krijgen wat je wilt.
Je weet dat natuurlijk allemaal, maar het is zo goed voor jou om afstand te nemen van zijn keuze. Je wilt het niet, je verzet je, maar realiseer je dat je het niet kunt veranderen. Niet nu, niet zo. Wat was, is niet meer.

Misschien helpt het je om een doel te stellen. Wat wil jij bereiken? Wil jij blijven vasthouden aan een man die niet voor jou kan kiezen? Of hou je vast aan jezelf? Lezen helpt. Over jezelf, over acceptatie, over koesteren wat er nog wel is.

En praktisch: lieverd, als je niet opgewassen bent tegen alle regelarij, stop dan even. Neem een time-out, voor je er aan onderdoor gaat. Stap naar je huisarts en vraag om (psychische) hulp. Je bent uitgeput. Alles mag in jouw tempo. Móet in jouw tempo. Maar het proces van losmaken kun je niet stoppen. Dat is namelijk een proces met krachten van 2 kanten. Ook al hou jij vast, als de ander losmaakt, laat het tóch los. Nu alleen eten, drinken slapen, ziekmelden op je werk, bijtanken, hulp vragen. Focus op jou, alleen jij.

mirreke

mirreke

08-01-2017 om 14:58

Pennestreek!!!

Je klinkt zo vertwijfeld en hopeloos... Och meid, ik wilde dat ik je nu in real life een dikke knuffel kon geven...

Ik heb het zo nooit meegemaakt, dus ik denk dat ik je niet kan helpen. ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat je volgens mij echt je man dringend moet vragen om het huis te verlaten. Ik denk, echt, dat dat zoveel van je krachten vergt. Tuurlijk ben je nu, nogmaals, onthutst. Ik denk dat jij alles hebt ingezet op een voorzetting of een hernieuwing van de relatie... Zolandg je man nog niet 100% definitief was kon jij door. En nu is het echt over... En zak jij als een pudding in elkaar.

Ik vind dat je een heldere beschrijving van je situatie en van jezelf geeft.

Weet je, een tip: wat volgens mij het aller- allerbelangrijkste nu is, is je baan! Lijkt onmogelijk, maar daar zou ik op inzetten. Je baan en je kinderen.

Man moet weg, echt, en hoe dat zoekt hij zelf maar uit. En dan gaat hij eerst die scheiding maar regelen. Jij: bijslapen, naar je werk (desnoods nog een gesprek met uitleggen wat er speelde, heb je dat wel gedaan???) en de kinderen, loslaten nu. Dat is is gang gezet... Je kunt er niets aan doen nu, behalve er zijn voor ze.

En dit zeg je dan aan de mediator waar jullie binnenkort naartoe gaan. Schrijf het desnoods op, mail het vantevoren. Maar dit is jouw standpunt. VAl niet in de valkuil van het medelijden of de behulpzaamheid van je man.

Moeders hoeven niet altijd een gevoel voor humor te hebben. Ik ben ook niet altijd blij, en ik ben niet aan het scheiden...

Had je medicatie? OF net afgebouwd? Dan weer opnieuw. Je moet voorkomen dat je terugvalt, en je economische zelfstandigheid en de zorg voor de kids vereisen nou eenmaal dat je weer wat energie krijgt...

Knuffel voor jou!

moederziel

moederziel

08-01-2017 om 15:00 Topicstarter

Floor

'Dat is iets dat je met jezelf moet doen.'

Ja, óók. Dat traject loopt ook. Maar daarnaast voel ik het als een zinvolle aanvulling om te weten hoe dat voor man is gelopen. Wie weet, kan ik er mijn voordeel mee doen voor de toekomst.

Voor de duidelijkheid: eerder schreef ik: 'Doel is wederzijds begrip en ontrafelen van hoe dit alles heeft kunnen gebeuren. Om de omgang te verbeteren en hopelijk pijn te verminderen. Op dit moment nadrukkelijk niets meer en niets minder.'

Dat laatste is inderdaad een verantwoording aan velen hier, om te benadrukken dat ik dat niet aanga om er HOOP uit te halen. Althans niet op een naïef-kinderlijke 'mijn-prins-keert-terug-en-neemt-me-weer-in-zijn-armen' manier.
Ik hoop wel op groei, vooruitgang, verderkomen. En ik geloof nou eenmaal heilig in de kracht van liefde. Zelfs als aan de samenlevingsvorm een einde is gekomen.

mijk

mijk

08-01-2017 om 15:00

hoe het werkte

Poeh ik ben hier best herkenbaar eigenlijk dus ik heb al beetje spijt dat ik het überhaupt hier genoemd heb. Maar eigenlijk heeft Pennestreeks draadje bij mij in gang gezet dat ik me realiseerde dat het hier scheef aan het groeien was. Man worstelde met eigen emoties ik paste ne te veel aan. Hij legde dingen bij mij die niet bij mij hoorde. Therapeut ontvlecht dat netjes. En maakt ons veel bewuster van effect van wat we zeggen. Patronen. Verschillen van wat je uit huis meegekregen hebt. Bij ons heeft het een heel goed effect maar wij waren allebei erg overtuigd dat we bij elkaar wilden blijven.....

