Ik heb problemen met nieuwe baan vriend.
hallo allemaal,
Ik ben op zoek naar tips en meningen om de situatie misschien anders te bekijken.
Mijn vriend heeft altijd een eigen bedrijf gehad. Gewoon overdag van maandag t/m vrijdag. Hier is hij mee gestopt omdat het financieel te onzeker was. Hij heeft een buitenkansje gekregen en werkt nu in loondienst. Een ontzettend goed betaalde baan waar hij het ook naar zijn zin heeft. Alleen ik vind het verschrikkelijk! Hij werkt nu van maandag t/m donderdag van 12:00 tot 2 uur snachts. Plus een werkweekend per maand. Hij moet 2 uur naar zijn werk rijden, vandaar de lange dagen. Ik werk gewoon overdag. Dus ik zie hem nauwelijks meer. En als ik hem zie is hij moe. Door zijn werktijden ligt hij op vrije dagen tot de middag op bed. Ik wil eigenlijk gewoon dat hij een andere baan zoekt, met gewoon dagdiensten. Hij wil dit niet want heeft het naar zijn zin en het betaald zeer goed. Ik ben hier erg verdrietig over. Ik zou zelf nooit een baan nemen waardoor ik mijn vriend zo weinig zie. Dus het voelt voor mij alsof ik geen prioriteit ben en hij het helemaal niet erg vind mij zo weinig te zien. Vriend zegt dat hij het juist voor ons doet, voor financiele zekerheid en een mooie toekomst samen. Ik heb mijn vriend nu 2 weken niet gezien omdat ik ontploft ben. Ik heb hem eigenlijk een beetje laten kiezen tussen mij en zijn baan. Dit wil ik natuurlijk helemaal niet doen en ik wil hem niet kwijt. Ik voel me alleen zo verdrietig door zijn baan keuze. Wat vinden jullie hiervan? Is het normaal dat ik me niet belangrijk meer voel of moet ik er anders naar kijken? Alvast bedankt. 😊
MamaE schreef op 03-11-2025 om 15:58:
Ik zou de discussie nu dus niet voeren over geld, want dat leidt af van waar het werkelijk om gaat; je ziet hem heel weinig en als je hem ziet is hij vooral moe en heeft weinig energie om dingen te ondernemen.
Ik zou de weekenden ook niet meer alleen besteden aan visite bij familie.
Heb je eigen hobby's? Misschien kun je iets van oppas regelen voor een vaste avond in de week zodat jij ook een keer wat voor jezelf kan gaan doen. Als je elke avond thuis zit en niet weg kan vanwege je kind, kan ik me voorstellen dat je je sociaal gezien dan eenzaam kunt voelen zonder partner.
Dat is inderdaad het probleem. Ik heb wel hobby's. Maar dan thuis vanwege kind. Ik hoef ook niet perse het huis uit. Ik heb gewoon een hekel aan alleen zijn. Ik vind het al gewoon fijn als hij savonds thuis is. Dit is absoluut niet wat ik wil in een relatie. Maar om er om te breken... ik weet het niet. Bedankt voor de tips!
Temet schreef op 03-11-2025 om 15:53:
" Ooit een huis te kunnen kopen samen en dan natuurlijk wel alles delen."
Dat klinkt prachtig, maar ik zie wat beren op de weg. Ten eerste is het de vraag of je relatie dit gaat overleven - als je je nu al in de steek gelaten voelt dan lijkt me dat geen basis om te gaan samenwonen.
Ten tweede: dan wordt dat huis gekocht op basis van zijn dikke inkomen. Wordt jij dan wel gelijkwaardig mede-eigenaar van die woning, en wat als het tussen jullie toch fout loopt? Want dan kan jij die woonlasten natuurlijk niet opbrengen van je 18 uur werk per week, en dan sta je dus uiteindelijk op straat.
Dit is duidelijk niet wat jij wilt van een relatie. Het zou meer voor de hand liggen dat jij meer gaat werken - dan kan jij ook bijdragen aan de spaarpot voor het gezamenlijke huis, als jullie dat willen - en dat hij een baan zoekt waarin hij meer tijd heeft voor een gezinsleven met jullie.
