Verder na ontrouw - deel 8

Persephone schreef op 04-10-2025 om 10:41:

[..]

Wat een bizar slecht opniestuk. Geilnekken, wraakneukers en een onnavolgbaar incorrect verhaal over Maria Magdalena.

Die man lijkt me wel af.

Dit keer 100 .. echt als ik dit soort stukken lees ben ik altijd blij dat we in een vrij land leven en zulke stukken een mening zijn waar je gelukkig moeite voor moet doen( een email enz moet invullen om het te lezen) en het niet opgelegd wordt als de waarheid.

BC9 schreef op 02-10-2025 om 17:02:

[..]

Hij heeft wel een paar vrienden met wie hij het had kunnen bespreken zonder dat het lastig voor ze zou zijn. Die zie ik nml. bijna nooit. Ik geloof niet dat iemand zich gepasseerd heeft gevoeld dat hij het niet verteld heeft. Ik heb vooral gehoord en begrepen dat er verbazing was omdat dit totaal niet bij hem past, over de band van Truus met ons gezin, over de persoon van Truus o.a. ordinair (zij) vs erudiet (hij) en omdat we een prima relatie hadden. Ook overigens begrepen dat hij verhalen heeft gehoord die nog veel erger waren dan zijn verhaal waarbij de partners nog samen zijn en niemand iets weet. Heel veel weten we gewoon niet. Maakt ons verhaal niet minder erg.

Ja ik weet het nu ook van mensen waarvan de direct betrokkenen (familie en vrienden) het niet weten en wij nu wel. Men wil het toch kwijt blijkbaar maar dan bij mensen die het zelf hebben meegemaakt ivm bang zijn voor oordelen en onbegrip en dat werd ook bevestigd doordat ons de rug werd toegekeerd letterlijk en figuurlijk. Nu denk ik wel eens naar die mensen, "je moest eens weten, wat diegene waar je nu zo leuk tegen doet en mee hebt, heeft gedaan, dan zou het opeens ook een slecht mens zijn in jouw ogen waar je niets meer mee te maken wilt hebben"?? 

Ze durven het nu helemaal niet meer te delen doordat ze hebben gezien hoe er gereageerd is. Dus alleen wij weten nu hun geheim, inmiddels al van 9 mensen.... 

Anoniemvoornu schreef op 04-10-2025 om 18:05:

[..]

Het is al gezegd maar wat een toxische omgeving!

Nou dit dus..  Mensen die elkaar veroordelen of juist massaal geheime levens hebben met affaires om maar geen publieke vernedering te ondergaan. Dan beter een omgeving waar men open is over wensen en behoeften. Ik zou overigens geen onderdeel willen zijn van het in stand houden van andermans bedrog. Dus niet bij mij aankomen met je verhaal als je gewoon verder gaat met het bedrog. 

Izza schreef op 05-10-2025 om 12:35:

[..]

Nou dit dus.. Mensen die elkaar veroordelen of juist massaal geheime levens hebben met affaires om maar geen publieke vernedering te ondergaan. Dan beter een omgeving waar men open is over wensen en behoeften. Ik zou overigens geen onderdeel willen zijn van het in stand houden van andermans bedrog. Dus niet bij mij aankomen met je verhaal als je gewoon verder gaat met het bedrog.

Ja en dan zijn het ook nog vaak mensen die zich een oordeel aanmatigen over open relaties waar men gewoon eerlijk met elkaar omgaat. Hypocriet gedoe

Izza schreef op 05-10-2025 om 12:35:

[..]

Nou dit dus.. Mensen die elkaar veroordelen of juist massaal geheime levens hebben met affaires om maar geen publieke vernedering te ondergaan. Dan beter een omgeving waar men open is over wensen en behoeften. Ik zou overigens geen onderdeel willen zijn van het in stand houden van andermans bedrog. Dus niet bij mij aankomen met je verhaal als je gewoon verder gaat met het bedrog.

