Wat mag je van je man verwachten?
Gisteren zat ik met mijn man en zoon naar “Dit was het nieuws” te kijken. Daarin vertelde Peter Heerschop dat zijn vrouw eens midden op straat bij haar borst gepakt werd en hij, Peter, niet wist hoe te reageren. Pas toen de dader al een heel eind verderop was, riep hij hem -naar eigen zeggen- halfslachtig na: “doe eens niet joh!”
Hij vertelde vertelde het grappend, maar de strekking was dat zijn vrouw hem zijn niet-handelen nog lang had nagedragen.
Toen zei mijn man: “nou, ik snap het wel. Ik zou ook niks doen, straks krijg ik zelf nog klappen.” Mijn zoon (18 jaar en met vriendin) was het daar helemaal mee eens. Het voert te ver om hier de hele discussie die daarop volgde te herhalen, maar lang verhaal kort: Ik schrok enorm van de houding van de mannen in mijn gezin en we hebben er een knallende ruzie over gehad 😕
Mijn man voert aan (en ja, ik ga nu omwille van de lap tekst wat korter door de bocht):
-mannen die zoiets doen, zijn niet goed bij hun hoofd; wie weet waar ze nog meer toe in staat zijn en straks heb ik een mes tussen mijn ribben.
- ik ben geen gorilla; ik heb er het fysiek niet voor en ook niet het testosteron (klopt hoor, mijn man is type academische docent)
- dit mag je niet van me vragen, ik ben niet zo en dat wist je al toen we trouwden.
- ik doe wat ik kan op het gebied van vrouwenemancipatie: eerlijke verdeling huishouden, eerlijke verdeling carrièremogelijkheden, eerlijke verdeling tijd en geld. Maar ergens houdt het op.
En dat is allemaal waar. Maar toch voelde ik me door zijn knetterharde uitspraak dat hij er bij weg zou rennen en van een afstand de politie zou bellen, ontzettend onveilig. Dus: je neemt een man mee op straat voor de veiligheid (om je op te halen ergens laat in de stad/ ergens anders), maar als de punt bij de paal komt, heb je daar dus niks aan.
Wat in zijn verweer niet meehelpt: ik heb het helaas ook een keer meegemaakt met hem in een onveilige situatie. We zagen een groepje dronken/ ongure mannen. Hij liep al voor me, en in plaats van dat hij zijn tempo vertraagde om naast me te komen lopen, ging hij alleen maar harder lopen; waardoor de afstand tussen ons steeds groter werd en ik dus echt alleen was. Er gebeurde niets, maar ik heb hem dat lang nagedragen 🙃
Hoe kijken jullie hier naar, wat mag je van je niet-fysieke man verwachten in zo’n situatie? Ik hoor het heel graag, want we waren allebei zo boos en voelden ons allebei zo door de ander miskend/ verwaarloosd, dat meningen van een ander wellicht een opening bieden voor een nieuw gesprek.
Ik heb de reacties niet gelezen, even geen puf voor. Maar dit wil ik wel zeggen:
mensen hebben een fight/fight/freeze-reactie (en tegenwoordig wordt daar door sommige ook 'fawn' aan toegevoegd). Dat geldt voor iedereen, mannen en vrouwen. Dat betekent dat ook mannen met een freeze of flight kunnen reageren. Net als vrouwen. Punt.
Nee, het is niet okay dat als je samen op straat loopt en het is stil of je ziet mensen die je een ongemakkelijk gevoel geven, dat de één dan vooruit gaat lopen en jou achterop laat. Maar dat geldt óók als je met een vriendin over straat loopt. Dat is je bekommeren om elkaar.
Deze zin struikel ik echt over:
"Dus: je neemt een man mee op straat voor de veiligheid (om je op te
halen ergens laat in de stad/ ergens anders), maar als de punt bij de
paal komt, heb je daar dus niks aan."
Ga toch weg. Een man is geen bodyguard. Als je je op laat halen, dan laat je je ophalen. En als je daar een stukje voor samen loopt, dan ben je met 2 gewoon sterker dan 1. Maar hoe of wat iemand reageert als the shit hits the fan, dat weet je niet en kan je alleen op hopen.
Ga op een zelfverdedigingscursus. Kan je de volgende keer jouw vent beschermen als het nodig is.
Levina123 schreef op 05-09-2025 om 15:52:
[..]