Overigens kan ik me als ex-zelfstandige ook wel een beetje verplaatsen in jouw vriend: het is best lekker om na jaren van onzekerheid een vast salaris te hebben, zeker als dat ook nog eens veel hoger is dan het inkomen dat je als zelfstandige gewend was. Dit nog helemaal los van het "ik doe dit voor ons samen"-argument. Maar zoals het nu gaat, gaat het duidelijk niet lekker, dus ik zou toch maar eens een goed gesprek met je vriend hebben.
Ja, die beren zie ik ook! Ik word dan wel gelijkwaardige eigennaar van de woning als we die samen kopen. Verder heb ik een paar ton spaargeld vanwege verkoop huis tijdens scheiding. Ik wil niet meer werken vanwege dochter. Ze hoeft nu niet naar de opvang en dat vind ik heel fijn. Goed gesprek hebben we al heel vaak gehad. Hij wil niet veranderen van baan. Dus ik moet uitzoeken of ik deze baan kan accepteren of de relatie verbreken.
Anne-X schreef op 03-11-2025 om 15:41:
[..]
Hij gebruikt hier natuurlijk ook niks. Eten haalt hij wel zelf. Hij doucht hier, dat is het enige. Maar hij rijd hier ook heen, wat hem 3 kwartier kost. Dus dat voelt dan eerlijk.
Hij geniet van de verwarming die brandt, van de schone lakens op zijn bed, dat er warm water uit de kraan komt, dat er ontbijt en koffie voor hem is. Dat kost allemaal geld. Die kosten zouden jullie naar rato van jullie inkomen (!) moeten delen. Dus nee, het is niet eerlijk, zeker niet als hij veel meer verdient dan jij.
IMI-x2 schreef op 03-11-2025 om 16:30:
[..]
Hij geniet van de verwarming die brandt, van de schone lakens op zijn bed, dat er warm water uit de kraan komt, dat er ontbijt en koffie voor hem is. Dat kost allemaal geld. Die kosten zouden jullie naar rato van jullie inkomen (!) moeten delen. Dus nee, het is niet eerlijk, zeker niet als hij veel meer verdient dan jij.
Eten regelt hij zelf. Verwarming brand ook voor mij. Schone lakens doe ik ook als ik alleen ben enz. Hij heeft gewoon zijn eigen huis. Is het dan echt eerlijk om hem hier nog te laten betalen? Hij komt altijd naar mij. Dat scheelt mij ook bezine, hiermee compeseer ik zijn douchen in mijn hoofd. Het lijkt me toch niet dat hij hier misbruik van maakt want wat schiet hij ermee op? Gas, water, licht is bij hem thuis all-in, dus dat is het ook niet.
ik was en kook ook voor hem. Misschien ben ik toch gek.
Dit was niet het probleem. Nu is er een probleem bij. 😅
Ik snap je hoor, ik zou het ook niet gezellig vinden. Woensdagochtend zie je hem een uurtje en dan vrijdagmiddag en avond, zaterdag middag en avond en zondag idem (want hij slaapt tot laat uit toch?)
Ja dat zou ik ook niet heel gezellig vinden. Ik ben zelf een huiselijk type dus ik hoefde ook nooit weg voor mijn hobby's (geen behoefte aan) maar zou het dan wel gezellig vinden om met mijn partner een filmpje te kijken o.i.d.
Ik zou het denk ik zelf ook geen probleem hebben gevonden om (net als jij ) dan het huishouden op me te nemen, maar dan wel graag met een partner die ik wat vaker zie. Nu heb je een soort 50% relatie.
Anne-X schreef op 03-11-2025 om 15:20:
[..]
Mijn vriend heeft deze baan al 9 maand. Het is niet echt super nieuw dus. Ik heb het al aangekeken maar kan er nog steeds niet tegen. Ik moet er inderdaad zelf wat mee dat ik me zo eenzaam voel. Maar dat is nog niet gelukt. Het zit gewoon in mijn hoofd dat hij deze baan nooit had genomen als hij van me houd en bij mij wil zijn. Ik snap dat gewoon niet.
Ik denk dat je er inderdaad anders naar zal moeten kijken. Je schrijft meerdere keren dat jij niet van alleen zijn houd, dat je zelfs een hekel hebt aan alleen zijn.
Ben jij deze relatie aangegaan zodat jij dan niet meer alleen hoeft te zijn?
Je hebt hem binnen jullie relatie een "opdracht" gegeven dat hij ervoor moet zorgen dat jij niet alleen bent. Dat je hem onder druk hebt gezet om te kiezen is het gevolg van jouw denkwijze.
