Verder na ontrouw - deel 8

Thera schreef op 04-06-2025 om 19:55:

Maar Izza doelt op de situatie dat het aan de bedrogen partner ligt en dat de vreemdgaande partner dat niet durft te zeggen. Dat kan natuurlijk ook. Beetje zielig wel. Zou het vaak voorkomen?

Het maakt niet uit aan wie het ligt. Je zit samen in die relatie en ergens is het verkeerd gegaan. Zeker bij affaires of parallelle relaties waren er tal van momenten van keuzes. Maar voor herstel is het wel degelijk belangrijk Waarom het verkeerd is gegaan. Dan moet je geen genoegen nemen met "ik weet het niet". Dat getuigt van volledig gebrek aan inzicht en zelfkennis. Bijna van kinderlijk niveau. Van daaruit kan je ook niet verder bouwen. Als mens en als stel. 

Zo stellig ben ik meestal niet, maar hier wel: de enige die verantwoordelijk is voor vreemdgaan is degene die vreemdgaat. Ik voel mij heel erg (mede)verantwoordelijk voor dat wat wij beide tekort kwamen in ons huwelijk. Ik heb ook veel compassie voor de moeilijke situatie waarin mijn vrouw terecht was gekomen (omstandigheden) en dat ze niet goed bij mij terecht kon. Ik ben ook geen goed woord over voor de man die slinks gebruik heeft gemaakt van haar kwetsbaarheid. Maar uiteindelijk kiest de vreemdganger zelf voor de destructieve oplossing, het verleggen van grenzen, het liegen, het gaslighten. In het proces van vreemdgaan zitten vele momenten waarop iemand de keuze heeft en heel goed weet dat wat hij/zij doet niet ok is. Vervolgens dient de verslaving zich aan en worden excuses gezocht om door te zetten. 
Herstel vraagt dat de vreemdgaande partner verantwoordelijkheid neemt voor het bedrog en de schade die daaruit voorkomt. En herstel vraagt van beide te kijken naar het aandeel waardoor vervreemding is ontstaan.

Anna Cara schreef op 05-06-2025 om 20:41:

[..]

Oh Eva, wat verschrikkelijk verdrietig. En je komt haar tegen. Horror. Er staat jullie geen fijne tijd te wachten. Wat ik je mee geef is dat je schrijft dat je man verliefd is op de affaire vrouw. Dat is wel een behoorlijk lsstig iets want vaak lukt het mannen (of vr) niet om echt te stoppen met contact. De stofjes zijn heftig. Dus hij kiest voor jou maar tussen jullie is het nu pittig. De bubbel lokt dan toch weer. Mijn man beloofde en meende ook dat hij van mij hield en voor mij ging. En toch wat later zochten ze toch beiden weer contact. Lotgenoten. Iemand die geen oordeel heeft. De valkuil is je man laten beloven nul contact te hebben, zonder goed door te spreken waarom hij met haar is gaan punnikken. Zijn echte drijfveren. Trap niet te snel in antwoord ban sex of oppervlakkige zaken. Klein houden. Datbdoen de mannen vaak ook uit schaamte.

Duik (met hulp met specialist in vreemdgaan therapie kan helpen) in wat hem dreef. Waarom hij voor jou kiest. Wat jij nodig hebt voor herstel. Wat hij nodig heeft. Wat mist hij in jullie relatie bijv?

Het is nooit jouw schuld!

Zorg goed voor jezelf. Lees op dit forum mooie post van aantal die goede tips hebben om dat te doen. Maar ook om je wakker te maken én je man, dat het nu pas begint.

Hoe ga je om met jezelf als je haar tegenkomt? Mij hielp het om mij voor te bereiden. Heeft zij ook een man?

Hopelijk vind je een fijn gehoor hier en in je naaste kring.

Xxx

Ja het is heel lastig. We komen haar en haar familie constant tegen.. Mijn man heeft zich helemaal blind gestaard op haar en de bubbel waar ze in zaten. Weer even helemaal nieuw, spannend, alle aandacht krijgen. Geen moment nagedacht over de gevolgen. Dat merkt hij nu pas.. op de voetbalclub komen mensen naar hem toe ‘wat heb ik nu gehoord’, of mensen appen hem, hij schaamt zich natuurlijk dood overal waar hij komt.. maar hij zegt ook voor zijn gezin te willen gaan maar nog verliefd te zijn op haar, en dat hij helaas niet zomaar een knopje om kan zetten waarmee dat over is. Hij heeft inmiddels wel z’n wachtwoord van zijn telefoon gegeven want ik heb hem heel duidelijk gemaakt dat ik geen geheimen meer wil, nooit meer. 

