raar gedrag van mezelf
Gene idee of dit hier goed staat hoor, maar ik loop tegen het volgende aan.
Sinds Corona moet ik 1 a 2 dagen thuis werken, dat bevalt me eigenlijk prima.
Nu heeft mijn man een zoon uit eerder huwelijk en hoewel hij niet bij ons woont/slaapt is hij 3 tot 4 avonden in de week bij ons. Meestal alleen eten, soms ook slapen. Verder dikke prima loopt ook goed hoor, is ook een aardige jongen (15) en erg rustig en sociaal behulpzaam en je hebt verder ook helemaal geen last van hem. Op de avonden dat hij bij ons komt eten blijkt dat hij dus vaak al uit school direct hier heen komt, dat wisten wij niet, maar daar zijn we sinds thuis werken achter gekomen. Hij vind het blijkbaar wel "chill" zo alleen bij ons thuis. Thuis moet hij het huis delen met mama en nog een stiefzus(met wie hij goed overweg kan hoor, maar ze is nogal een babbelbox) Wij vinden dit niet een heel groot probleem hij heeft nl ook een eigen sleutel. Niks aan de hand zou je zeggen toch... maar...
Nu komt mijn rare afwijking, sinds ik thuis werk merk ik dat ik het vervelend vind als er ineens al iemand om 13h thuis is (omdat er weer een uur is uitgevallen ) Hoe aardig ik deze persoon ook vind en/of hoe weinig ik ook last van iemand heb.Heb ik overigens ook als man lief ineens thuis komt terwijl ik 'm pas om 17h verwacht. Het voelt als een soort van inbreuk om mijn "rustige zelf in te delen werkdag" en geeft me het gevoel dat ik weer alert moet zijn en opletten en eventueel sociaal/zorgzaam moet zijn. De radio die ik dan beneden lekker aan heb (terwijl ik boven zit ;0 ) en dus net iets te hard staat gaat uit want de jongen wil in rust zijn huiswerk maken (ja echt ze bestaan) en tuurlijk kan ik boven dan muziek aan zetten, maar gek genoeg gaat mijn lekker flow van thuis werken dan wel een beetje eraf.
Uiteraard is dit geneuzel in de kantlijn, want hoe fijn is het wel niet dat het zo kan! Maar zijn er mensen die herkennen dat als je een dag alleen thuis denkt te zijn en halverwege blijkt dit niet zo te zijn, dan je dan stiekem wat teleurgesteld bent.
Omgeving
Rond 1995 werkte ik bij VNO-NCW, de werkgeversorganisatie. Daar wilde toen de eerste man parttime gaan werken na de geboorte van zijn eerste kind. Dat is een hele rel geworden. Uiteindelijk heeft hij het voor elkaar gekregen, en na hem volgden er velen. Maar dat is dus ook 'pas' 25 jaar geleden. En dat terwijl de club wel voorstander was van flexibel(er) werken.
Dat het nu anders is dan een aantal jaren geleden is heel fijn.
Iemand gekeken?” Waarom werken vrouwen niet “
Ik ben erg benieuwd of iemand de eerste aflevering heeft gezien en wat je vond. Ik wil hem nog terugkijken maar nog niet gedaan
Ik heb het wel gezien en er werd precies gezegd wat we hier hebben geroepen. Verplichte kost voor iedereen die het niet gelooft.
welk 'het' ?
Benieuwd naar de volgende aflevering. (De beurskoersen volgen lijkt me trouwens afschuwelijk als 'werk/ werken aan je pensioen. Gelukkig zijn we allemaal anders.
Teruggekeken
https://www.npostart.nl/waarom-werken-vrouwen-niet/12-11-2020/KN_1717391
Goed programmaidee. Heb er met interesse naar gekeken. Het levert natuurlijk vooral bevestiging van de bestaande verhoudingen en een overzicht.
Maar ook hoe zoiets ontstaat. En zich voortzet.
Nou heb ik zelf altijd een eigen inkomen gehad en daarvan ook mijn kinderen kunnen onderhouden en voor een deel ook mijn exman maar dat is toch wat uitzonderlijk denk ik, hoewel ik het wel meer tegenkwam in mijn eigen omgeving.