Omdat ik niks lees over oplossingen van jouw kant uit hoe je samen een modus probeert te vinden hierin zou ik zeggen zorg dat je eerst jouw eigen intenties helder voor jezelf hebt.
Een ander claimen omdat je zelf niet alleen wilt zijn levert nooit wat goeds op.
Op mij kom je claimend en onzelfstandig over. Jij bent alleen met je kind; dat is je uitgangspunt. Je bent alleen verantwoordelijk voor haar en voor jezelf. Jouw vriend kiest voor deze baan en daarnaast voor jou (en je dochter). Ik zou eerder geneigd zijn om te zeggen dat jij misschien eens wat kritischer naar je eigen houding zou moeten kijken.
Waarom vind je het zo moeilijk om veel alleen te zijn?
Dit is toch waar je voor gekozen hebt toen je ging scheiden of koos voor een kind alleen? Dat vertelt je verhaal niet.
Vervolgens kreeg je een vriend en nu is hij ineens verantwoordelijk om jou te vermaken in de avond?
Wat geeft jou het idee dat je nu eisen aan je vriend kan stellen of emotionele chantage te plegen om ervoor te zorgen dat hij doet wat jij wil?
Ik zou zeggen: maak een keus ; vind je het waard om je vriend hierover te chanteren met het risico dat je relatie over is? Of vind je dit zo moeilijk dat je op zoek gaat naar een andere vriend? Kies maar. Maar vergeet niet dat dit ook iets met je dochter doet.
Anne-X schreef op 03-11-2025 om 16:41:
[..]
Eten regelt hij zelf. Verwarming brand ook voor mij. Schone lakens doe ik ook als ik alleen ben enz. Hij heeft gewoon zijn eigen huis. Is het dan echt eerlijk om hem hier nog te laten betalen? Hij komt altijd naar mij. Dat scheelt mij ook bezine, hiermee compeseer ik zijn douchen in mijn hoofd. Het lijkt me toch niet dat hij hier misbruik van maakt want wat schiet hij ermee op? Gas, water, licht is bij hem thuis all-in, dus dat is het ook niet.
Dat jij er ook woont, is het punt niet. Dat hij ook kosten heeft, is het punt niet. Als je structureel de helft van de tijd (of meer) samenwoont, deel je die tijd de kosten. Alle kosten. Zeker de boodschappen en gwl. Maar denk ook aan de hypotheek/huur, gemeentebelastingen enz. Zo doen mijn vriend en ik dat ook, omdat het gewoon eerlijk is.
Als hij 3x zoveel als jij verdient, dan betaal jij van al die kosten 1/4 en hij 3/4. Voor jou, met jouw inkomen, scheelt dat een flinke slok op een borrel. Hij merkt er waarschijnlijk helemaal niets van in zijn dikke portemonnee. Uitjes en reisjes verdeel je ook volgens die verdeelsleutel. Maar het zou hem sieren als hij die volledig betaalt, omdat jij waarschijnlijk weinig of geen ruimte voor extraatjes hebt, en hij volop.
Ik zie een man die misbruik maakt van jouw goedheid én van jouw kleine inkomen. Vooral dat laatste is echt niet lief. Een goede partner zou deze non-regeling helemaal niet willen. Die wil niet gratis mee-eten uit jouw toch al kleine ruifje. Heel lief dat je dat toestaat, maar het is niet eerlijk.
Ik zal de situatie even uitvergroten: als jij in de bijstand zit en daarmee netaan rondkomt, en hij is miljonair met 3 huizen en 3 auto's, vind je het dan nog steeds eerlijk dat hij bij jou slaapt, jou de was laat doen, laat koken, en hij af een toe 20 euro op tafel legt voor het eten? Verder niets, want hij heeft al zoveel kosten aan zijn huizen en hij is toch naar je toe komen rijden? Jullie verschil is hopelijk niet zo extreem, maar het is nog steeds oneerlijk, omdat jullie inkomens zo verschillen.
