Hel, deel 3 - vervolg Help, zit muurvast!
Pfoeh, wat een lange draadjes zijn het geworden. Maar we zijn nog niet aan het einde, vrees ik...
Mijn OP was deze:
Help, zit muurvast! ik wil deze hel uit
Ik kan wel wat objectief advies gebruiken...
Situatieschets: man en ik zijn meer dan 20 jaar samen. Hechte relatie, groot gezin, meerdere opgroeiende kinderen tussen 6 en 16 jaar. Man dropt 4 maanden geleden de bom: hij is verliefd geworden op (zal maar zeggen) Truus. Is daar op dat moment ook al een (afstands)relatie mee gestart. Mijn wereld stort in, het is de donderslag bij heldere hemel. Relatie was niet meer vol hartstochtelijke passie, maar wel warm, veilig en liefdevol. Intimiteit was er tot het laatst.
De hel breekt los. Man gaat uit huis. Heel veel heftige emoties en verschillende diepe gesprekken volgen, we belanden in alle verwarring nog een keer in bed. Man geeft aan dat gevoel weg is, dat hij al veel langer onvrede en onrust voelt. Hij heeft dat in het laatste jaar weleens benoemd, maar ik heb totaal niet doorgehad hoe ernstig dat blijkbaar voor hem was. Over Truus wil hij niets kwijt, dat staat los van ons, zegt hij. Ik zie vooral dat Truus in de weg staat van ons.
Man wil geen 'overhaaste beslissingen', maar geeft intussen Truus niet op. Ik ben verbijsterd dat hij niet wil vechten voor ons mooie gezin, voor alles waar we samen met zoveel liefde aan hebben gebouwd.
Na 3 maanden elders woont man inmiddels apart in ons gezamenlijke huis. Geld voor een extra huurhuis is er niet. Ongelooflijk moeilijk voor mij. Man beweegt zich regelmatig 'gewoon' binnen het gezin, maar trekt zich ook vaak terug en is dan opeens een nacht verdwenen naar Truus. Dat zien de kinderen trouwens ook.
Ik ben emotioneel gesloopt inmiddels. Weet totaal niet meer wat ik zelf wil. Ben in de war van zijn gedrag en dubbele signalen, en intussen woedend over zoveel verraad. Man is dan weer zorgzaam en schuldbewust naar mij en op andere momenten emotioneel totaal onbereikbaar. Trouwringen zijn nog om. Ik weet niet meer wat ik er mee aan moet. Ik mis mijn maatje en geliefde, en kan gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt. Ik ben intens verdrietig en woest tegelijk. Maar ik krijg het niet voor elkaar om hem eruit te donderen, voel alleen maar pijn.
Ik zou zo graag horen hoe anderen hier naar kijken... Ik wil deze hel uit, maar hoe zonder nog meer schade aan te richten? Wat moet ik hier nou in vredesnaam mee??
UPDATE
Wat kribbig. Hoor ik daar ook bij in jouw/jullie ogen? Jee.
Ik zit in het Mirreke-kamp 
Ik denk ook dat 'alles op zijn tijd' hier goed is. Stapje voor stapje. En soms weer eentje achteruit ja. Natuurlijk lezen we hier alleen moederziels kant van het verhaal, en kan het best zo zijn dat haar man 'allang klaar is met de relatie' en dat zij dat niet kan of wil zien. Maar ik denk het toch niet. Ik zie een man die heel lang vol heeft kunnen houden, op zijn tenen heeft gelopen of zijn jeugdtrauma's heel goed heeft weggestopt, en dat nu niet meer kan, maar niet weet hoe hij ermee om moet gaan. Ik weet niet wat het had opgeleverd als moederziel wel acuut alle lijntjes had doorgeknipt. Misschien juist wel dat die man dan de bodem had bereikt, zoals velen vinden dat hij moet doen voor hij weer op kan klimmen. Maar die bodem, hoe ziet die er dan uit? Hij zou ook volledig de weg kwijt kunnen raken en anderen of hemzelf iets aandoen. Geen idee. Maar hoe dan ook is dit de weg van moederziel. Deze weg past bij haar. En hoe mooi zou het zijn als ze elkaar weer kunnen vinden uiteindelijk? Of dat nou als huwelijkspartners is of als vrienden, of misschien 'alleen maar' als ouders van hun kinderen. Dat deel gaat nog steeds goed, samen ouder zijn. In zijn eentje bakt hij er (nog) niet veel van. Blijkbaar heeft hij daarvoor toch ook moederziel nodig. Niemand weet hoe het gaat lopen, maar zij blijft in ieder geval het sterkst als ze wat ze doet vanuit haar eigen overtuiging en gevoel doet.