Zelf had ik graag allebei minder willen werken terwijl de kinderen klein waren, dat is helaas niet gelukt.
Kunnen mannen en vrouwen en anders geaarde stellen wel gelijkwaardig samenwerken of is dat ook iets uitzonderlijks? Of zijn we daarvoor te verschillend of is er een probleem van 2 kapiteins op een schip als je samen verantwoordelijk bent voor het thuisfront. Is er wel een besef van thuisfront? Of moet je dat voor het gemak zoveel mogelijk negeren wil het 'goed' komen?
Of hoef je er niet allemaal hetzelfde in te staan en kun je 'zelf' kiezen? Maar wie draagt er dan uiteindelijk de consequentie van die 'keuze' en kun je dat veranderen? Hoe dan?
Je hoort het ook in de uitzending. Het zijn toch meestal vrouwen met een dwingende kinderwens en dat zet je al op achterstand in de onderhandeling over een gezamenlijke huishouding.
Dat zijn interessante vragen Anne J
Ook op het werk zie je dat: ieder personeelslid met dezelfde functie en takenpakket heeft z'n eigen taken of rayon, klanten, patiënten enz. Er is een verdeling of je maakt een verdeling, weet daardoor wie waar verantwoordelijk voor is enz. Gaat niet allebei hetzelfde zitten doen, of maar afwachten of een ander dat doet. Dat werkt in de regel niet.
zou dit een deelverklaring kunnen zijn, of juist een deeloorzaak
gr Angela
bizar
dat trouwens alleen de moeder geïnterviewd wordt.
Dus ja ik denk: interessante theorie maar where are the men?
gr Angela
Groter geheel
Ik denk inderdaad dat alles in een groter geheel moet worden gezien. Ik heb zelf ook de keuze gemaakt thuis te zijn voor mijn kleine kinderen. Mijn vriend heeft sinds kort een nieuwe baan en heeft zelfs voor 4 dagen werken gekozen. Dat is natuurlijk een luxe positie, maar wij hebben ook gekozen voor een klein huis, 1x per jaar op vakantie, tweedehands kleren, bewust boodschappen doen, 1 auto en niet allemaal spullen kopen die we zelden gebruiken. Ook wij vinden het belangrijker samen te zijn, niet continu stress te voelen en onze kinderen zelf op te voeden die eerste jaren, proberen milieubewust te leven en niet zo materialistisch te zijn. Ik ben zelf nog nooit zo gelukkig geweest en ja mijn vriend is gelukkiger wanneer hij werkt. We hebben dit uitgebreid besproken samen.
Ik wil heel graag weer gaan werken als de kinderen naar school gaan en kan mijn opleiding dan weer prima inzetten. Ook draagt alles wat ik heb geleerd en ervaren in mijn werkende/studerende leven bij aan hoe ik mijn kinderen opvoed.
Sander Schimmelpenninck spreekt erg denigrerend over deeltijdprinsesjes. Hij preekt natuurlijk voor eigen parochie, zoals iedereen dat doet (ik ook). Hij is gericht op economische belangen. Ik kan ook allerlei wetenschappelijke onderzoeken aanhalen waarom het goed is de eerste jaren voor je kinderen te zorgen, ze borstvoeding te geven, samen te slapen etc. Tegenstanders zullen ook wetenschappelijke onderzoeken aanhalen waarom dat onzin is.
Volgens mij heeft alles te maken met tijdsgeest en is het te plaatsen in een groter geheel. Zoals ik nu in deze tijd deze keuze maak, maakte mijn schoonmoeder eind jaren 70 de keuze om als eerste haar zoon naar het eerste kinderdagverblijf van haar stad te brengen. Zodat ze kon werken. Ze zette zich af tegen heersende normen en waarden. Ik merk dat ik nu ook tegen de stroom in ga, niet iedereen reageerde positief en sowieso verbaasd toen de keuze was gemaakt dat ik thuis zou blijven. Voor mij voelt dit ook een beetje als een strijd tegen de heersende normen, want waarom word ik scheef aangekeken als ik voor mijn kinderen wil zorgen, maar wordt de buurman die huisman is geworden bejubeld? Dat voelt toch evengoed niet als gelijke behandeling van man en vrouw..