Mijk

Pennestreek,

Kan je de schoolse taken wat je zoon betreft bij je man parkeren? Dus ook de besprekingen met bv een mentor.
Je hoofd tolt van het aantal taken. Je kan niet moeder, werknemer, politieagent, begeleider etc etc zijn en al die taken perfect uitvoeren. Leg wat taken op het bord van degene die dit beter kan oppakken zonder jezelf als een falende te zien.

Juul

Juul

08-01-2017 om 15:35

Pennestreek, kop op!

Oh meis, ik ken het gevoel. Niet meer weten waar je moet beginnen. Zo verdrietig en ellendig en toch moet er van alles. Hoe vreselijk moeilijk ook ik adviseer je echt om door te zetten. Ik snap dat je het liefst onder een dekbed kruipt maar dat gaat je niet helpen. Wat mij heel erg heeft geholpen is dat ik mezelf de opdracht gaf om een aantal dingen per weekend of een avond in de week te regelen. Op zaterdag zoek ik dit uit, regel ik dat en schrijf ik die mail. Ook als ik echt niet wilde deed ik het toch en langzaam maar zeker kwam het einde van een heleboel geregel in zicht.

Ik lees twee dingen die bij mij echt prio zouden hebben. Ik denk dat je dat zelf ook wel weet. Je baan en je zoon. Ziek melden zou ik zeker niet doen. Hou het zakelijk. Ga om de tafel en spreek verbeterpunten af. Bedenk welke hulp je daar eventueel bij nodig hebt. Plan ook gelijk gesprekken in om de voortgang te bespreken. Over je zoon heb je volgende week een gesprek. Probeer ook daarin concreet afspraken te maken. Huiswerkbegeleiding? Bijles? Direkt regelen. Ik weet niet precies wat er speelt maar volgens mij kan hij niet meer blijven zitten toch? Bespreek samen met je zoon de opties die er wel zijn.

Sta stil bij alles wat je al wel hebt gedaan en geregeld. Ik denk dat de onrustig situatie met man wel/niet thuis niet helpt. Je vindt zo je draai niet. Je kan het namelijk echt wel. Daar ben ik van overtuigd. Ik ben inmiddels verder. Ik merk dat ik mijn draai heb gevonden. Ik ben weer ontspannen. Ik weet dat ik het kan. De weekenden zonder kinderen overleef ik inmiddels. Vakanties blijf ik moeilijk vinden, maar hé als ik veel werk gaat de tijd snel en maak ik overuren. Daar kan ik dan weer wat extra's van doen. Hou vol, je ziet nu het einde van de tunnel even niet maar geloof me die is er wel!

Jee

Nou, even niet geweest, maar jullie duidelijk wel, Moederziel en Pennenstreek.

Ik ga bot zijn. Wat zijn jullie allebei hardnekkig in je eigen overtuigingen, je eigen patronen, je eigen wijzen van in het leven staan. Wat pakken jullie alles op op een manier die ik als relatieve buitenstaander, gewoon door het lezen op het forum, kan voorspellen. Wat volharden jullie in manieren van omgaan met de situatie die tot nu toe niet dienstbaar voor jullie gebleken zijn. Wat blijft de focus ongelooflijk op die mannen liggen.

Jullie zijn allebei vrouwen met een eigen inkomen en kinderen op de wereld gezet en jullie kunnen allebei niet aanvaarden dat je nu 'gewoon' even voor jezelf moet zorgen, en voor die kinderen.

Willen begrijpen, niet begrijpen, niet accepteren, niet laten gaan, niet geconcentreerd op 'overleven'.

Moederziel, in mijn ogen wil jij snel naar het eind van jouw/jullie boek bladeren om dan in ieder geval te zien hoe het allemaal ECHT zit.

En Pennenstreek, in mijn ogen wil jij het boek niet eens inkijken, omdat je besloten hebt dat je dyslectisch bent, weinig waard.

Ik heb even geen advies, geen tips, zelfs geen 'mee voelen' omdat ik er echt van schrik hoe jullie jezelf de kwellingen aandoen die je jezelf aandoet. Geheel volgens de weg waarop je altijd liep.

Ga eens de andere kant op lopen!

Kijk wat er dan gebeurt. Oh, dat is dan toch advies.

Pennenstreek, je zegt dat je man jou 'de verantwoordelijkheid geeft', maar die HEB je gewoon. Die geeft hij je niet! Hij loopt er voor weg misschien. Maar je kunt 'm niet bij hem neerleggen. Of zeggen dat hij 'm bij jou neerlegt. Jullie hebben 'm allebei. Grote mensen met kinderen.

Moederziel, man is bereid mee te denken in het beantwoorden van vragen, eventueel met een therapeut. Is dat intrinsiek? Heeft hij behoefte aan duiding? Wat ik hoor, is dat het jouw behoefte is, en hij er in mee wil gaan. Dat is prima, maar wees niet verbaasd als je wederom dezelfde onbegrijpelijke reacties gaat krijgen. Of een tegenreactie van dien aard.

Willen jullie nu eens tot je laten doordringen dat je het gewoon KAN? In alle onzekerheid, maar niet 'op leven en dood' hoor, dat niet. Overleven, doorleven, verder leven en leven? In die volgorde? Meiden toch.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.