Dus: rustig aan blijven doen. Jullie zijn al zo lang bij elkaar, dat loslaten/losmaken is niet in een paar maanden gepiept. Ik denk dat Mirreke haar analyse van sommige (!) snelle scheidingen heel goed is. Ik kan me daar veel bij voorstellen, als je reageert op (bijvoorbeeld) een vreemdgaande partner met de stelling 'rot dan maar meteen op' krijg je zelf ook niet de kans om alle emoties eerst te doorvoelen. Dat moet je dan na afloop doen. En dan kan het niet meer samen, terwijl ik denk dat dat heel waardevol kan zijn.
Mijn twee centen. Maar ik geloof dat al wel bekend is hoe ik erover denk .
há
"Ik zie het echt anders dan de meesten hier"
Waarmee meestal indirect bedoeld wordt dat al die anderen het niet zo helder zien.
Daarbij is het nog niet eens waar, dat denk je maar.
Er is van iedereen een andere manier van benaderen.
Jij hebt heel lang meegepraat, daarna ging je tegengas geven en nu praat je weer met de monden mee.
Daar kies je voor, zo ben je, of je wisselt vaak van gedachten, maakt niet uit verder, maar ik vind het niet nodig om mensen die zo trouw zijn of zijn geweest zo neer te zetten.
Ik ben ook gestopt met praten. Omdat er niet naar me geluisterd werd?
Welnee, helemaal niet. Het is mijn huwelijk niet, heb er geen winst bij of mensen uit elkaar gaan, bij elkaar blijven of eeuwig in een situatie zitten.
Dus ik herken me niet in de bovengenoemde zaken eigenlijk en zeker niet in : het moet maar klaar zijn. Wat een onzin, je doet me te kort.
Update
Hier gaat het goed. Ik ben stabiel, rustig, in evenwicht. Slaap goed, eet goed, voel me goed, heb weer energie. Ik heb het gevoel eindelijk onder mijn grijze deken uit te zijn gekropen. En dat is goed te merken!
Met zoon gaat het helaas een stuk minder. Man en ik zijn het met elkaar eens dat we nu zoon geen scheiding aan kunnen doen. Maar simpelweg de scheiding uitstellen is ook voor hem geen optie. Hij heeft nagedacht over deze impasse en ziet het als een kans voor ons om alsnog te werken aan herstel van onze relatie. Ik ben in de afgelopen maanden heel erg veranderd, en hijzelf ook. Daarom denkt hij dat we nu wel een kans maken op een doorstart. Eerder zag hij dat niet zitten, omdat hij niet dacht dat onze patronen, die in 28 jaar zijn ingesleten, te veranderen zijn als we zelf niet veranderd zijn. Zit wat in natuurlijk. Maar we zijn allebei wel veranderd, hebben veel meer inzicht in onszelf, in elkaar en in de patronen in onze relatie en hij is bereid om hulp in te schakelen bij het doorbreken en veranderen van die patronen en onze communicatie.
