Verder na ontrouw - deel 8

Izza schreef op 26-05-2025 om 11:23:

Ik denk dat het uiteindelijk moet verdwijnen als je verder wilt gaan. Je moet het zelf achter je kunnen laten. Natuurlijk blijft het altijd in je gedachten. Maar het moet niet verminken of continu voor triggers, verdriet of trauma zorgen. Dan kan je niet samen verder. En dat is iets dat je uiteindelijk zelf moet doen.

En toch is dat  een hele lastige. Ook al wil je dat heel erg graag. En heel graag je relatie nog een kans geven maar de triggers blijven vaak ongevraagd/ onbedoeld naar boven komen. Het is toch iets ( denk ik) iets wat blijvende schade bij je aanricht. Als ik het verhaal van gekke Henkie lees. Die hebben als stel een enorme groei doorgemaakt. Eigenlijk zijn ze misschien wel gelukkiger dan ooit en is de verbinding sterker dan ooit. Maar toch blijven die herinneringen/ triggers( ongevraagd) naar boven komen. Ook al wil je dat dus niet meer. In dat opzicht zijn je gedachten daar dus niet in te sturen. Je kunt het op den duur denk wel makkelijker een andere kant opsturen. Maar  de triggers blijven dan.

Ben wel benieuwd naar mensen die dan bijvoorbeeld 10 jaar verder zijn  en of die ook nog last van triggers hebben?

 Zou dat ooit helemaal weggaan?

Theekannetje schreef op 26-05-2025 om 11:11:

Korte tijd was ook mij zelfvertrouwen weg omdat ik blijkbaar “niet goed genoeg” was. Ik heb dat rap uit mijn hoofd gezet. Wie op het moment van de affaire juist niet goed genoeg was voor mij was mijn vreemdgaande partner. Ik ben meer waard dan dat. Haal jezelf nooit naar beneden. Nooit.

Helemaal mee eens. 

Ik heb het ook zeker gedacht. Vooral als ik dan in een emotionele bui was. Waarom was ik niet genoeg voor jou. Zelfs laats nog gedacht. Ik had echt een plaatje voor ons dat we samen oud zouden worden

Zie wel eens oudere stellen samen wandelen. En dan komt dat beeld naar boven.  Het samen oud worden. Dus zelfs nu we gescheiden zijn heb ik soms dit gevoel wat naar boven komt. Het doet echt iets met je als persoon/ mens als je bedrogen wordt. 

RoodVruchtje schreef op 26-05-2025 om 13:19:

Hoe je het ook went of keert, het blijven altijd littekens! Er is nu eenmaal geen knop die je kunt omschakelen, alleen voor jezelf een manier te vinden hoe ermee om te gaan.

Eens hoor. Het is een blijvende smet. Het verschil zit hoe je er zelf mee omgaat. En hoe je als partners er samen uit bent gekomen. 

Ik heb trouwens geen romantische ideeën meer bij oudere stellen. Ken iets teveel verhalen van ouderen die absoluut niet zo rooskleurig waren of zijn. Blij dat er tegenwoordig een keus is. 

Het is niet zo dat ik een ideaalbeeld heb van oudere stellen. Maar ik was niet 32 jaar samen met man om vervolgens te gaan scheiden. Waar ik overigens niet mee wil beweren dat de relatie die wij hadden perfect was. Zeker niet zoals ik al eerder heb beschreven.

Ex heeft hier 2 weken geleden uitgesproken dat hij mij wel terug zou willen. Dat wist ik enigzins wel maar hij had zich hier niet daadwerkelijk zo over bloot gegeven. Ik vroeg hem hoe zie je dat voor je dan. Wil je dan relatie therapie. Ja prima voor JOU wil ik dat wel doen.  Hij had het zelfs over een trecker( schrijf het vast niet goed) zodat ik altijd zou weten waar hij was. En hij vertelde dat zijn leven niet veranderd was sinds we uit elkaar zijn. Zeg maar toen we 4 jaar geleden een herstart maakten en hij voor ons ging leven.  Ik reageerde met ..maar ik maak jouw leven tot een hel...hij..maar dat is het voor mij nu ook. En vervolgens zei ik maar mijn eigen leven ook. 