Waar schrijf ik dan dat ze verder gaan met hun bedrog? Het is geweest. Maar dat durven ze niet te vertellen. Bang voor veroordeling. En dat blijkt ook wel. Wij zijn er open over geweest wat tot verbroken vriendschap en familiebanden heeft geleid. Dus nu durven ze al helemaal niet meer er voor uit te komen maar blijkbaar wilden/willen ze het wel kwijt. En bij ons voelen ze geen veroordeling (meer)

Maar als mensen zo oordelen. Dan kun je ze toch beter niet in je leven hebben. Want wat is dan de waarde van zulke vriendschappen en of familiebanden als ze anderen niet in vrijheid laten leven en eigen keuzes laten maken.

Mijn moeder was ook niet blij dat ik destijds verder ging. Ze is zelfs een keer heel woedend geweest destijds. En ik gaf toen nog aan. Ik snap dat je boos bent op man maar ventileer je woede niet bij mij. En dat was toen we 25 jaar getrouwd waren en we de volgende dag weg zouden gaan. Je kunt je voorstellen dat ik niet zo'n heel fijn weekend heb gehad en het weekend al ingang met een rot gevoel. 
Het weekend daarop kwam ze demonstratief langs. Zo van...ik kom langs en geef hierbij mijn goedkeuring. Ze was gewoon niet gewend dat ik mijn eigen pad behandelde en koos eieren voor haar geld.

De band met mijn moeder is nu na heel veel inzichten verbroken al dan niet op een laag pitje. Zij bepaald namelijk mijn leven niet. En waarom zouden mensen hun mond moeten houden voor het oordelen van een ander. Sowieso vind ik dat je ieder je eigen verhaal hebt en deze moet kunnen delen. Ik deed dat wel en vond veel begrip bij mensen om mij heen. Ook onbegrip maar ze stonden wel achter me omdat diegene van me hielden.

De rest is bijzaak mijn inziens. 

Maar dat er op ontrouw een taboe heerst en veroordelingen. Daar ben ik het zeker mee eens. Terwijl het best veel voorkomt. Dan zou ik zeker kiezen voor de eerlijkheid van een open relatie of iemand die aangeeft niet monogaam te willen zijn. Dan heb je namelijk een keuze. Als bedrogene heb je geen keuze

Mooie post Peet en helemaal met je eens ook!

Hoe gaat het verder met jou?

Ja, mooie post Peet.
Ik ben nu, ruim 3 jaar na de onthulling, nog steeds niet helemaal waar ik wil zijn. Gaat wel steeds beter. Man is helemaal veranderd in positieve zin, hij is diep gegaan en eindelijk echt zichzelf. Heel zorgzaam en lief (dat was hij altijd al wel), maar nu zonder leugens. Ik zag altijd al wie hij echt was, zag zijn ziel. Vanaf het begin.
Het duurde wel een jaar voordat hij echt inzag hoe het in elkaar stak. Dat hij geen duidelijke grenzen had, en niet genoeg van zichzelf hield. Als hij aandacht kreeg, was hij daar heel extreem gevoelig voor. Maakte ook niet uit van wie het was, als de aandacht maar intens genoeg was. Hij was ook kwetsbaarder voor aandacht in stressvolle periodes, als we de tijdlijn terugkijken.
Maar omdat het al zolang geleden begon en dus ons hele huwelijk (tot het bedrog 3 jaar geleden stopte) heeft beïnvloed, blijf ik last hebben van triggers en van soort rouwgevoelens. Het was niet wat ik dacht dat het was. Lijkt wel steeds beter te gaan, steeds langere pozen dat ik er niet aan denk.
Blijft een diepe wond, die nooit meer weg gaat. Aan de oppervlakte zie je er niets meer van. 
Ongeveer 1,5 jaar geleden hebben we 2 goede vrienden op de hoogte gebracht, maar valt mij tegen wat je daaraan hebt. Blijft toch lastig inleven als je het zelf niet hebt meegemaakt. Is ook onderling tussen ons, ik weet niet precies hoe het voor hem voelt om dit op zijn kerfstok te hebben en hij niet hoe het voor mij precies is. 
Ik ben heel gevoelig en kan heel erg diep en lang over dingen nadenken, dat helpt ook niet mee. En hormonen schommeling tijdens overgang zal ook zijn invloed hebben denk ik. 
Die goede vriend die op de hoogte is (vriend van man) zei laatst: "moet nu wel klaar zijn en verder..." Zo'n opmerking raakt mij diep. Gelukkig heb ik deze plek om mijn verhaal te delen en jullie ervaringen te lezen. Elk verhaal is anders. Fijn dat dit forum er bestaat. Precies op moment dat ik op knop reactie plaatsen wil drukken komt Truus voorbij gewandeld... is dat toeval?