Ik was eerlijk gezegd wel verrast door deze boodschap. En hoewel ik er blij mee ben heb ik zeker twijfels over de kans van slagen. Maar ik nam hem al die tijd vooral kwalijk dat hij onze relatie en mij nooit een eerlijke kans heeft gegeven door zolang toneel te spelen en niet met mij te delen dat hij twijfelde. Die eerlijke kans krijg ik nu hopelijk wel. En als het dan alsnog niet lukt, dan kan ik het hoop ik beter accepteren. Ik was al zover dat ik accepteerde dat het wat hem betreft over was, en dat ik echt alleen verder moest, maar dus wel met dat nare gevoel van het eenzijdig opzeggen van de liefde. Met dat stuk had ik het heel moeilijk.
Ik hoop dat man doorgaat met zijn eigen ontdekkingstocht, want hij heeft volgens mij nog een heleboel over zichzelf te leren. Doet hij dat niet, dan is het duidelijk dat wij samen geen toekomst meer hebben.
We moeten nog wel nadenken over hoe we het praktisch gaan doen (welke therapie? En hoe gaan we het doen met de verbouwing en het opknappen van het huis? Ik heb al aardig in mijn hoofd wat ik wil, doen we dat of krijgt hij nog inspraak, en helpt hij mee of niet?). Maar nu eerst de focus op zoon. Hopelijk zorgt ons besluit voor een beetje positiviteit. De kinderen weten het nog niet, we wilden eerst zelf een beetje meer helder hebben hoe we nu verder gaan.
wat een wending
Pennestreek, wat een verrassende wending! Veel succes op dit nieuwe pad en veel sterkte voor je zoon.
Ja, verrassend
Dat is inderdaad weer een nieuwe wending. Denk je dat hij het nu serieus meent of is het weer een zoethoudertje? Ik hoop voor je dat het lukt hoor, maar ik zou er toch wat voorzichtig in staan zodat je niet weer zo hevig van slag bent als het hem toch niet lukt.
niet te lang nadenken over die relatietherapie
Maar de koe bij de hoorns vatten.
Ik denk dat jullie daar je zoon ook het grootste plezier mee doen.
E
Dus ik zou zeggen:stof de ouderwetse gouden gids af en bel een aantal therapeuten. Je merkt vanzelf wel of de klik er is.
Phryne
Ja, hij meent het serieus. Maar ik ben echt niet meteen juichend en huilend in zijn armen gevallen . Heb echt wel twijfels, dat schreef ik ook.
Er is natuurlijk veel gebeurd en we zullen echt heel hard moeten werken, maar als hij dat ook wil (en doet) dan denk ik dat er iets heel moois kan gebeuren. Ik ben er ook wel nieuwsgierig naar eigenlijk. Ik ben zelf echt veranderd, zie bij hem ook wel wat gebeuren, maar hoop dat dat nog verder ontwikkelt. En dan maar zien wat dat met ons doet.
Ik heb sowieso zin in de komende periode, het huis opknappen is iets dat ik al heel lang heel graag wil. En ik weet dat wij wat dat betreft een goed team vormen. En ik ben heel benieuwd naar hoe het verder gaat met zoon. Wat voor diagnose, wat voor traject, wat voor oplossing we gaan vinden voor school. Hoewel het natuurlijk allemaal heftig is, merk ik dat ik me (heel erg anders dan vroeger) veel minder zorgen maak dan ik eigenlijk van mezelf zou verwachten. Gek eigenlijk. En heel fijn om te merken dat ik nu zoveel vertrouwen in mezelf en in de toekomst heb!
vervelend
Van Moederziel's reactie over Mirreke als 'lichtpuntje' op dit forum kreeg ik al een klein steekje, en van Mirreke's reactie erover heen dat mensen hier blijkbaar vinden dat het nu maar eens afgelopen moeten zijn krijg ik helemaal de kriebels. Wat een onrecht wordt er gedaan aan allen die hier zo ontzettend meegeleefd hebben, die zo enorm veel energie en tijd gestoken hebben in het reageren, echt zeer naar.