Ons contact bestaat nu uit rustig contact. Vriendschappelijk. Ik hoef me niet meer druk te maken om de leugens. En dat geeft heel veel rust. Dus ik vertelde ook. Maar dan wil ik weer antwoorden. Ik ga weer verzanden in dwanggedachten/ woedeuitbarstingen. Onze relatie kan niet verder vanuit wat we nu hebben. Ik bestook hem niet met vragen etc etc. Want hij hoeft daar geen verantwoording meer over af te leggen. Voor de kinderen is dit contact wat we hebben fijn. Het is rustig en zonder verwijten. We kunnen overleggen. Zaken afstemmen. 
Vertelde hem ook dat ik nooit meer wil samenwonen want deze regie over mijn eigen leven geef ik niet meer op. ( voor nu dan) 

Merk wel dat hij onvolwassen is met zijn antwoorden en de manier waarop hij alles bespreekt. En dat is ook niet erg. Hij heeft het ook niet geleerd. Wil niet zeggen dat ik er al ben maar denk dat een volwassen relatie  en volwassen manier van communiceren er niet in zal zitten bij ons en dat oude patronen snel weer tevoorschijn komen. Is natuurlijk jaren toxic geweest. Met alle gevolgen van dien.  Voor beide. Die emotionele afhankelijkheid naar elkaar toe. Het aantrekken en afstoten. Ook van mijn kant naar hem toe.

Hij beseft niet in het diepst van zijn hart wat zijn ontrouw met mij gedaan heeft. Het heeft idd zo'n litteken achtergelaten. En berouw heeft hij zeker.  Alleen kan dat voor mij het leed niet verzachten. De pijn verzachten die het mij gedaan heeft. En het besef bij mij of hij nog ergens geheimen heeft opgeslagen wat voor altijd bij hem zal blijven.

Peet52! schreef op 27-05-2025 om 12:02:

. Die emotionele afhankelijkheid naar elkaar toe. Het aantrekken en afstoten. Ook van mijn kant naar hem toe.

Er is als ik deze zin eruit pak nog veel liefde bij jullie. Leef jullie eigen leven en laat het open wat jullie toekomst betreft. Mensen maken helaas fouten. Blijf niet op dit ene punt van 32 jaar samen hangen. Er was (is) veel meer tussen jullie. Soms moet je ook kunnen vergeven. Mochten jullie toch niet zonder elkaar kunnen begin een lat-relatie. Je maakt dan echt tijd voor elkaar.

Izza schreef op 26-05-2025 om 22:49:

[..]

Ik heb trouwens geen romantische ideeën meer bij oudere stellen. Ken iets teveel verhalen van ouderen die absoluut niet zo rooskleurig waren of zijn. Blij dat er tegenwoordig een keus is.

Het leven is voor vele ook niet rooskleurig. Ziekte, verdriet, geldproblemen noem maar op. Het is een illusie om te denken dat het leven net als een lange relatie alleen maar een feest is.

Vluchten in losse en open relaties is het probleem ontkennen. Dat brengt je uiteindelijk eenzaamheid en een verzuurde karakter.

Renate46 schreef op 27-05-2025 om 18:10:

[..]

Er is als ik deze zin eruit pak nog veel liefde bij jullie. Leef jullie eigen leven en laat het open wat jullie toekomst betreft. Mensen maken helaas fouten. Blijf niet op dit ene punt van 32 jaar samen hangen. Er was (is) veel meer tussen jullie. Soms moet je ook kunnen vergeven. Mochten jullie toch niet zonder elkaar kunnen begin een lat-relatie. Je maakt dan echt tijd voor elkaar.

Liefde is er zeker nog. Ik kan nu na alle boosheid die ik heb gehad dit wel gerust stellen en durf het ook toe te geven.Alleen is mijn zelfliefde groter geworden. Waar ik 4 jaar geleden mezelf voornam dat we een herstart maakte. Ik wil nooit meer terug naar vroeger.  Heb ik dat gevoel nu ook. Ik wil nooit meer terug naar die 3.5 jaar. Ondanks de mooie momenten tussen ons en de verbinding die we hadden. Het verwerken van het vreemdgaan kan ik met alle stelligheid zeggen. Lukt me gewoon niet. Het blijft bij me. Als een rugzak op mijn rug. Soms met zwaardere bagage en ook wel lichtere dagen. Maar het was altijd bij me. En toen ik daar midden in zat dacht ik echt. Ik kan dit achter me laten. Maar dan lees ik de verhalen hier. De struggles. En herken ik veel van al die strijd die er geleverd moet worden.( vaak in jezelf) De gevoelens van wanhoop.

