Verder na ontrouw - deel 8

MRI schreef op 26-07-2025 om 11:33:

[..]

Ach ja, misschien zeg ik dat wel. Ik snap inderdaad niet hoe iemand bij haar partner kan blijven als die 10 jaar een dubbelleven heeft geleid naast dat van haar. Fijn dat ik het niet hoef te snappen van jou.

Wat ik dan weer bijzonder vind is dat je je hier op focust en daardoor het zo framed dat het over mijn onbegrip gaat en niet over, wat ik veel meer adresseer, het verraderlijke in de vergevingsattitude. Want waar dat ook een kan zijn om iets vol te houden wat in de kern uit angst en behoeftigheid is opgebouwd (hoeft niet), kan vergeving een tricky houding zijn van 'kijk mij eens jou vergeven goed mens ben ik he?" Terwijl men dan toch met allerlei triggers blijft zit die een diepere gekwetstheid verraden. Volkomen terecht natuurlijk, want je kan niet vergeven als je het gebeurde niet geaccepteerd hebt. En de vraag is sws of je een ander wel kúnt vergeven. Ik denk dat je alleen jezelf kunt vergeven dat je de daden van een ander als argument nam om je zelf minder te voelen. Die vergeving is al moeilijk genoeg.

Fijn dat je het toegeeft. Op je verhaal van vergeving heb ik idd bewust niet gereageerd. Daar hebben we al vaak genoeg discussie over gevoerd dat ik mij dan verheven zou voelen en mijzelf vergeven is al helemaal niet van toepassing. Dat zie ik als complete onzin. Dus daar ga ik dan ook niet meer op reageren 

Izza schreef op 26-07-2025 om 14:00:

[..]

Dit heeft niets met wel of niet scheiden te maken. Als je 10 of meer jaar na dato nog vol woede en wrok zit en zelfs wraak wilt nemen en mensen iets aan wilt doen ben je geestelijk niet in orde. Eigenlijk net zo slecht als wat de ander deed. En zeker niet doorgegaan met zijn leven. Anders denk en doe je niet zo... Die nieuwe partner mag ook wel uitkijken. Beter begin je geen relatie met iemand die het oude niet verwerkt heeft. Ik ging ze altijd uit de weg. Geen gezonde mensen. Ik wil geen relatie met iemand die nog met een been in het verleden staat. En daar moet je ook geen kinderen aan blootstellen..

Iets aan wil doen? Waar lees je dat? 

Ik schreef dat hij dan zakelijk ermee klaar is. Hij gedoogt hem omdat hij een goede relatie met die vader heeft en hem niet de dupe wil laten zijn van het verraad van zijn zoon. 

Ik geef met het voorbeeld van mijn broer ermee aan, dat door te scheiden van je overspelige partner het niet per defenitie betekent dat je dan geen Triggers meer hebt en terugblikken die pijn doen en het makkelijker zou zijn om door te gaan. Het kan wel maar dat is dan in het geval dat je al klaar was met die relatie en het vg het laatste zetje Heeft gegeven. 

MRI schreef op 26-07-2025 om 17:17:

[..]

Volgens mij hebben we daar nooit inhoudelijk discussie overgevoerd maar heb jij altijd een ontwijkende reactie op gehad op mijn visie over vergeving. Zoals nu ook weer en dat kan natuurlijk, misschien heb je er gewoon geen antwoord op. Ja het voelt voor mij persoonlijk dat je uitstraalt dat je het goed doet omdat jij de vergever bent waardoor je het huwelijk hebt gered. Nou ja, als jij hiermee verder kan, is dat aan jou natuurlijk. Toch zeg je het me iets te vaak om geloofwaardig te zijn als acceptatie van het gebeurde. Maar dat is mijn gevoel.

Misschien niet steeds met jou in discussie maar het gaat op dit forum regelmatig over vergeving (logisch), dus er is vaak genoeg over heen en weer geschreven. Ik worstel juist met vergeving in relatie tot mijn geloof. Ik denk dat het een proces is dat begint met loslaten van de pijn. Dat loslaten en diegene die 0,0 spijt heeft bij God brengen is heel erg moeilijk! Ik voel mij dus verre van verheven. Diegenen die wel heel erg veel berouw hebben en laten zien dat ze veranderen is voor mij makkelijker. Iedereen is tot zonden in staat. We leven in een gebroken wereld waarin gebroken mensen, helaas vreselijke dingen doen. De psychologie kan je er ook nog op loslaten maar punt bij paal is het gedrag! Met name egoïstisch gedrag. Daar kan je later op terugkijken en je kapot schamen en spijt over voelen. Ik geloof dat dat kan, ook na een affaire van meer dan 10 jaar! 