Ik denk dat Moederziel zich begrepen voelt door Mirreke omdat ze haar gelijk geeft. Ik denk dat veel mensen moederziel hier heus ook wel begrijpen en volgen, maar daar wel hun kritische kanttekeningen bij plaatsen, en dat vooral uit betrokkenheid en bezorgdheid naar Moederziel toe.
En als ik dan toch nog even vanuit mezelf mag praten. Moederzielman stelt dat de (ik meen al meer dan een jaar durende) relatie met Truus 100% los staat van z'n leven verder (of iets in die strekking). Dat klinkt ook al weer zo mooi, maar wat een loze zin. En dat gevoel heb ik toch wel vaker, die mooie diepgaande gesprekken, die enorme verbondenheid en hij bedondert Moederziel al een jaar met iemand waar hij ook nog leuk mee op vakantie gaat naar een belangrijke plek voor haar. Hoe rijmt dit? En dat is een kritische kanttekening bij het verhaal waarvan iedereen begrijpt dat het iets is tussen Moederziel en haar man, en waarbij iedereen alleen maar hoopt op het beste voor Moederziel, want haar hebben we (enigszins) leren kennen hier op het forum, en haar man niet, althans niet z'n mooiste kant.
Niet alles gelezen en geen tijd, maar...
ik moet wel een beetje lachen als ik zie dat zoveel mensen zich aangesproken lijken te voelen. Meiden, ik vind dit een prachtige draad, met prachtige bijdragen en heel veel respect van iedereen naar elkaar...!
Verschillen van mening, verschillende (en niet verdeeld in goed en fout!!! tops... 
) opvattingen is alleen maar mooi, is goed en moet ook.
Ik zeg helemaal niet dat ik het 'goed' zie, ik vertel alleen maar mijn mening... for what it's worth...
Nu weer mijn deadline...
Maar ik HEB geen mening!
Ja maar Mirreke, ik héb geen mening. Niet in de zin van 'weg bij die man of niet'. Ik ben continu, de hele tijd, en met veel zorg, bezig geweest Moederziel en Pennenstreek in hun ellende hen te wijzen op de focus op zichzelf. Daar zit geen 'gewenste uitkomst' in. En al helemaal geen kribbigheid. Ik begrijp gewoon werkelijk niet hoe een draad als deze steeds weer uitkomt bij meningen, een soort van 'voor of tegen' weggaan of blijven. Dat is toch helemaal niet aan de orde? Dat is toch wat de dames zelf kunnen beslissen? Ik zal nooit iemand aanraden: blijven of weggaan. Ik zeg wel heel vaak, en nu weer, in de situaties waarin ze nu zitten: haal die spotlight nu eens van die kerels af. Als zij bewegen, bewegen jullie ook. Beweeg zelf! Zie waar dat je brengt. En wie er dan nog bij je is. Ik kan dit in detail gaan uitleggen, hoe ik dat momenteel zie bij Pennenstreek, en hoe bij Moederziel, maar ik heb er geen zin in om te horen dat ik een kamp terecht kan komen met mijn kijk op de dingen. Nee. Geen zin in. Dus ik wens ieder een heerlijk weekend. En mijn blik op hun zaken doet er in feite ook niet toe.
Pennestreek
Wat een verrassende ontwikkeling.
Ik hoop zo dat je man het echt meent, het echt wil en dat jullie er samen goed uitkomen (en dat je daardoor de afgelopen jaren niet voor niets zoveel hebt geleden).
Ik zou wel snel die therapie uitzoeken en in gang zetten. Je bent zo weer weken verder en dan steeds wat weken tussen de sessies.
Hebben jullie al enig idee wat voor therapie?
Je hebt misschien al gelezen/gehoord over EFT.
Zou misschien voor jullie wel wat kunnen zijn?
Pennestreek
Heb problemen met m'n account- hopelijk snel opgelost.
Fijn!
Roosje
ik wil ook helemaal geen kampen... Soms komen woorden heel anders over dan ze bedoeld zijn.