Ik vraag me net als jij af wat deze relatie voor jullie beiden betekent. Uit wat jij beschrijft, voel ik van beide kanten maar weinig liefde. Jullie zetten allebei geen stappen in elkaars richting. Als hij van je houdt, wil hij dat je gelukkig bent, en andersom. Is hij gelukkig met deze werkuren en reisafstand? Jij bent nu in elk geval niet gelukkig. Dan ga je normaal gesproken samen om de tafel zitten om te kijken wat je (allebei) kunt doen zodat je allebei gelukkig bent. Dus stel jezelf allebei de vraag: wat heb ik nodig om gelukkig te zijn? Hoe komen we daar samen? Het kan ook zijn dat het niet samen lukt, maar dan weet je dat, dan kun je een ander pad kiezen.
Als je de relatie verbreekt ben je alsnog veel alleen. Alleen heb je dan niet meer de hoop/verwachting dat iemand er wel voor je is en waardoor je nu vaak teleurgesteld of gefrustreerd raakt.
To even een andere kant. het heeft voor je kind ook voordelen haar moeder niet altijd te hoeven delen met een man in huis waar zei niet voor gekozen heeft , hoe leuk je vriend ook mischien is , voor je kind is het waarschijnlijk wel fijn zo
Ik snap TO echt heel goed. Ik heb zelf iets soortgelijks meegemaakt, dus ik herken dat gevoel van ineens alleen zitten terwijl je daar nooit voor gekozen hebt. Mijn ex-man was ook heel veel weg. Ik zat vaak alleen thuis en omdat zijn tijden zo onvoorspelbaar waren, zat ik continu in een soort wachtstand. Dat maakt je onrustig en geeft je het idee dat je niet belangrijk genoeg bent.
Toen we uiteindelijk uit elkaar gingen, merkte ik dat het alleen zijn op zich niet eens het probleem was, maar dat hij het blijkbaar niet belangrijk vond om er voor mij te zijn. En dat herken ik bij TO ook. Het gaat niet alleen om de werktijden, maar om dat gevoel dat je relatie ineens totaal anders is geworden zonder dat jij daar iets over te zeggen had. Eerst was hij iedere avond thuis, nu bijna nooit meer. Dat is gewoon een enorme omschakeling.
Daarom vind ik het ook te makkelijk dat sommige mensen zeggen dat je je aanstelt. Jij hebt niet gekozen voor deze situatie, maar je zit er wel in. Dan is het logisch dat je je afvraagt welke plek jij nu nog hebt in zijn leven
Je krijgt er bijna een soort LAT relatie gevoel van. En misschien is dat ook wel fijner voor je ? Dat hij gewoon op vrijdag naar jou toe komt en dat je hem t/m zondag ziet en verder niet (je ziet hem toch niet namelijk, behalve dat uurtje op woensdags) , wel zo duidelijk.
En wie weet: als hij merkt wat dit voor jou betekent en hoeveel impact het heeft, kan dat hem aan het denken zetten over wat hij zelf wil aanpassen. Het belangrijkste is dat je je gevoel serieus neemt. Jij hoeft niet te doen alsof dit allemaal niets met je doet. Het doet wél wat met je, en dat is heel begrijpelijk.
Is jouw gedachte waar, dat hij jou niet als prioriteit ziet, omdat hij deze baan heeft gekozen? Hoe zeker weet je dat?
Mijn man werkt in de zorg en heeft al voordat we getrouwd zijn en kinderen kregen een onregelmatig rooster. Dit betekent dat ik best veel in de avond alleen ben. Dat hij ook veel weekenden moet werken, is minder leuk. Maar toch ik ben er aan gewend, en ik ben de avonden alleen heerlijk gaan vinden.
1968 schreef op 03-11-2025 om 18:49:
Ik snap TO echt heel goed. Ik heb zelf iets soortgelijks meegemaakt, dus ik herken dat gevoel van ineens alleen zitten terwijl je daar nooit voor gekozen hebt. Mijn ex-man was ook heel veel weg. Ik zat vaak alleen thuis en omdat zijn tijden zo onvoorspelbaar waren, zat ik continu in een soort wachtstand. Dat maakt je onrustig en geeft je het idee dat je niet belangrijk genoeg bent.
Toen we uiteindelijk uit elkaar gingen, merkte ik dat het alleen zijn op zich niet eens het probleem was, maar dat hij het blijkbaar niet belangrijk vond om er voor mij te zijn. En dat herken ik bij TO ook. Het gaat niet alleen om de werktijden, maar om dat gevoel dat je relatie ineens totaal anders is geworden zonder dat jij daar iets over te zeggen had. Eerst was hij iedere avond thuis, nu bijna nooit meer. Dat is gewoon een enorme omschakeling.