Nee, niet fijn. Ik heb me erbij neergelegd en sinds de Bonobo snap ik het dus wel iets beter, maar goed: als ik mijn kerel zelf had kunnen configureren, zou hij in zo'n situatie als bij als bij de supermarktoprit wel wat anders/dapperder reageren. Ik vind het niet zo'n topeigenschap van hem, in alle eerlijkheid. Ook omdat ik weet (mee heb gemaakt dus) dat ik andersom hen niet alleen zou laten staan (het is overigens niet zijn bedoeling mij alleen te laten staan, hij vindt dat ik ook door zou moeten lopen - maar ja, dat doe ik dus niet, ik ga mezelf niet van mijn sokken laten rijden zonder iemand fijntjes op zijn rijstijl te wijzen, zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar).
In bovenstaande geval vind ik dat jij onverstandig handelt en de confrontatie opzoekt. Ik snap heel prima dat je man doorloopt. Jij creëert een onveilige situatie waar hij geen deel van wil uitmaken.
Wat Kaatjecato hieronder schrijft.
kaatjecato schreef op 07-09-2025 om 11:58:
[..]
Dit denk ik ook.
En daarnaast zijn er soms kleine signalen waardoor je (onbewust)
aanvoelt wat de situatie is. Iemands oogopslag, houding, kan verraden
dat het uitlokken van een reactie juist is waar het iemand om te doen
is. Dat maakt volgens mij ook echt uit voor hoe je reageert, ook al is
het onbewust.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij het meeste veilig voel bij
iemand die gematigd reageert. Dus niet wegrennen uiteraard, maar ook
niet direct aanvallend. Dus eerder deescalerend. Iemand die de
boel onnodig escaleert met een opgeblazen reactie, daar zou ik mij ook
niet veilig bij voelen. Of het nu een man of een vrouw is die bij mij
is.
ik heb meerdere reacties gehad, niet bij een hele echte aanval hoor, maar een keer in een discotheek kwam een man vrolijk op ons af dansen (2 vrouwen) wij stonden tegenover elkaar en hij doet zijn handen op allebei ons achterhoofd, heel vrolijk, dus we dachten dat het een onschuldige omhelzing was en hij knalt zó onze hoofden tegen elkaar. Mijn eerste reactie was mijn drankje wat ik in mijn handen had recht in zijn gezicht smijten en mijn vriendin ging de discussie aan.
In een ander geval zag ik een keer iemand tegen een boompje aanzitten in een stadspark. (overdag, druk gebied) maar ik dacht echt 'hij is misschien niet goed geworden' Mijn moeder zei 'loop door' maar ik dacht 'ik moet toch even vragen of het goed met hem gaat' Toen ik een gesprekje met hem aanknoopte zag ik dat ie stomdronken was, dus ik zei tegen hem, blijf hier maar even lekker zitten dan. Maar ook een keer liep ik langs een ouder iemand en die liep vreemd, maar dat ging allemaal heel snel. Nog geen seconde daarna hoor ik achter me een gek geluid (ze is gevallen dacht ik direct) en ja hoor, daar lag ze. De seconde erop dacht ik 'wegwezen' en nog geen seconde daarna van 'nee dat kan je niet maken' dus ik draaide me om om te gaan helpen maar toen renden er al 2 mensen op af en kon ik opgelucht mijn eigen weg vervolgen.
Ginevra schreef op 08-09-2025 om 12:42:
[..]
Dat mag natuurlijk zeker
. Maar een vraagje waarvan ik weet dat het lullig over kan komen en ik bedoel het niet onaardig, maar heb je dit in het echt ook wel eens meegemaakt? Want dat bedoel ik, dat je in het echt toch andere gevoelens kunt hebben dan dat je rationeel beredeneert.
En over dat voetstuk: ik zet mijn partner niet echt op een voetstuk. Maar in een mensenleven doen mensen dingen waarmee je respect een beetje toeneemt, en je respect een heel klein beetje minder wordt. Als hij iets verstandigs of aardigs of toegewijds of menslievends doet, neemt mijn respect een beetje toe. Als hij iets stoms of onaardigs doet, neemt mijn respect een klein beetje af. Niet dat ik hem meteen afserveer, maar ik zou wel een beetje teleurgesteld in hem raken. Dat is andersom ook.