Ik geniet juist altijd van al die verschillende bijdragen (zo beter... want zo bedoel ik het ook...) En ik vind juist ook dat iedereen altijd zo mooi en bijzonder meedenkt...
Pennestreek
Wat een bijzondere wending. Dit klinkt gelukkig heel anders dan de scheiding in de ijskast zetten. Ik snap dat je (nog) niet juicht, maar ik zou er wel van genieten. Wat fijn dat hij nu ineens ook wil werken aan de relatie.
En knuffel je zoon maar eens extra goed. Het is vreselijk als je kind niet goed in zijn vel zit...
Meningen
bijdragen, invalshoeken, bespiegelingen, advies... van alles...
Dat. Fijn weekend allemaal.
Woordkeuze
Maar de term masochistisch vond ik wel te ver gaan. Dat doe je een ander niet aan, hoe onschuldig dan ook. Moederziel heeft het al zwaar genoeg en mag dan ook dergelijke woordkeuze onder ogen krijgen. Dat is fijn.
Ik kreeg zo het gevoel dat het woord masochistisch de trigger was voor Mirreke om de kribbigheid aan te kaarten.
Ik kan mij voorstellen dat Moederziel zodoende weer in de luwte is gekropen.
Mooi
Ik was niet eens zozeer in de luwte, maar even in beslag genomen door andere dingen. En nu even terug om weer een hoop moois te lezen.
Pennestreek, mijn hart is bij jou/jullie. En maakte een sprongetje toen ik je bijdrage las. Lieve meid, wat een wending! Geloof erin. Geloof, hoop en liefde. En de meeste van deze is de hoop oo geloof in de liefde.
Ik vind het wel rot om te lezen dat mensen hier zich in een 'kamp' gezet voelen, dat is van niemand de bedoeling. Ik kan soms fel zijn, van me af bijten, of juist heel veel herkenning voelen, maar het is allemaal even gemeend en gewaardeerd. Het 'lichtpuntje' van Mirreke zie ik vooral in haar positieve blik. Mild, met mededogen, dat vind ik mooi. Ook omdat ik het zelf van nature niet heb. Maar ook de soms scherpe reactie zetten mij aan het denken, zetten soms weer een ander radar in werking.
ik begrijp ook dat sommigen mijn opstelling masochistisch vinden, of naïef, of wanhopig. Vasthouden aan iets dat was maar niet meer is. Ik denk daar ook ontzettend veel over na. Is het angst? Toch kan ik dat niet zeggen. Ik denk dat ik nu vasthou aan wat nu is. Dat directe lijntje tussen mij en man, dat verbond, dat is waaraan ik nog vastzit. Soms actief, soms passief. En dat is dus wederzijds, zoveel is me wel duidelijk. Dat is vooral en bovenal verwarrend, omdat het zo ontzettend sterk is. Ik trek de conclusie dat dit de onbaatzuchtige, onvoorwaardelijke liefde is. Dat is het in elk geval voor mij. Wat het voor man is, weet ik niet. En eerlijk gezegd denk ik dat hij het zelf ook niet weet. Hij weet alleen dat het sterk is en voor chaos zorgt.
Ja, hij heeft een nieuwe relatie. Is daar ook heel vastbesloten in. Hij zal ook zeker verliefd zijn en bij truus iets vinden dat hij nu nodig heeft. Wat dan ook. Maar is dat liefde om je leven mee vorm te geven? Nee, dat dan weer niet, want dat leven splitst hij dus blijkbaar op tussen 'het leven in X' en het eilandje met truus.
Het zijn en blijven symptomen van een mens op een crossroad, zoekend naar nieuw evenwicht. Dat gaat met chaos, en soms zit ik daar opeens middenin en soms lukt het me daaruit te stappen. Die slingerbeweging lezen jullie hier en ik ben jullie allemaal, echt allemaal ongelooflijk dankbaar voor jullie prachtige steun. Diepe buiging.