Yessie2000 schreef op 08-10-2025 om 09:43:

Ja, mooie post Peet.
Ik ben nu, ruim 3 jaar na de onthulling, nog steeds niet helemaal waar ik wil zijn. Gaat wel steeds beter. Man is helemaal veranderd in positieve zin, hij is diep gegaan en eindelijk echt zichzelf. Heel zorgzaam en lief (dat was hij altijd al wel), maar nu zonder leugens. Ik zag altijd al wie hij echt was, zag zijn ziel. Vanaf het begin.
Het duurde wel een jaar voordat hij echt inzag hoe het in elkaar stak. Dat hij geen duidelijke grenzen had, en niet genoeg van zichzelf hield. Als hij aandacht kreeg, was hij daar heel extreem gevoelig voor. Maakte ook niet uit van wie het was, als de aandacht maar intens genoeg was. Hij was ook kwetsbaarder voor aandacht in stressvolle periodes, als we de tijdlijn terugkijken.
Maar omdat het al zolang geleden begon en dus ons hele huwelijk (tot het bedrog 3 jaar geleden stopte) heeft beïnvloed, blijf ik last hebben van triggers en van soort rouwgevoelens. Het was niet wat ik dacht dat het was. Lijkt wel steeds beter te gaan, steeds langere pozen dat ik er niet aan denk.
Blijft een diepe wond, die nooit meer weg gaat. Aan de oppervlakte zie je er niets meer van.
Ongeveer 1,5 jaar geleden hebben we 2 goede vrienden op de hoogte gebracht, maar valt mij tegen wat je daaraan hebt. Blijft toch lastig inleven als je het zelf niet hebt meegemaakt. Is ook onderling tussen ons, ik weet niet precies hoe het voor hem voelt om dit op zijn kerfstok te hebben en hij niet hoe het voor mij precies is.
Ik ben heel gevoelig en kan heel erg diep en lang over dingen nadenken, dat helpt ook niet mee. En hormonen schommeling tijdens overgang zal ook zijn invloed hebben denk ik.
Die goede vriend die op de hoogte is (vriend van man) zei laatst: "moet nu wel klaar zijn en verder..." Zo'n opmerking raakt mij diep. Gelukkig heb ik deze plek om mijn verhaal te delen en jullie ervaringen te lezen. Elk verhaal is anders. Fijn dat dit forum er bestaat. Precies op moment dat ik op knop reactie plaatsen wil drukken komt Truus voorbij gewandeld... is dat toeval?

😱Hoe reageerden jij en je man daarop?