Natuurlijk doen mensen dingen niet expres. Jeetje, als ik zou denken dat mijn man mij expres kwetst of teleurstelt dan was ons huwelijk al over geweest. Maar hij heeft me op enig moment wel gekwetst en teleurgesteld. Niet expres, en ik snap na veel gesprekken wel hoe het zo gekomen is, maar toch is er iets beschadigd wat weer hersteld moet worden.
En dat is wat ik bedoel. Als iemand jou laat staan als je aangevallen wordt, en zelf verder loopt, dan is dat een deukje in de relatie. Hij zal het vast niet expres doen en het kan allemaal best te begrijpen zijn, maar er is wel even iets gebeurd dat om enig herstel vraagt.
Nogmaals, ik begreep eerder al wat je bedoelt, maar wij hebben gewoon een andere ervaring en/of mening.
Laatst heb ik op mijn werk een Active Bystander Training gehad, waarin werd uitgelegd dat je alleen de wereld kan veranderen als je laat weten dat iets niet kan, maar dat je wel zorgvuldig je woorden en houding moet kiezen. Maar dat natuurlijk in een situatie waarin woorden nog helpen
Auwereel schreef op 09-09-2025 om 17:08:
Laatst heb ik op mijn werk een Active Bystander Training gehad, waarin werd uitgelegd dat je alleen de wereld kan veranderen als je laat weten dat iets niet kan, maar dat je wel zorgvuldig je woorden en houding moet kiezen. Maar dat natuurlijk in een situatie waarin woorden nog helpen
Dit vind ik vaak ‘nutteloze’ tips, omdat je in een onverwachte situatie puur op ingeving reageert en je niet weet hoe deze op dát moment zal zijn.
Daarmee bedoel ik niet jouw bijdrage Auwereel, maar op deze zgn trainingen. In theorie klinkt het allemaal heel logisch en plausibel, maar de werkelijkheid veroorzaakt vaak een geheel andere reactie.
Ik weet niet wat je van je man "mag" verwachten. Het is ook maar een mens he, hij kan niet eens 100% zeker voorspellen wat hij gaat doen, dus wat mag je dan verwachten? Mensen zijn soms dapper, soms niet, hebben soms hun dag niet, schatten de situatie niet altijd goed in of in ieder geval anders dan jij, en als iedereen in elke situatie perfect deëscalerend kon werken zou de wereld er heel anders uitzien. Maar vaak hangt het ook op de medewerking van de aanvaller en die is, nou ja, de aanvaller. In onze ogen dan toch.
Het lijkt mij vervelend als mijn man mij niet steunt, maar ik zou het me wel kunnen voorstellen. Zo'n situatie kan heel overdonderend zijn en zelf ben ik een meester in het kiezen van de verkeerde broekspijp, dus ik word boos waar dat niet handig is en ga er vandoor waar dat stijlloos is. Moet ik dan hem gaan verwijten dat hij het fout doet? Hij is er vaak niet als ik hem nodig heb, gewoon omdat hij er op dat moment helemaal niet is, of achter de feiten aanloopt, of door botte pech of verkeerd inschatten, maar soms is hij er ook wel voor mij, en als hij door de situatie buitenspel gezet wordt en ik vreet me daarover op en ik kan er toch niks aan doen, dan kunnen we boos op elkaar zijn maar we kunnen ook gewoon erover praten hoe rot dat voor hem was en hoe machteloos ik me voelde. Soms is dat zo en dan zoek je achteraf de verbinding.
Hij is mijn moeder niet, en ook mijn moeder was er niet altijd voor mij. Zo is het leven, soms sta je er alleen voor. Ja, lullig. Helaas. Jammer dan.
Kersje schreef op 09-09-2025 om 17:24:
[..]
Dit vind ik vaak ‘nutteloze’ tips, omdat je in een onverwachte situatie puur op ingeving reageert en je niet weet hoe deze op dát moment zal zijn.
Daarmee bedoel ik niet jouw bijdrage Auwereel, maar op deze zgn trainingen. In theorie klinkt het allemaal heel logisch en plausibel, maar de werkelijkheid veroorzaakt vaak een geheel andere reactie.
Ben het op zich wel met je eens, maar met kennis kun je die reacties wel meer sturen.
Jonagold schreef op 09-09-2025 om 18:01:
[..]
Ben het op zich wel met je eens, maar met kennis kun je die reacties wel meer sturen.
Dat ligt er maar net aan denk ik dan weer. Zomaar een éénmalige cursus per jaar óf wekelijks een (soort van) vechtsport, nogal een verschil.