Vergeven lukte me wel. Maar vergeten niet.

Renate46 schreef op 27-05-2025 om 18:15:

[..]

Het leven is voor vele ook niet rooskleurig. Ziekte, verdriet, geldproblemen noem maar op. Het is een illusie om te denken dat het leven net als een lange relatie alleen maar een feest is.

Vluchten in losse en open relaties is het probleem ontkennen. Dat brengt je uiteindelijk eenzaamheid en een verzuurde karakter.

Wat een onzin. En wellicht iets dat op jou betrekking heeft maar geen algemeenheid is. Mensen die bewust kiezen voor een open relaties vluchten niet. Ze maken (in samenspraak met hun partner of als single) een bewuste keuze voor de invulling van hun leven op dat moment. En het leven kan voor iedereen eenzaamheid of verzuring brengen. Dat staat los van het hebben van een relatie. Genoeg eenzame Mensen binnen een huwelijk hoor. 

Het leven is wat je er zelf van maakt. 

Anna Cara schreef op 31-05-2025 om 22:44:

[..]

Ik denk dat echt vergeven een hele klus is. Op het moment dat woorden of situaties je toch raken, heb je dan vergeven? Echt vergeven. Vergeten zal inderdaad onmogelijk zijn. En je hebt gelijk over dat als je erin zit het anders is dan als je erboven of erbuiten stapt. Het blijft verdrietig dat keuzes van een partner zo veel effect hebben.

Zou vergeven niet meer de afsluiting van een proces vol emoties (kwaadheid, verdriet, jaloezie, wantrouwen etc) zijn en niet zozeer een daad obv een besluit dat je neemt? Je kan wel iets besluiten met je wil en je hoofd maar je kan bepaalde emoties toch niet buiten sluiten. 

Ik heb man echt vergeven. Maar dat neemt niet weg dat ik soms nog wel eens geraakt kan worden. Zoals eergisteren, onze trouwdag. Ik kan vol schieten bij het idee dat het maar zo ontzettend weinig had gescheeld of we hadden deze dag niet kunnen vieren....
Onze kinderen zorgen sinds onze crisis ook altijd lief voor een mooi cadeau. Ze zeggen het niet met zoveel woorden, maar ze laten op deze manier wel merken dat het ook voor hen belangrijk is dat we nog bij elkaar zijn.

Wat is vergeven? Voor mij denk ik het punt waarop ik besloot (kon besluiten na denk 1,5 jaar) haar niet langer verantwoordelijk te houden voor dat wat ik met mij mee zou moeten dragen. Dus in het besef: dit maakt deel uit van mijn leven en dat zal zich geregeld aandienen. Maar zij heeft qua herstel haar verantwoordelijkheid genomen en hoeft daarin niets meer te doen. Dat heeft ruimte te geven om samen naar de toekomst te kijken en liefde te laten stromen.

En idd, daarmee is de lijn niet weg. Ik denk er nog dagelijks aan. Dat is vluchtig en druk niet op me. En ik voel me nog steeds geregeld eenzaam in dit stuk. Ik heb het weinig mensen verteld en wil het ook niet met mijn vrouw delen. Om twee redenen: ik wil haar er niet mee belasten en haar er niet naartoe brengen. En het andere: ik voel me er niet minder eenzaam door omdat de eenzaamheid is dat alleen ik weet hoe diep dit mij geraakt heeft. En wat de impact nog steeds is.