Ik kan nog pagina’s volschrijven, maar ik stop er mee.. er wil er eentje aan de tiet 
en het is een discussie zonder einde, omdat we allemaal graag in ons eigen straatje wandelen.
Zonne
Ben het eigenlijk wel met je eens. Je beschrijft het goed.
Ik realiseer me door jouw verhaal en hoe jullie het doen eigenlijk ineens dat het hier in de discussie over wel of niet minder gaan werken, eigenlijk altijd over carrière gaat. En dát is misschien wel het punt. Dat is voor sommigen uiteraard een belangrijk iets en dan kom je ook in een bepaald denkraam over de kwestie. Maar voor velen is werken helemaal niet een vorm van carrière, maar iets dat je doet om je brood te verdienen, dat je niet persé leuk vindt, waarin je niet altijd echt hogerop wil of kan enz. En waar je gewoon probeert er het beste van te maken door je best te doen (wat uiteraard ook best voldoening kan geven) en hopelijk prettige collega's enz. En als je werk niet direct een synoniem is voor carrière, dan zijn de keuzes die je maakt wellicht ook totaal anders.
Het voegt niet zoveel toe
Wat goed dat jouw partner vier dagen is gaan werken.
Zo kijk jij ernaar hè? Ik ben eigenlijk wel benieuwd waarom hij zijn kinderen niet zelf wil opvoeden.
Jouw stukje bevestigt eigenlijk alleen maar dat vrouwen niet meer werken, omdat mannen niet meer zorgen. En dat komt dus door jarenlange culturele indoctrinatie.
Wie indoctrineert wie?
‘ Wat goed dat jouw partner vier dagen is gaan werken.’
Goed? Nee fijn, fijn dat het bij zijn nieuwe baan kan, we vinden het namelijk fijn om samen te zijn.
‘ Jouw stukje bevestigt eigenlijk alleen maar dat vrouwen niet meer werken, omdat mannen niet meer zorgen. En dat komt dus door jarenlange culturele indoctrinatie.’
Ik vind het fijn om die zorgtaak op me te nemen, hij niet.
Moet ik nu gaan doen alsof ik dit niet fijn vind? Of moet ik nu gaan werken en moet mijn vriend gaan zorgen, omdat jij en meneer Schimmelpenninck dat fijn vinden?
Probeer je me misschien te indoctrineren Phryne?
Er zijn ook vrouwen die graag werken en carrière maken. Mijn beste vriendinnen bijvoorbeeld, hun verdeling ziet er anders uit. (50/50 en 60/40 m/v) Ook prima wat mij betreft.
Maar wanneer ‘de maatschappij’ van mij gaat verwachten dat ik een werkende moeder wordt, dan voelt dat voor mij niet veel anders dan een maatschappij die verwacht dat ik als moeder achter het aanrecht sta. En als je gelooft dat ik geïndoctrineerd ben, dan heeft het voor mij geen zin om deel te nemen aan een discussie. Dan kun je daarmee ieder standpunt wat niet in je straatje past onderuit halen.
Het voordeel van Zonne
Is natuurlijk dat ze blijkbaar een vakgebied / type werk heeft waar ze over een paar jaar zo weer in kan stappen. Dat hoor je niet veel, veel dames die ik ken en over hoor /lees komen er niet zo makkelijk meer tussen op ff arbeidsmarkt na een paar jaar ertussenuit te zijn geweest. En als je dan in de situatie komt dat je wat geld wil verdienen (om wat voor reden dan ook) is dat knap lastig.
In tegenstelling tot Bieb denk ik niet in termen van carrières maar denk ik gewoon heel praktisch: het is gewoon heel rot om in de (financiële) problemen te komen als gevolg van keuzes die je wellicht had kunnen voorzien. Alle onderzoeken (ook onder mensen die ontslagen zijn) tonen aan dat het moeilijker is om een baan te vinden naarmate je langer niet gewerkt hebt. Zie het als een verzekering, juist voor je gezin /kinderen.
Dat staat dus los van of je je werk als carrière wilt betitelen of niet.