10 maanden geleden...toen klapte mijn huwelijk. Jeetje wat is er een hoop gebeurd in die tussentijd. Ik las hier een bericht van iemand die schreef. Wat een bizarre dingen lees ik hier. En ja. Het is bizar wat je mee maakt als je bedrogen bent. Wat voel je je verraden door diegene die je het meest vertrouwd in je leven. Wegwezen daarmee. Althans dat is wat je altijd beweerd als het ver van je bed is. Maar de realiteit is vaak anders. Gevoel en verstand. Tja die komen in conflict met elkaar.  
Dus iedereen die beweerd dat de vrouw van de ceo van Coldplay meteen de scheiding aanvraagt. Denk dat de meeste van hier ook wel andere gedachten hebben.

Een keuze in het vreemdgaan. Ik heb nu ontdekt dat er een keuze is. Ik had contact met een man. Volgens zijn profiel in een open relatie. En wat was die man leuk. Maar vriendin kon hem niet meer geven op het gebied van sexualiteit in verband met redenen die bij mij nog niet bekend waren.  Maar het verlangen van mij was groot. Van beide kanten. En ook een gevoel voor een andere man die ik lang niet gehad had. Maar het gevoel dat ik dan medeplichtig zou zijn aan pijn naar een ander. Nee..dan zou ik mezelf niet meer serieus kunnen nemen. Ik had makkelijk kunnen zeggen " het is niet mijn relatie" . Maar toch heb je altijd nog normen en waarden. Dus in dat opzicht is er altijd een keuze die je maakt. Van beide kanten. En het besef ik verdien iemand die emotioneel beschikbaar is. 

Het heeft bij mij een verandering gebracht om in mijzelf te gaan zoeken. Ik kwam tot heel veel inzichten.  Het was een soort van spiritueel ontwaken. ( sorry als het even zweverig klinkt) maar inzichten betreffende heel veel zaken. Ik heb me ongeveer 2 weken helemaal overgegeven aan al die inzichten. Liedjes hebben me hierbij geholpen.
Ook naar de relatie met mijn ex. Hij kreeg alweer wat ingangen bij me. Hoe bizar dat ook weer klinkt. Maar kwam tot het inzicht dat het tot hier is en niet verder. Ik kwam tot inzicht dat ik aan mijn grootste angst moest werken. Namelijk het loslaten van mijn ex. Ik had al heel veel verwerkt maar dit stuk tot het laatst bewaard omdat dit het allermoeilijkste was voor mij. Ik besef nu dat alles in delen is gegaan. Namelijk de eerste keer opbiechten dat hij is vreemdgegaan. 3.5 jaar later dat het al eerder was gebeurd met haar dus niet eenmalig. Ik kwam tot het besef dat ik alles niet in 1 keer had aangekund maar na 3.5 jaar aan mezelf gewerkt te hebben kon ik dit beter dragen. 

Nu ben ik langzaam aan aan het ontdekken. Wie ben ik zelf nog na 32 jaar een relatie. En dat komt stukje voor stukje weer naar boven. Ik word met de dag sterker. Kan zelf weer zekerder beslissingen nemen die voor mezelf goed voelen. En denk daar weloverwogen over na. Ik ren niet meteen meer naar ex toe. Want ja dat ben je zo gewend. Ik ben opener naar mensen. Ik durf weer meer te zeggen. 

En van de week een aanbod voor een huisje. Dus helemaal hyper. Zo'n leuk huisje met een tuin. Er waren nog wat haken en ogen want ik moest er veel dingen voor regelen en vroeger zou ik gezegd hebben. Ach laat maar. Maar nu dacht ik. Ik wil het graag dus ga er alles aan doen. Ik ga ervoor vechten. Trots op mezelf. Of het voldoende is weet ik niet maar ik vond deze beslissing dat ik ervoor wilde gaan al een overwinning. 
Maar ook het besef dat ik deze plek dan achter laat. Mijn veilige nestje na mijn scheiding. Leuke/ vriendelijke mensen als buren. Een buurvrouw die zegt. Kom je binnenkort een bakkie doen. Dat heb ik nooit gekend. Ik schaamde me altijd voor de buren vanwege onze verschrikkelijke luidruchtige ruzies.  Dus probeerde altijd onzichtbaar te zijn. En nu dat gevoel. Dat hoeft niet meer.