Flanagan
Ik gebruikte de term masochistisch en dat meen ik oprecht. Met de beste bedoelingen voor Moederziel want ik gun haar zoveel meer dan dit.
Weet je Moederziel, (laatste en dan zal ik je wat dit betreft met rust laten) wat me vooral bezorgt is de kadans van je belevingen. Natuurlijk gaat het openneer en 2vooruiten3achteruit enz enz.
Dat is evident en logisch enz.
Maar ik zie door je draadjes heen zo duidelijk het patroon van volledig reageren op uitingen van man. Je lijkt zo ontzettend blij, opgelucht, verrast en zelfs verbaasd als hij nog *iets* van je wil/voor je voelt/ van je nodig heeft. Door dat te verpakken met prachtige versiersels (hoogdravende woorden) houd je jezelf volkomen voor de gek en je demonen in slaap.
Enfin, eigenlijk zegt RoosjeRaas het steeds al en zo ontzettend veel mooier dan ik kan.
Het maakt idd niet uit wat je doet, het gaat om die spotlight. Al kan ik me zo voorstellen dat in zeer ingewikkelde situaties praktische stappen kunnen helpen die spotlight te verplaatsen.
Pennestreek
Ook jou zal ik met rust gaan laten want het wordt teveel van hetzelfde.
Maar oei, ik snap je maar tegelijktijd krijg ik wat (plaatsvervangende) buikpijn bij je posts.
Het voelt niet oke. Het blijft zo zwemmen, en jij gaat hier volledig van uitgeput raken.
Ja, het voelt nu even oke allemaal, ook jij reageert volledig op man.
Rode Krullenbol
Goed filmpje en goede uitleg! Omdat het 'Serenity online therapy' heet, moet ik wel steeds denken aan de 'Serenity now!'aflevering van Seinfeld, maar dat terzijde.
Echt jammer
Ik vind het echt jammer dat sommige forummers het idee hebben dit draadje verder met rust te moeten laten. Dat is zeker niet mijn wens of verzoek. En volgens mij ook niet die van Pennestreek. Jammer hoor!
De kracht is de hoeveelheid en verscheidenheid aan gezichtspunten.
moederziel
dat komt mogelijk doordat ze voor hun gevoel goede tips geven, maar jij en pennestreek er iets anders mee doen.
Als iemand keer op keer het idee krijgt niet gehoord te worden, bestaat de kans dat deze persoon afhaakt.
Naar mijn idee luisteren jullie steeds beter naar jullie zelf, maar zien mensen dat jullie beiden nog moeite hebben jezelf verder los te maken van de "gevoelens" die leven bij de "niet duidelijke wederhelft".
Ik heb gehoord van een collega dat vrienden van hun ook in die fase hebben gezeten. Bij hun heeft het > 3 jaar geduurd. De kinderen daar wisten uiteindelijk niet meer waar ze aan toe waren, raakten de weg kwijt. Daar heeft het heel heftig geleid naar een sterfgeval bij een van de kinderen (puber) die zichzelf van het leven beroofde. Toen bleek het wederzijds respect zo aanwezig te zijn dat ze er samen uit zijn gekomen. Die andere kinderen lopen nu bij de psychiater enzo, omdat ze het niet kunnen verwerken.
Mij heeft het geleerd, dat mocht zoiets als jullie nu overkomt, ik eerst aan mijzelf en de kinderen moet denken en dan pas aan een misschien te redden relatie. Ook nu het beëindigen van een relatie kunnen je weer naar elkaar groeien.
Sterkte met alles. Het is een zeer lastige weg, met vele hobbels.
vrijblijvend advies
"dat komt mogelijk doordat ze voor hun gevoel goede tips geven, maar jij en pennestreek er iets anders mee doen.
Als iemand keer op keer het idee krijgt niet gehoord te worden, bestaat de kans dat deze persoon afhaakt."