Yessie2000 schreef op 08-10-2025 om 09:43:

Ja, mooie post Peet.
Ik ben nu, ruim 3 jaar na de onthulling, nog steeds niet helemaal waar ik wil zijn. Gaat wel steeds beter. Man is helemaal veranderd in positieve zin, hij is diep gegaan en eindelijk echt zichzelf. Heel zorgzaam en lief (dat was hij altijd al wel), maar nu zonder leugens. Ik zag altijd al wie hij echt was, zag zijn ziel. Vanaf het begin.
Het duurde wel een jaar voordat hij echt inzag hoe het in elkaar stak. Dat hij geen duidelijke grenzen had, en niet genoeg van zichzelf hield. Als hij aandacht kreeg, was hij daar heel extreem gevoelig voor. Maakte ook niet uit van wie het was, als de aandacht maar intens genoeg was. Hij was ook kwetsbaarder voor aandacht in stressvolle periodes, als we de tijdlijn terugkijken.
Maar omdat het al zolang geleden begon en dus ons hele huwelijk (tot het bedrog 3 jaar geleden stopte) heeft beïnvloed, blijf ik last hebben van triggers en van soort rouwgevoelens. Het was niet wat ik dacht dat het was. Lijkt wel steeds beter te gaan, steeds langere pozen dat ik er niet aan denk.
Blijft een diepe wond, die nooit meer weg gaat. Aan de oppervlakte zie je er niets meer van.
Ongeveer 1,5 jaar geleden hebben we 2 goede vrienden op de hoogte gebracht, maar valt mij tegen wat je daaraan hebt. Blijft toch lastig inleven als je het zelf niet hebt meegemaakt. Is ook onderling tussen ons, ik weet niet precies hoe het voor hem voelt om dit op zijn kerfstok te hebben en hij niet hoe het voor mij precies is.
Ik ben heel gevoelig en kan heel erg diep en lang over dingen nadenken, dat helpt ook niet mee. En hormonen schommeling tijdens overgang zal ook zijn invloed hebben denk ik.
Die goede vriend die op de hoogte is (vriend van man) zei laatst: "moet nu wel klaar zijn en verder..." Zo'n opmerking raakt mij diep. Gelukkig heb ik deze plek om mijn verhaal te delen en jullie ervaringen te lezen. Elk verhaal is anders. Fijn dat dit forum er bestaat. Precies op moment dat ik op knop reactie plaatsen wil drukken komt Truus voorbij gewandeld... is dat toeval?

Ik durf bijna niet te reageren, voor je het weet komt ook hier Truus langs gewandeld…

Jouw verhaal laat weer zien hoe groot de impact is. En vooral hoe eenzaam het op momenten is. Voor jullie allebei. Jouw man gaat inderdaad nooit helemaal begrijpen hoe het voor jou is en omgekeerd ook. Wat voor mij wel een verschil is: jij hebt er niet voor gekozen en voor jou is het traumatisch. Hij heeft zijn eigen verhaal en dat zal vol pijn, gemis en eenzaamheid zijn. Maar het traumatische van liegen, de schil van het uitkomen, vervormde herinneringen, vastlopende gedachten is er niet zoals bij jou.

Die eenzaamheid vind ik zelf geregeld nog verdrietig. Wij hebben enkele mensen in vertrouwen genomen en ook hier heeft dat beperkt geholpen. Ik heb zeker een paar heel fijne gesprekken gehad. Maar er is ook ongemak en sommige relaties zijn (niet ten goede) veranderd. Je komt samen op nieuw gebied in het leven en dat verandert relaties. 

Diepe sporen. Alles is intenser: de verbinding, de liefde, de intimiteit. Zoals je beschrijft is er zoveel dat juist mooier is geworden. Maar ook de eenzaamheid, de pijn. Vandaag ga je weer doorkomen en morgen krijg je weer genoeg voor morgen. Boks.