En waarom je kind niet bij je in bed kan slapen en je geen borstvoeding kan geven als je werkt is mij een raadsel. Of laat ik het zo zeggen; het heeft mij er niet van weerhouden
Zonne
Het is heerlijk als je samen kunt kiezen voor een bepaalde (rol)verdeling. Maar net als Ely zie ik wel degelijk risico’s. Het leven is niet maakbaar. Er kunnen nare dingen gebeuren. En om daarop (beter) voorbereid te zijn is het verstandig om jezelf te blijven investeren, baangewijs. Als je man weg zou vallen, of jullie gaan uit elkaar, dan sta jij op 0-3 achterstand als thuisblijfmoeder.
En inderdaad, kind bij je in bed en borstvoeding kan ook prima samengaan met een parttimebaan. Been there, done that. Maal twee.
fulltime
Kind in je eigen bed en borstvoeding heb ik ook gedaan bij een fulltime baan en een man die de meeste avonden weg was vanwege werk.
Gelukkig had ik toen nog veel energie want soms stond ik tot 3.00 uur in de nacht nog was te vouwen of bedden op te maken en de volgende dag ging toch de wekker weer om 6.30 uur.
Van alles kan maar die dubbele shift is echt wel een dingetje.
Ely
Je hebt gelijk Ely, het is een afweging en een risico wat ik neem. Ik heb ook lang gewikt en gewogen en heb toen toch deze keuze gemaakt.
En nee ik bedoelde niet dat dat niet kan (bv, samen slapen etc.), want die moeders ken ik ook genoeg 
Ik haalde dat aan als voorbeelden waar ik wetenschappelijk onderzoek voor kan neerleggen waarom het goed is en tegenstanders waarom niet (maar wel wat ongelukkig gekozen en geformuleerd ja).
Geen kip of ei
Feministen willen de emancipatie/gelijkberechtiging van vrouwen nog wel eens bezien als een cultureel verschijnsel met wortels in een bepaalde sociale laag van de samenleving (de ontwikkelde, vooruitstrevende burgerij). Het ligt voor de hand waarom deze zienswijze zo aanlokkelijk blijkt te zijn: zij bevat een oproep tot strijd; een strijd zonder welke geen verbetering van de man-/vrouwverhoudingen te verwachten zou zijn. De gedachte daarbij is uiteraard: veranderingen komen niet vanzelf; je moet er wel wat voor doen. Hoewel ik het ideaal van gelijkberechtiging van vrouwen van harte deel, wil ik hier toch enkele bezwaren onder de aandacht brengen die mij lijken te kleven aan deze zienswijze.
Zo roept zij onwillekeurig het beeld op van een intellectuele elite die het achterlijke volk wel even mores zal (moeten) leren. Strategisch een nogal ongelukkige keuze. In deze moderne tijd waarin het algemene niveau van ontwikkeling – juist? – ook onder vrouwen behoorlijk hoog ligt, roept een dergelijke bevoogdende, van gebrek aan respect getuigende houding immers eerder weerzin en weerstand op, dan enthousiasme. Wie bekend is met de termen zal zich met recht afvragen of het niet een vorm betreft van revolutionair kannibalisme en ‘communal narcissism’ – vrij vertaald van het Engels naar het Nederlands: goede doelen narcisme. Genieten wij vrouwen eindelijk eens (meer) keuzevrijheid door toedoen van revolutionaire historische ontwikkelingen; wagen sommigen de suggestie te wekken dat niet wij maar zij over onze hoogstpersoonlijke beslissingen gaan!
Voor wie daar oog voor heeft, zal het duidelijk zijn dat deze invulling van het feminisme in principe heel wat vrouwen – miljoenen! – geweld aandoet. Wat kan een halt toeroepen aan de ronduit tegenstrijdige situatie dat een kleine minderheid pretendeert het voor (alle) vrouwen op te nemen en hele delen van deze helft van de bevolking dreigt te onderwerpen aan onheuse groepsdruk? Een geschiedwetenschappelijke benadering natuurlijk! Die kan namelijk een heel ander licht werpen op de actualiteit.
Laten we daartoe eerst eens teruggrijpen op de Franse revolutie met haar humanistische idealen van vrijheid, gelijkheid en broederschap. – Over “heersende normen en waarden” gesproken! – Vormen deze idealen de basis van ons collectieve denken of niet?
En neem dan nu de volgende retorische vraag met betrekking tot de parlementaire democratie. Gaat deze vanouds uit van (de mogelijkheid tot) verschil van mening of van (een noodzaak tot) eenstemmigheid?