Het beste advies dat iemand kan geven is een vrijblijvend advies. Ook al maakt iemand zich nog zo'n zorgen om iemand of om een situatie, je kunt en mag niemand dwingen om het advies op te volgen.
Ook Pennestreek en Moederzoek hebben het recht om advies naast zich neer te leggen en hun eigen pad te volgen.
Moederziel
Voor mij geldt dat ik er een aantal keren over nagedacht heb, over waarom ik wil afhaken in dit draadje. En eigenlijk ben ik er niet zo uit nog, er spelen iig een aantal factoren.
Het belangrijkste is misschien wel dat ik je hele proces zo pijnlijk vind, en in basis, zoals je weet, niet zo gezond. En op de een of andere manier voel ik me als deelnemer meegezogen in dat hele proces en er onderdeel van worden. Uiteraard maar een klein onderdeel, maar toch een onderdeel.
Ook hier zie je het patroon ontstaan van circels die steeds weer op hetzelfde uitkomen. Er treedt herhaling op. Eigenlijk is alles wel gezegd, uitgewisseld. En dan is het klaar. Maar dan beginnen we op de een of andere manier weer opnieuw
We blijven hangen. Net zoals jij blijft hangen in je relatie.
Ik krijg het gevoel dat 'wij' je juist stimuleren in dit hele proces, de verkeerde kant op, op de een of andere vreemde manier.
En juist omdat ik je echt iets anders gun voel ik weerstand hier nog langer onderdeel van te zijn.
correctie
Ik schreef dat ik het gevoel had dat we je de verkeerde kant uit stimuleren, maar dat zei ik fout.
Ik bedoel meer dat jij bij ons een soort van bevestiging, voeding krijgt van je eigen pad.
Floor
Floor, ik wil allereerst zeggen dat ik je zorgzaamheid heel warm vind. Dat geldt ook voor anderen hier, ik hoop dat jullie dat willen geloven. Mij helpt het juist wel om te relativeren, om andere kanten te zien, waarschuwingen ook.
Ik heb zelf niet het gevoel dat ik in een cirkel zit. Eerder een spiraal, waarbij het proces toch steeds een uitkomst heeft die me verder brengt op mijn eigen weg.
Ik voel me op dit moment redelijk goed. De ergste emoties zijn weer even gezakt, het is relatief rustig. Mijn leven als eenoudergezin krijgt wat meer vorm. Het is voor nu goed zo.
De zorgen over onze kinderen blijven. Maar omdat ik niet de veroorzaker ben van de pijn en het verdriet, kan ik het ook niet wegnemen. Alleen dempen. Dat is ontzettend machteloos en afschuwelijk. Maar meer kan ik niet doen.
Te fatsoenlijk
In het verleden opperde ik om Truus eens een bezoekje te brengen. Die veilige haven van de kaart vegen zodat haar man tot actie werd aangespoord. Maar daar is Moederziel te fatsoenlijk voor.
Dan jeuken mijn vingers ook.
Hier is geen truus maar wel het gevoel dat iemand mijn huwelijk onder spanning bracht. En wie aan mijn huwelijk komt, heeft het volledig afgedaan. Geen ruimte voor vergeten, liefde, betrokkenheid of contact.
Dat wordt soms verkeerd opgevat:als man vergat mij te steunen en zodoende de mist in ging, dan is het toch ook ten dele zijn fout. Dat klopt, sommige mensen lopen tegen conflicten aan en weten niet goed hoe te handelen. Dan zul je dat samen moeten doen, leren praten en elkaar vertrouwen.
Maar herstel en praten en ervan leren gaat moeilijk als in geval van Moederzielsman er ruimte bestaat om uit te wijken.
Ik denk wel dat het belangrijk is dat je vertrouwen hebt in de wijze waarop je iets aanpakt. Fatsoenlijk of onfatsoenlijk, daadkrachtig of afwachtend. Hoe je het doet, doet er niet toe als je maar niet aan jezelf gaat twijfelen.