Volgende week gaan we naar een relatietherapeut. Ik denk zelf dat we een nogal in een sleur zijn geraakt sinds we kinderen hebben. Daarvoor hadden we een ondernemend en reislustig leven, na de kinderen (veel minder gaan werken dus ook minder budget om uitgebreid 3x per jaar op vakantie te gaan zoals voor de kinderen) was dat 1x per jaar een familievakantie in de zomer, en de sociale activiteiten deden we meestal apart van elkaar. Eén bij de kinderen en de ander met de vriendinnen / vrienden op pad. Mijn man heeft een slechte jeugd gehad (geen vader in beeld en moeder ook niet bepaald liefdevol) waardoor hij altijd al wel gevoelig was voor aandacht. Ik heb al wel vaker ongepaste appjes in zijn telefoon gevonden in ons huwelijk, maar dat was voor zover ik weet ‘alleen maar’ appen. Wat ik zelf ook als vreemdgaan zie, want dit zou ik zelf nooit doen. Ik heb altijd wel geweten in m’n achterhoofd dat dit moment een keer zou komen maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Ik voel gek genoeg geen boosheid of woede, maar enórme teleurstelling hoe hij zijn gezin dit aan kan doen. Het voelt leeg, onzeker. Ene moment voel ik oké, andere moment zie ik niet hoe ik hem ooit weer zou kunnen vertrouwen. Het is namelijk geen prater en zoals ik al zei dit is niet de eerste keer dat er aandacht naar andere vrouwen gaat..

Eva1989 schreef op 05-06-2025 om 22:16:

[..]

Ja het is heel lastig. We komen haar en haar familie constant tegen.. Mijn man heeft zich helemaal blind gestaard op haar en de bubbel waar ze in zaten. Weer even helemaal nieuw, spannend, alle aandacht krijgen. Geen moment nagedacht over de gevolgen. Dat merkt hij nu pas.. op de voetbalclub komen mensen naar hem toe ‘wat heb ik nu gehoord’, of mensen appen hem, hij schaamt zich natuurlijk dood overal waar hij komt.. maar hij zegt ook voor zijn gezin te willen gaan maar nog verliefd te zijn op haar, en dat hij helaas niet zomaar een knopje om kan zetten waarmee dat over is. Hij heeft inmiddels wel z’n wachtwoord van zijn telefoon gegeven want ik heb hem heel duidelijk gemaakt dat ik geen geheimen meer wil, nooit meer.

Volgende week gaan we naar een relatietherapeut. Ik denk zelf dat we een nogal in een sleur zijn geraakt sinds we kinderen hebben. Daarvoor hadden we een ondernemend en reislustig leven, na de kinderen (veel minder gaan werken dus ook minder budget om uitgebreid 3x per jaar op vakantie te gaan zoals voor de kinderen) was dat 1x per jaar een familievakantie in de zomer, en de sociale activiteiten deden we meestal apart van elkaar. Eén bij de kinderen en de ander met de vriendinnen / vrienden op pad. Mijn man heeft een slechte jeugd gehad (geen vader in beeld en moeder ook niet bepaald liefdevol) waardoor hij altijd al wel gevoelig was voor aandacht. Ik heb al wel vaker ongepaste appjes in zijn telefoon gevonden in ons huwelijk, maar dat was voor zover ik weet ‘alleen maar’ appen. Wat ik zelf ook als vreemdgaan zie, want dit zou ik zelf nooit doen. Ik heb altijd wel geweten in m’n achterhoofd dat dit moment een keer zou komen maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Ik voel gek genoeg geen boosheid of woede, maar enórme teleurstelling hoe hij zijn gezin dit aan kan doen. Het voelt leeg, onzeker. Ene moment voel ik oké, andere moment zie ik niet hoe ik hem ooit weer zou kunnen vertrouwen. Het is namelijk geen prater en zoals ik al zei dit is niet de eerste keer dat er aandacht naar andere vrouwen gaat..

Dat klopt. Dat knopje verliefd kan hij niet zomaar uitzetten. Maar als hij uitspreekt voor zijn gezin te willen gaan zijn er daden nodig. Dus hij zal die schoolpleintruus moeten amputeren. (kijk maar naar het programma SAMEN van Ferdinand Bijzet) De A staat voor amputeren. 

Ook wij komen truus elke week tegen. We hebben op aanraden van de therapeut een codewoord als we haar tegen komen of langs haar huis moeten, nl "truusalarm" Die transparantie hielp mij. Al was het ook maar om praatjes te voorkomen, anderen zien hen nl ook bv samen in een winkel of hem bij haar huis in de buurt. 