Yessie2000 schreef op 08-10-2025 om 09:43:

Ja, mooie post Peet.
Ik ben nu, ruim 3 jaar na de onthulling, nog steeds niet helemaal waar ik wil zijn. Gaat wel steeds beter. Man is helemaal veranderd in positieve zin, hij is diep gegaan en eindelijk echt zichzelf. Heel zorgzaam en lief (dat was hij altijd al wel), maar nu zonder leugens. Ik zag altijd al wie hij echt was, zag zijn ziel. Vanaf het begin.
Het duurde wel een jaar voordat hij echt inzag hoe het in elkaar stak. Dat hij geen duidelijke grenzen had, en niet genoeg van zichzelf hield. Als hij aandacht kreeg, was hij daar heel extreem gevoelig voor. Maakte ook niet uit van wie het was, als de aandacht maar intens genoeg was. Hij was ook kwetsbaarder voor aandacht in stressvolle periodes, als we de tijdlijn terugkijken.
Maar omdat het al zolang geleden begon en dus ons hele huwelijk (tot het bedrog 3 jaar geleden stopte) heeft beïnvloed, blijf ik last hebben van triggers en van soort rouwgevoelens. Het was niet wat ik dacht dat het was. Lijkt wel steeds beter te gaan, steeds langere pozen dat ik er niet aan denk.
Blijft een diepe wond, die nooit meer weg gaat. Aan de oppervlakte zie je er niets meer van.
Ongeveer 1,5 jaar geleden hebben we 2 goede vrienden op de hoogte gebracht, maar valt mij tegen wat je daaraan hebt. Blijft toch lastig inleven als je het zelf niet hebt meegemaakt. Is ook onderling tussen ons, ik weet niet precies hoe het voor hem voelt om dit op zijn kerfstok te hebben en hij niet hoe het voor mij precies is.
Ik ben heel gevoelig en kan heel erg diep en lang over dingen nadenken, dat helpt ook niet mee. En hormonen schommeling tijdens overgang zal ook zijn invloed hebben denk ik.
Die goede vriend die op de hoogte is (vriend van man) zei laatst: "moet nu wel klaar zijn en verder..." Zo'n opmerking raakt mij diep. Gelukkig heb ik deze plek om mijn verhaal te delen en jullie ervaringen te lezen. Elk verhaal is anders. Fijn dat dit forum er bestaat. Precies op moment dat ik op knop reactie plaatsen wil drukken komt Truus voorbij gewandeld... is dat toeval?

Ik herken de triggers en rouwgevoelens. Het helpt mij om erover te praten met hem, met lotgenoten, met vrienden, familie, collega's die zich verdiept hebben in ons en/of in de materie vreemdgaan maar soms voelt het idd eenzaam. Hij denkt terug aan die jaren met mij en ons gezin ( tijdens het bedrog) op een andere manier dan ik. Voor hem stond zijn bedrog ernaast dus zijn herinneringen voelen als mooi en echt. Maar als hij door mijn opmerking erover of als hij een jaartal aan die herinnering gekoppeld ziet, ontstaat er schuldgevoel en pijn omdat het mij pijn doet maar dat is toch anders. Voor mij voelt het als, hij heeft genoten van twee walletjes. Na bv een mooie vakantie of momenten met mij en/of zijn gezin stapte hij weer bij truus in bed en was daar weer die verslaving aktief. Ik las een artikel over vreemdgaan waarin geschreven werd dat het misschien helpt dat die momenten met elkaar in die jaren voor hem geen leugen waren. 

Hij weet wel hoe het voelt om bedrogen te worden maar toch is het voor hem anders als voor mij doordat het vervolg anders was (zijn vrouw ging verder met zijn vriend) maar ook door hoe hij ermee om is gegaan omdat geen mens hetzelfde is. 

Maar we moeten dealen met hoe het gegaan is en dat tover je nooit meer weg. 

Benieuwd idd hoe je man erop reageerde toen die vriend vond dat het maar klaar moest zijn 

GekkeHenkie100 schreef op 08-10-2025 om 13:12:

[..]