‘Last but not least’: de historische demografie. Ooit aan stamboomonderzoek gedaan of je anderszins ingelaten met demografische geschiedenis? Ja? Nee? Het maakt niet uit; je zult in elk geval de relatieve eenvoud van ‘de vrouwenkwestie’ kunnen komen te beseffen!
Eigenlijk vergt het alleen maar wat (meer) empathie ten aanzien van al die vrouwen en mannen die kinderen kregen onder wezenlijk andere omstandigheden dan nu. Het nu zo zwaar bekritiseerde burgerlijke bestaansmodel is begonnen als een overlevingsstrategie in een tijd dat vrouwen almaar zwanger raakten en veel kinderen verloren aan de dood. Stel je eens de vraag: wat was er eerder? Een door ideologie ingegeven traditionele rolverdeling tussen man en vrouw (met de man als hoofd van het gezin en primaire kostwinner) of het ontbreken van moderne middelen tot anticonceptie en goede zorg in het algemeen? Dit komt misschien over als een kip of ei vraag, maar ervan uitgaande dat ideeën vrijwel altijd wel ontspruiten aan een historische voedingsbodem is dat bedrieglijke schijn, lijkt mij.
Intussen is het nog altijd de hoogste tijd om ons de open vraag te stellen: hoe komt het gewenste ei uit de kip? Oftewel: hoe komen wij tot volledige vrouwenemancipatie binnen onze moderne samenleving?
Met de negatieve prikkel van stelselmatig stigmatiseren, veroordelen en discrimineren van thuisblijfmoeders en vrouwelijke parttimers? Of misschien met de positieve prikkel in de vorm van een herijking van onbetaalde arbeid, waaronder de opvoeding? Amai! Is er eigenlijk wel een prikkel nodig? Wie weet doen we er het beste aan om vertrouwen te stellen in ‘het vrije spel der maatschappelijke krachten’ en komt het als vanzelf goed?
Ach ja. Sinds de burgerij het juk van kerk en adel ferm van zich heeft weten af te werpen, is er, mede met inzet van stereotyperingen, binnen de burgerij een sociale strijd losgebarsten om wie deel uitmaakt van welke laag van de bevolking. – Hoog, laag of ergens daartussen. – En al zijn ze niet zo divers als de mensheid zelf; stereotypes komen dan ook (voor) in allerlei soorten en maten.
Persoonlijk voel ik mij wel enigszins aangesproken door The Specials. In het bijkans hypnotiserende nummer ‘Stereotype’ (
https://youtu.be/vdkuG9D1fU8) laten zij ‘de’ muziekliefhebber mededelen: “I don’t no speed to make me go fast. All I need is my stereo.” Geen idee wat dáár nu weer mis mee is. Juist goed toch; om ook zonder amfetamine goed te kunnen functioneren? Los daarvan: ik zou er vermoedelijk ook niet de middelen voor (over) hebben. Dus waar hebben we het over?
Oh ja! Musici die muziek in diskrediet brengen door het als een verslavende drug af te schilderen! Als kind verbaasde dit mij hogelijk. Inmiddels ben ik een beetje ouder en wijzer en weet ik met Edward A. Murphy (1918–1990) dat je er maar beter vanuit kan gaan dat al wat een mens fout kan doen, ook werkelijk wel eens zal worden gedaan.
Of ik me eveneens kan identificeren met een linkse rakker die het aan voldoende lef ontbreekt, zoals geportretteerd door drs. P in ‘Oefening’ (
https://youtu.be/LZ5rAHTTruQ)? Neen. Maar de uitroep “Want als je op wilt treden tegen het systeem, dan krijg je moeilijkheden. Dat is het probleem!” vind ik wel getuigen van realiteitszin. “If you catch my drift.” Alsof het voor zich spreekt dat het kapitalisme in alle facetten van het leven dominant behoort te zijn.