Herkennen mensen dit: ik voel mij veilig in mijn relatie, voel bewondering en liefde voor de vrouw die ze is, ben dankbaar voor de verbinding die we gevonden hebben. Echt geweldig. En tegelijk kan ze naast me liggen en kan ik voelen alsof ze gisteren nog bij hem is geweest (bijna 3 jaar later). Waardoor ze zowel dichtbij als ver weg is. Vanochtend weer even heel sterk. Het is hier 3 jaar geleden. En gedachten gaan steeds naar die eerste keer all the way. Het was zo goed, gewiekst voorbereid en romantisch gepland. Met voldoende tijd om alsnog te beslissen om het niet te doen. Maar helaas hebben ze de nacht doorgebracht op een prachtige locatie. Wat ik me vanochtend bedacht: wat er dan eigenlijk gebeurt is dat ik me inbeeld dat de verbinding die wij nu hadden toen tussen hen was. Dat de vrijheid, de passie, de vrijheid die wij nu voelen en volgens mij iets heel moois is tussen twee mensen, ook door hen beleefd is. Terwijl dat niet zo was. En zo probeer ik mezelf maar weer tot rust te denken, terwijl het lijf gewoon pijn voelt. Weet niet goed hoe dit te beschrijven, maar dat is dus jaren later nog zo’n onbestemd stukje 😁.

Dan kun je natuurlijk beginnen over achter je laten, een nieuwe relatie, etc. Ik zie het anders: trauma en rouw zijn simpelweg dingen die we met ons meenemen. Of het nu overlijden, bedrog, in de steek gelaten, een ongeval, slecht nieuws of wat dan ook is. Het is er en wordt geregeld geactiveerd. Helaas… En tegelijk is het ook door dit soort dingen dat we kunnen ervaren wat liefde is, wat veiligheid is, wat vrijheid is. Hoofd omhoog maar weer!

GekkeHenkie100 schreef op 01-06-2025 om 21:11:

Dan kun je natuurlijk beginnen over achter je laten, een nieuwe relatie, etc. Ik zie het anders: trauma en rouw zijn simpelweg dingen die we met ons meenemen. Of het nu overlijden, bedrog, in de steek gelaten, een ongeval, slecht nieuws of wat dan ook is. Het is er en wordt geregeld geactiveerd. Helaas… En tegelijk is het ook door dit soort dingen dat we kunnen ervaren wat liefde is, wat veiligheid is, wat vrijheid is. Hoofd omhoog maar weer!

Op je eerste deel kan ik (helaas) niet reageren omdat het hier anders loopt.. 

Op je laatste stukje ben ik wel oprecht benieuwd hoe je de scheidslijn zeg maar pakt, tussen dit trauma en ander trauma. Ik heb zelf eerder een ander soort trauma/rouw meegemaakt, maar heb dit makkelijker een plek kunnen geven dan dit trauma van ontrouw (wat ik nog helemaal geen plek lijk te kunnen geven). Ik heb zelf daarbij de gedachte dat het verschil het hem oa zit in dat dit (ontrouw) mij (bewust) is aangedaan en het eerdere me is overkomen.. en dat dat verschil het lastig maakt? 

Maar als ik jouw bericht lees, dan zie jij dit anders? 

Ik weet niet of ik het goed uitleg hoe ik het bedoel.. maar ben hopende op alle kleine beetjes die me zouden kunnen helpen in iets van dit alles te verwerken. 

Ik denk dat ik je vraag snap. Natuurlijk is dit een heel persoonlijke ervaring, dus ik wil voor niemand deze vergelijking maken. Maar kan het wel voor mijzelf en dat lijkt aan te sluiten bij jouw ervaring.

Trauma door noodlot (ken ik helaas ook van dichtbij en al van kind af aan) is ‘schone’ rouw. In mijn geval was het geconfronteerd worden met sterven in gezin op jonge leeftijd. Iets wat vanaf dat moment onlosmakelijk deel van mijn leven is. Zonder overigens mijzelf daarmee te identificeren of slachtoffer te vinden. De schone rouw is: het is verlies, verdriet en pijn - er zit allen geen verwijt aan vast. Niemand heeft ervoor gekozen, niemand valt iets te verwijten. Met een beetje mazzel resteren vooral mooie herinneringen en is de pijn het gemis daarvan. Dat maakt dat ik voor mijzelf kan zeggen dat ik ontrouw zonder meest het traumatische in mijn leven heb gevonden. Het is ook hier verlies, verdriet en pijn. Maar dan als gevolg van de keuzes van iemand anders (en ik vind dat de derde daar ook een rol in heeft) en nota bene degene die je heeft meest vertrouwde en die juist uit zou moeten zijn op jouw welbevinden.

Daarin heb ik dus ervaren dat er heel veel hersteld kan worden en ervaar ik veel winst in het verlies. En tegelijk zit het trauma ergens in mijn lijf.