Ik durf bijna niet te reageren, voor je het weet komt ook hier Truus langs gewandeld…

Jouw verhaal laat weer zien hoe groot de impact is. En vooral hoe eenzaam het op momenten is. Voor jullie allebei. Jouw man gaat inderdaad nooit helemaal begrijpen hoe het voor jou is en omgekeerd ook. Wat voor mij wel een verschil is: jij hebt er niet voor gekozen en voor jou is het traumatisch. Hij heeft zijn eigen verhaal en dat zal vol pijn, gemis en eenzaamheid zijn. Maar het traumatische van liegen, de schil van het uitkomen, vervormde herinneringen, vastlopende gedachten is er niet zoals bij jou.

Die eenzaamheid vind ik zelf geregeld nog verdrietig. Wij hebben enkele mensen in vertrouwen genomen en ook hier heeft dat beperkt geholpen. Ik heb zeker een paar heel fijne gesprekken gehad. Maar er is ook ongemak en sommige relaties zijn (niet ten goede) veranderd. Je komt samen op nieuw gebied in het leven en dat verandert relaties.

Diepe sporen. Alles is intenser: de verbinding, de liefde, de intimiteit. Zoals je beschrijft is er zoveel dat juist mooier is geworden. Maar ook de eenzaamheid, de pijn. Vandaag ga je weer doorkomen en morgen krijg je weer genoeg voor morgen. Boks.

Of ik nu reageer of niet, truus komt hier helaas elke week langsgewandeld.....

Eenzaamheid kent meerdere oorzaken. Ik heb mij de laatste jaren van zijn bedrog eenzamer gevoeld dan nu. Hij was vervreemd van zichzelf en daardoor van mij. Kon hem vaak niet bereiken voor mijn gevoel. Hij voelde zich toen ook eenzaam vertelde hij destijds. Ongelooflijk vond ik nadat zijn bedrog was uitgekomen, dat hij dat toen vond! Maar zoals het met welke verslaving dan ook gaat, gaf de truus hem even een goed gevoel om zich daarna weer schuldig en rot te voelen tot het moment weer voor gaas te gaan. Dat hij zich toen eenzaam in onze relatie voelde hielp niet mee om met de truus te stoppen. 

Maar intenser is het nu zeker, de liefde, verbinding en de intimiteit. Het besef dat het niet vanzelfsprekend meer is. Hoe alles, zekerheid, verleden, heden en toekomst zo in een oogwenk onder je vandaan geslagen kan worden is bizar.

Er hangt nu een tegeltje op met de tekst: ‘Leer van het verleden. Leef in het heden. Geloof in de toekomst.’

Het is uiteindelijk een blijvende smet op je relatie. Een breuk die je nooit zult vergeten. Maar waar je wel kunt (en moet) vergeven om verder te gaan. Het hoort bij jullie geschiedenis. Ik begrijp de opmerking van die vriend wel in zoverre dat je op een gegeven moment ook verder moet. Je kiest voor de toekomst en hebt daarvan geleerd. Maar moet er niet in blijven hangen. Dus als er continu triggers zijn, je na jaren nog met boosheid of zelfs haat of wraakgevoelens zit ben je helemaal niet verder gekomen. 

Izza schreef op 09-10-2025 om 11:35:

Het is uiteindelijk een blijvende smet op je relatie. Een breuk die je nooit zult vergeten. Maar waar je wel kunt (en moet) vergeven om verder te gaan. Het hoort bij jullie geschiedenis. Ik begrijp de opmerking van die vriend wel in zoverre dat je op een gegeven moment ook verder moet. Je kiest voor de toekomst en hebt daarvan geleerd. Maar moet er niet in blijven hangen. Dus als er continu triggers zijn, je na jaren nog met boosheid of zelfs haat of wraakgevoelens zit ben je helemaal niet verder gekomen.

Ja maar Izza, wat als je heel veel van iemand houdt, hem oprecht wilt vergeven (en ook denkt dat te doen) maar er komen toch triggers die je ook boos maken want dat wil je helemaal niet? Ik spreek niet voor mijzelf want ik heb geen relatie meer met de vreemdganger maar ik kan me voorstellen dat dat voor velen hier zo werkt. En dat heeft het ook een tijd voor mij gedaan.