Nu was mijn man niet verliefd. Dus die knop had hij niet nodig om aan te draaien. Wel de knop van overspel kleiner maken, boos worden als gezegd werd dat hij regelmatig seks had, dan zei hij "het was niet iedere week er zaten soms maanden tussen" en het was hooguit een half uurtje, "zij appte mij meestal of ik wilde komen en heel vaak zei ik nee" het was maar een pleziertje, verder betekende ze niets etc tot na MAANDEN therapie het kwartje viel, dat hij niet zijn verantwoordelijkheid nam en hij besefte dat ook daar stiekem koffie drinken (verzwijgen is nl ook liegen) al tot vreemdgaan behoort. Vanaf toen veranderde zijn houding en werd hij letterlijk ziek van ellende dat hij zo'n vreselijk mens is geweest. Hij kon zichzelf niet meer verdragen. Vanaf toen geen "ja maar" meer maar volledige schuldbekentenis en berouw. 

Er zit echt verschil in schaamte en  berouw, cognitieve en emotionele schuldbekentenis!!! 

Laten controleren is goed maar niet waterdicht. Vertrouw op je intuïtie. Die sprak al jaren!! lees ik uit je verhaal. Laat je jezelf nooit meer tegenspreken. 

Blijft truus ook in haar gezin? 

Weer een update van mij. Het gaat hier niet zo heel lekker, maar tegelijkertijd kan ik het ook redelijk laten rusten. Man heeft een tijdje terug weer aangegeven niet in therapie te willen gaan voor zijn trauma's. Dat vertelde hij in een therapie sessie. Weer een grote teleurstelling voor mij, want dit is nu de tweede keer dat hij dit zegt. Tegelijkertijd minder heftig, je raakt er toch aan gewend, of het vertrouwen daarin is minder. 

Vorige week hebben we een gesprek gevoerd. Ik heb aangegeven dat ik de verbinding mis tussen ons. Dat er iets tussen ons instaat, dat ik niet mezelf niet open stel. Dat heeft te maken met zijn keuze om niet met zichzelf aan de slag te gaan. Ik vertelde dat ik het nodig heb dat een partner de volledige verantwoordelijkheid neemt, juist ook op emotioneel vlak. Dat ik nu het gevoel heb dit alleen te moeten doen. Wat dat betreft voelt onze relatie niet meer gelijkwaardig. Ik vertelde dat ik bang ben dat onze relatie eindigt als een broer zus relatie, en dat wil ik niet voor mezelf. Ik kan mijn man niet altijd meer serieus nemen.
Het grootste voorbeeld is dus dat hij zijn verleden blijft wegstoppen. Hij is bang dat hij er slechter van wordt, dat hij anders gaat kijken naar zijn ouders, dat hij in een depressie terecht komt, etc. Vandaar dat hij daar niet mee aan de slag wil. En ook al hebben al 3 therapeuten het tegen hem gezegd, hij begrijpt nog steeds niet (of wil niet begrijpen) dat zijn verleden invloed heeft op de keuzes die hij maakt(e). 

Ik heb hem dit allemaal gezegd. Daarbij heb ik ook gezegd dat dit geen dreigement is, of dat ik iets van hem eis. Ik snap dat hij dat heel moeilijk vindt en ik begrijp het ook als hij er niks mee wil doen. Dat is niet aan mij om voor hem te beslissen. Maar.. ik vrees dan ook dat onze relatie niet meer gaat werken voor mij op de lange termijn. 
Dat was erg pittig voor hem. Hij schiet dan in de verdediging (ja maar, mijn verleden heeft toch niks te maken met nu), of maakt excuses (we zitten nu in de tropenjaren, dit slijt allemaal wel). 

Een vriendin vond mij veeleisend. En dat bracht me kort aan het twijfelen. Maar... het voelt voor mij echt niet oké zo. Hij gaat het verleden uit de weg, net zoals hij zijn negatieve gevoelens en mij uit de weg ging anderhalf jaar geleden. Hij heeft me teveel beschadigd om akkoord te gaan met minder. 

Hoe nu verder? Voorheen had ik echt het gevoel dat ik nù moest kiezen. Ik sta daar nu anders in. We zijn een prima team als ouders. We zitten midden in de tropenjaren en de huizenmarkt is ruk. Dus laat maar even. Wie weet wat er gebeurt als het straks allemaal wat rustiger wordt met de kids op de basisschool.

Mijn man is overigens (weer) gaan kijken naar therapie. Voelt dubbel: hartstikke fijn, maar aan de andere kant: hij heeft dit ook al 2 keer gedaan en voelt als een zoethoudertje. Ik heb hem wel de tip gegeven van 'mannencirkels'. Die kreeg ik hier een keer op het forum. Daar heeft hij zich nu ingeschreven op een wachtlijst. Heeft er iemand ervaring met mannencirkels? 

Mochten jullie nog andere inzichten hebben, dan hoor ik ze graag. Altijd fijn die spiegels.