Maar ook tot inzicht gekomen dat ik heel erg moet werken aan mijn zelfliefde en het gevoel goed genoeg te zijn. En mijn afwijzingsstuk. Want kan dat diep geworteld zitten in je als mens. Ik dacht altijd dat ik wel zeker was van mezelf. Maar ben er nu achter gekomen dat ik echt al jaren in een overlevings stand leefde. Mijn gevoel helemaal weg was.

En ex..die hoopt nog steeds dat we over een aantal jaren samen komen. Zei van de week nog tegen me" ik heb hier nog een kamer", maar ik antoordde..dan word ik weer gek in mijn hoofd. En dat kan ik nu zo goed overzien. Het verwerken van het vreemdgaan. Wat was dat moeilijk. Bijna onmogelijk voor mij. De obsessie naar Truus, het wantrouwen, de triggers keer op keer. Nu na 10 maanden en na al dat innerlijk werk en het laatste stuk' het loslaten van ex als liefdespartner kan ik zeggen. Het houdt me niet meer bezig. Ik zie geen beelden meer. Ik voel geen boosheid meer. Ik ben niet meer boos op ex of verdrietig. Ik kan langs het huis van Truus lopen en er niets meer bij voelen. Wat is dat fijn zeg. Nooit verwacht dit ooit te kunnen schrijven.
Ik kan nu voor mezelf redelijk overzien wat ik wil en ook wat ik niet wil. En het fijne is dat ik het allemaal zelf mag bepalen. En dat heeft best lang geduurd. Het gevoel van ik mag alles zelf bepalen omdat je dat 32 jaar samen hebt gedaan. Wat een reis is dit geweest. De reis op zoek naar mezelf. Ben er nog lang niet maar ben wel al redelijk op weg.

Wat een mooi verhaal Peet. En wat knap dat je zo aan jezelf bent gaan werken. En door de scheiding tot zoveel innerlijke groei bent gekomen. Je ziet zo vaak dat mensen (zowel blijvers als vertrekkers) blijven hangen in boosheid, in afgunst of zelfs in wraak. Of in een eeuwigheid aan slachtofferschap. Natuurlijk is het vreselijk wat er is gebeurd. Maar het leven is kort en het is zo jammer daarin te blijven hangen. Uiteindelijk heb je daar jezelf mee. Voor mij zijn triggers uiteindelijk ook verdwenen. Ik kan met iedereen normaal omgaan en als ik bijzonder zoiets als Coldplay zie betrek ik dat niet op mijzelf maar denk "oh ja" en ga verder met het leven. Ellende kan je ook veel brengen en sterker maken en dat lees ik bij jou. Heel erg knap! 

Wat betreft die open relatie. Was die wel echt open of zogenaamd? Ik zou absoluut nooit meewerken aan affaires. Maar als stellen samen een bewuste keuze maken en beiden akkoord zijn zie ik dat anders. Dat merk je trouwens snel genoeg in het contact. Natuurlijk moet je zoiets willen en kunnen (ook qua gevoel!). Het is niet voor iedereen. Maar als dat voor sommige stellen de oplossing is en ze daardoor gelukkig samenblijven zie ik geen probleem. Het vraagt een enorm sterke relatie en communicatie om dat te kunnen. 

Izza schreef op 27-07-2025 om 12:32:

Wat een mooi verhaal Peet. En wat knap dat je zo aan jezelf bent gaan werken. En door de scheiding tot zoveel innerlijke groei bent gekomen. Je ziet zo vaak dat mensen (zowel blijvers als vertrekkers) blijven hangen in boosheid, in afgunst of zelfs in wraak. Of in een eeuwigheid aan slachtofferschap. Natuurlijk is het vreselijk wat er is gebeurd. Maar het leven is kort en het is zo jammer daarin te blijven hangen. Uiteindelijk heb je daar jezelf mee. Voor mij zijn triggers uiteindelijk ook verdwenen. Ik kan met iedereen normaal omgaan en als ik bijzonder zoiets als Coldplay zie betrek ik dat niet op mijzelf maar denk "oh ja" en ga verder met het leven. Ellende kan je ook veel brengen en sterker maken en dat lees ik bij jou. Heel erg knap!

Dank je..het is bij mij eigenlijk allemaal vanzelf gegaan. Ik had die drive omdat ik me na de eerste keer opbiechten van man en hij uit huis was gegaan en ik me zo vrij voelde voorgenomen dat ik nooit meer terug ging naar dat ik gevoelloos werd.