Wie een dubbele karaktermoord als zoete koek wil aannemen, kijkt ongetwijfeld met veel plezier naar de volgende documentaire:
https://youtu.be/2dr4NXFVYR4. Daarin schilderen Ivo de Wijs cum suis drs. P op hun beurt af als schuinsmarcheerder en zijn echtgenote als ‘bully’. Net als bij de feministen die zich geringschattend of zelfs minachtend uitlaten over andere vrouwen, laat het zich slechts raden wat hen daarbij heeft gemotiveerd. Voor diegenen die zulke roddelpraktijken onbetamelijk vinden, is het afzien.
Leven en laten leven. Het valt sommigen kennelijk heel moeilijk.
Rode krullenbol
Even checken
Of ik je goed begrijp Rode Krullenbol want ik ben niet zo goed in de rode draad filteren uit een epistel als deze. Je zegt;
- je voelt je betuttelt als iemand/men je erop wijst dat het onverstandig/riskant/mogelijk niet zonder gevolgen is als je niet/parttime werkt ?
- je vindt (daarom?) dat het streven naar gelijkwaardigheid tussen man en vrouw iets elitairs is?
Is dat zo’n beetje in het kort wat je bedoelt?
Ikzelf maak trouwens onderscheid tussen emancipatie en feminisme. Wat mij betreft gaat dit draadje over gelijke kansen, middelen en mogelijkheden voor eenieder, waarbij we ons in dit draadje vooral concentreerden op geslacht, emancipatie dus. Feminisme is voor mij andere koek, heb ik me nooit door aangesproken gevoeld. Maar het kan een definitie kwestie zijn
Rode Krullenbol
I rest my case..
Maar
'Het leven is niet maakbaar. Er kunnen nare dingen gebeuren. En om daarop (beter) voorbereid te zijn is het verstandig om jezelf te blijven investeren, baangewijs. Als je man weg zou vallen, of jullie gaan uit elkaar, dan sta jij op 0-3 achterstand als thuisblijfmoeder.'
Maar dat geldt toch voor alle keuzes in het leven? Als een man zijn vaste baan opzegt om voor zichzelf te beginnen, roepen we toch ook niet in koor dat hij daarmee zijn pensioen op het spel zet? En dat als de zaak niet loopt en zijn vrouw bij hem weg gaat, hij zit te verpieteren op een zolderkamertje met een bijstandsuitkering? Of als een man na een burnout ineens besluit om natuurfotograaf te worden? Zelf een huis te bouwen? In de horeca blijft werken nadat hij zijn studie rechten heeft afgerond? Een paar jaar in het buitenland te werken/studeren/...?
Nee, dan gaan we er vanuit dat hij de risico's goed in kaart heeft gebracht, een bewuste keuzes heeft gemaakt en wel weer een baan vindt als dat nodig is.
Maar bij vrouwen doen we alsof het een emotionele, hormoongedreven, domme beslissing is die nooit goed af kan lopen.
Wilgenkatje
1 één woord geweldig!
precies ElenaH
Eigenlijk is het zelfs een kwestie van altijd moeten kiezen voor de veilige weg.... Soms, misschien zelfs vaak verstandig ja. Maar of iedereen daar nou altijd gelukkig van wordt?
Ely
"In tegenstelling tot Bieb denk ik niet in termen van carrières maar denk ik gewoon heel praktisch: het is gewoon heel rot om in de (financiële) problemen te komen als gevolg van keuzes die je wellicht had kunnen voorzien."
Wat ik bedoel met carrières, is dat hier vaak wordt geroepen: 'als de vrouw pt gaat werken en er komt een scheiding, dan eindigt zij driehoog achter en man kan in het fijne huis blijven wonen (of een nieuwe kopen).' Met zulk soort uitspraken wordt ervan uitgegaan dat beiden een mooie baan hebben/hadden en dat wanneer vrouw pt gaat werken en man blijft ft werken, bij een scheiding de vouw er dan bekaaid vanaf komt. Dat zou in een dergelijke situatie vast regelmatig gebeuren, maar het gros van de stellen hebben gewoon huis-tuin-en-keuken banen met een dito salaris. Er als er dan een scheiding komt en man is ft blijven werken en vrouw pt (andersom kan natuurlijk ook.....), dan denk ik dat hun beider besteedbaar inkomen niet veel zal verschillen. De man zal met zijn huis-tuin-en-keuken-salaris met de lasten voor kind(eren) en wellicht partner alimentatie ook aangewezen zijn op een eenvoudig onderkomen en de dubbeltjes moeten omdraaien. Wellicht net niet in aanmerking komen voor toeslagen. De vrouw zal in die situatie iig wel voor toeslagen in aanmerking komen en wellicht nog wat p.a. Per saldo zal het besteedbaar inkomen niet zoveel verschillen. En als vrouw ft was blijven werken (of weer ft gaat werken) ook niet, want dan zal ook zij wellicht niet in aanmerking komen voor toeslagen en part.allimentatie niet aan de orde zijn. Uiteindelijk zullen beiden bij een scheiding sowieso een redelijk eenvoudig bestaan hebben w.b.t. de financiën in situaties van 'gewone' banen, En die 'gewone' banen betreft toch echt het gros van de mensen. Bij dergelijke inkomens zul je toch samen moeten zijn en op z'n minst 1,5x een 'gewoon' inkomen om wat ruimer te kunnen leven.