Daarom vind ik het ook te makkelijk dat sommige mensen zeggen dat je je aanstelt. Jij hebt niet gekozen voor deze situatie, maar je zit er wel in. Dan is het logisch dat je je afvraagt welke plek jij nu nog hebt in zijn leven
Je krijgt er bijna een soort LAT relatie gevoel van. En misschien is dat ook wel fijner voor je ? Dat hij gewoon op vrijdag naar jou toe komt en dat je hem t/m zondag ziet en verder niet (je ziet hem toch niet namelijk, behalve dat uurtje op woensdags) , wel zo duidelijk.
En wie weet: als hij merkt wat dit voor jou betekent en hoeveel impact het heeft, kan dat hem aan het denken zetten over wat hij zelf wil aanpassen. Het belangrijkste is dat je je gevoel serieus neemt. Jij hoeft niet te doen alsof dit allemaal niets met je doet. Het doet wél wat met je, en dat is heel begrijpelijk.
Jij snapt wat ik bedoel. Ik kan inderdaad prima alleen zijn. Anders was ik ook niet gescheiden. Ik ben alleen verdrietig alleen omdat ik de keuze van vriend niet snap. Ik snap niet waarom hij het prima vind mij zo weinig te zien voor geld.
IMI-x2 schreef op 03-11-2025 om 18:19:
[..]
Dat jij er ook woont, is het punt niet. Dat hij ook kosten heeft, is het punt niet. Als je structureel de helft van de tijd (of meer) samenwoont, deel je die tijd de kosten. Alle kosten. Zeker de boodschappen en gwl. Maar denk ook aan de hypotheek/huur, gemeentebelastingen enz. Zo doen mijn vriend en ik dat ook, omdat het gewoon eerlijk is.
Als hij 3x zoveel als jij verdient, dan betaal jij van al die kosten 1/4 en hij 3/4. Voor jou, met jouw inkomen, scheelt dat een flinke slok op een borrel. Hij merkt er waarschijnlijk helemaal niets van in zijn dikke portemonnee. Uitjes en reisjes verdeel je ook volgens die verdeelsleutel. Maar het zou hem sieren als hij die volledig betaalt, omdat jij waarschijnlijk weinig of geen ruimte voor extraatjes hebt, en hij volop.
Ik zie een man die misbruik maakt van jouw goedheid én van jouw kleine inkomen. Vooral dat laatste is echt niet lief. Een goede partner zou deze non-regeling helemaal niet willen. Die wil niet gratis mee-eten uit jouw toch al kleine ruifje. Heel lief dat je dat toestaat, maar het is niet eerlijk.
Ik zal de situatie even uitvergroten: als jij in de bijstand zit en daarmee netaan rondkomt, en hij is miljonair met 3 huizen en 3 auto's, vind je het dan nog steeds eerlijk dat hij bij jou slaapt, jou de was laat doen, laat koken, en hij af een toe 20 euro op tafel legt voor het eten? Verder niets, want hij heeft al zoveel kosten aan zijn huizen en hij is toch naar je toe komen rijden? Jullie verschil is hopelijk niet zo extreem, maar het is nog steeds oneerlijk, omdat jullie inkomens zo verschillen.
Ik vraag me net als jij af wat deze relatie voor jullie beiden betekent. Uit wat jij beschrijft, voel ik van beide kanten maar weinig liefde. Jullie zetten allebei geen stappen in elkaars richting. Als hij van je houdt, wil hij dat je gelukkig bent, en andersom. Is hij gelukkig met deze werkuren en reisafstand? Jij bent nu in elk geval niet gelukkig. Dan ga je normaal gesproken samen om de tafel zitten om te kijken wat je (allebei) kunt doen zodat je allebei gelukkig bent. Dus stel jezelf allebei de vraag: wat heb ik nodig om gelukkig te zijn? Hoe komen we daar samen? Het kan ook zijn dat het niet samen lukt, maar dan weet je dat, dan kun je een ander pad kiezen.
In principe wel met je eens, maar TO heeft een leuke spaarrekening schreef ze en kiest er bewust voor niet meer te werken. Dus dan vind ik het weer raar om alles naar rato van inkomen te verrekenen. TO kan ook gewoon meer gaan werken…