En die boosheid..ik voel hem gewoon niet. Is voor sommige mensen in mijn omgeving moeilijk te begrijpen.  Maar ik kan ook rustig stellen dat ik echt alleen liefde voel voor ex. Ondanks wat er gebeurd is. 

Izza schreef op 27-07-2025 om 12:37:

Wat betreft die open relatie. Was die wel echt open of zogenaamd? Ik zou absoluut nooit meewerken aan affaires. Maar als stellen samen een bewuste keuze maken en beiden akkoord zijn zie ik dat anders. Dat merk je trouwens snel genoeg in het contact. Natuurlijk moet je zoiets willen en kunnen (ook qua gevoel!). Het is niet voor iedereen. Maar als dat voor sommige stellen de oplossing is en ze daardoor gelukkig samenblijven zie ik geen probleem. Het vraagt een enorm sterke relatie en communicatie om dat te kunnen.

Ja dat denk ik dus niet daarom ging ik er niet mee verder. Er was wel over gesproken maar vriendin wilde er verder niet mee geconfronteerd worden. Dus geen echte open relatie mijn inziens. Terwijl ik op zoek was naar iemand die geen verwachtingen van mij had/ heeft ten aanzien van een relatie en vastigheid. Want dat kan ik nu niet bieden en wil ik ook niet. Maar aan de andere kant denk ik ook dat ik er te gevoelig voor ben om met iemand te gaan met een open relatie.  

En dan tevens de patronen bij mezelf herkennen dat je misschien dan weer iemand aantrekt die emotioneel onbeschikbaar is. Dus voor mij nu toch verstandiger om mijn eigen proces af te maken voordat ik een relatie aan ga en dan een gezonde relatie aan kan gaan omdat ikzelf mijn pijnstukken geheeld heb

Ik blijf er wel wat van vinden. Open relaties normaliseren. Normen en waarden vervagen. Overspelcijfers hoger dan ooit. Men kiest tegenwoordig eerder voor eigen 'geluk' en eindigt dikwijls in een slechtere situatie dan voorheen. Komt ook door het gemak waarmee tegenwoordig contact kan worden gelegd met potentiële partners. En het sijpelt door in de kinderen die opgroeien met gescheiden ouders. Dat wil niet zeggen dat die kinderen gelijk een achterstand hebben of er geen hoop is, maar je kijkt ongetwijfeld met meer scepsis naar relaties als je ouders gescheiden zijn of zelfs een open relatie erop nahouden. Het kan ook leiden tot meer bewustwording en de intentie om zelf dan wel de relatie in stand te houden, maar ik denk dat je onbewust daar toch meer dan je lief is in wordt beïnvloed. Ja leven en laten leven. Er zijn ergere dingen en als ze niemand schaden, waarom zou je het dan veroordelen? Omdat de maatschappij m.i. in negatieve zin verandert en de gedachte leeft dat we behoeften niet moeten onderdrukken. Geen rekening houden met de massa en je eigen weg volgen. Nou als je teveel eet word je dik dus een duidelijke reden waarom je dat niet zou moeten doen. Bij seks bestaat het risico op ongeplande zwangerschap, soa's maar daar zijn ook allemaal hulpmiddelen, dus niet direct een concrete reden waarom je het niet zou doen. Maar het maakt relaties vaak oppervlakkig, het zorgt voor een onstilbare honger naar de perfecte partner in plaats van dit zoeken in de huidige relatie. 

Goed dat je er niet aan hebt meegewerkt Peet!

Dank je Draver. Moet eerlijk zeggen dat ik zover nog niet gedacht had. Maar ik heb vroeger een vriendin gehad. Haar ouders hadden ook partner ruil etc gedaan. Nou die is aardig ontspoord. Getrouwd, kinderen. Maar vreemdgaan bij het leven en altijd alle aandacht zoeken en willen. 
Of dat met haar ouders te maken had weet ik niet maar als je openlijk binnen je gezin je kinderen hiermee confronteerd dan kan het zo zijn dat ze dit toch wel meenemen in hun volwassen leven.
Tevens denk ik dat vreemdgaan ook invloed heeft op kinderen. Ik heb echt een beschadiging opgelopen door het huwelijk van mijn ouders. Het echt bizar vreemdgaan van vader. Mijn moeder die echt compleet gebroken achterbleef na zijn 2e kans. Ik die sterk moest zijn . Echt dat kon ik nu allemaal plaatsen. Dacht altijd dat ik het allemaal kon dragen. Maar nu zie ik pas in dat ik aan het overleven was.