Het kan anders zijn als (ook) de vrouw een hoge opleiding heeft en een goed betaalde baan. Maar ik mag toch aannemen dat als je als vrouw een hoge opleiding hebt genoten en een goede baan hebt weten te bemachtigen, je ook in staat bent om weloverwogen beslissingen te nemen op het moment dat er kinderen komen, dat je je bewust bent van de risico's.
Wedervraag aan Ely
Interpreteer je mijn tekst onopzettelijk zo foutief of probeer je mij willens en wetens woorden in de mond te leggen?
Rode krullenbol
Precies Wilgenkatje
Volgens mij bedoel jij dat ieder zo z'n eigen redenen, omstandigheden, motivatie, afweging heeft enz. om te doen wat hij/zij het beste/prettigst enz. lijkt. En dat we in een tijd leven dat we die keuzes ook kúnnen maken, elkaar niet de maat moeten nemen én we ons niet moeten verschuilen achter van alles en nog wat. Niet nodig anno 2020. Leven en laten leven. En dat keuzes, welke dan ook, ook negatieve kanten (kunnen) hebben of later verkeerd (kunnen) uitpakken? Tja, c'est la vie.
Dat klopt bieb
Er kunnen altijd omstandigheden opduiken waarmee je niet had gerekend. Wat je keuze ook was.
Echt Rode Krullenbol
Ik kan oprecht jouw manier van schrijven niet volgen, ik zie door de woorden het betoog niet meer zeg maar. Misschien omdat ik een beta ben? Ik heb het ook bij andere draadjes waar je schrijft, ik mis gewoon het ‘wat-is het-punt-van-rode-krullenbol-gen’. Is geen opzet.
Dus als je in twee zinnen kunt samenvatten wat je bedoelt, graag.
Bieb
Geen idee wie dat waar zegt, dat van die vrouw die parttime gaat werken. Ik zeg het in ieder geval niet.
Wat ik wel zorgelijk vind is als iemand helemaal uit het arbeidsproces stapt, zoals ik eerder schreef. En natuurlijk kun je jezelf niet indekken tegen elk risico van het leven maar dat betekent toch niet dat je je helemaal niet indekt? Je bent toch verzekerd?
En ook hierin is het eigen keuze, tuurlijk. Maar ik denk dat dit probleem groter is dan alleen de individuele keuzes. Doordat het veel voorkomt en impact heeft. Dat is niet alleen mijn persoonlijke mening. Wist je dat ze bij de Sociale verzekeringsbank speciale teams hebben om weduwes te begeleiden wiens inkomen gaat terugvallen als de kinderen 18 worden en ze zelf geen betaald werk hebben? Om maar een voorbeeldje te noemen.
‘Maar ik mag toch aannemen dat als je als vrouw een hoge opleiding hebt genoten en een goede baan hebt weten te bemachtigen, je ook in staat bent om weloverwogen beslissingen te nemen op het moment dat er kinderen komen, dat je je bewust bent van de risico's.’
Ik heb begrepen dat op ool ‘assumption is the mother of all fuck-ups’ een gevleugelde uitdrukking is ...
Tsja, Ely
Wat ik schrijf in #619 laat zich niet vangen in een wiskundige formule en ook niet in twee zinnen. Ik constateer dat wij verschillend denken en laat het hier bij.
Rode krullenbol
